مهراب قاسم‌خانی:
از طنز مردم شگفت‌زده‌ام
به گزارش ایسنا، مهراب قاسم‌خانی از تأثیر شبکه‌های اجتماعی بر سینما گفت و همچنین مطرح کرد که از طنز مردم عادی در شبکه‌های اجتماعی شگفت‌زده است. مهراب قاسم‌خانی، نویسنده سینما و تلویزیون به موضوعات مختلفی از جمله امکان ساخت اثری با محوریت «اُفتو» (گربه معروف برنامه کارناوال)، فضای کمدی در سینمای ایران، نگاهش به چهره‌های جدید طنز، خطرهای تولید محتوا، دلایل عدم همکاری با تلویزیون و تأثیر شبکه‌های اجتماعی بر سینما پرداخت.
قاسم‌خانی درباره امکان ساخت اثری سینمایی با محوریت کاراکتر «اُفتو»، به ایسنا گفت: این موضوع بیشتر از اینکه یک ایده باشد، به آن علاقه داریم. هنوز به مرحله تصمیم‌گیری قطعی، طراحی و تولید نرسیده‌ایم، ولی احساس کردیم این قابلیت را دارد که یک محصول مستقل از آن تولید شود؛ حالا چه سینمایی، چه سریال یا هر قالب دیگری. در حال حاضر داریم به آن فکر می‌کنیم و دوست داریم این اتفاق بیفتد.
وی در پاسخ به سؤالی درباره فضای فیلم‌های کمدی در سینمای ایران، توضیح داد: واقعیت این است که من تقریباً هیچ‌وقت سینمای ایران را دنبال نکرده‌ام. هر سال که می‌گذرد، کمتر هم دنبال می‌کنم و در نتیجه واقعاً نمی‌دانم کیفیت فیلم‌ها چگونه است و نمی‌توانم نظر کارشناسی بدهم که منتقدان گاردشان بحق است یا به‌ناحق. عملاً ارتباطم با این فضا قطع است. اما اینکه تعداد فیلم‌های کمدی زیاد باشد، بالذات خودش چیز بدی نیست؛ می‌تواند بر اساس نیاز تماشاگر تولید شود. ولی من واقعاً آثار کارگردانان کمدی‌ساز ایران را دنبال نکرده‌ام.
این نویسنده در ادامه درباره چهره‌های جدید حوزه طنز اظهار کرد: امروز چهره‌های جدیدی در حوزه طنز دیده می‌شوند و کارشان تفاوت زیادی با دوران ما دارد؛ اما خوب یا بد بودن آن را هنوز نمی‌توانم قضاوت کنم؛ باید صبر کرد و دید. با این حال من شخصاً از این چهره‌های جدید استقبال می‌کنم؛ یکی مثل امیرحسین که طرف‌دارش هستم یا ابوطالب که کاملاً آثارش را دنبال می‌کنم. همچنین بچه‌های دیگری که تعدادشان کم نیست و من دنبالشان هستم. این افراد بیشتر از اینکه صرفاً چهره باشند، نویسنده‌اند، فضا خلق می‌کنند، کاراکتر می‌سازند و شوخی‌های نو انجام می‌دهند. این باعث می‌شود آثارشان ماندگار شود و امیدوارم مسیرشان همین‌طور ادامه پیدا کند.
قاسم‌خانی درباره خطرهای تولید محتوا گفت: خطرهایی در تولید محتوا حس می‌کنم، اما ارزشش را دارد که به جلو برویم، فضا را باز بگذاریم و ببینیم چه اتفاقی می‌افتد. این خطرها مربوط به تولیدکنندگان محتواست که طبیعتاً به‌خاطر جذب بازدید، سفارش‌پذیر می‌شوند، تحت‌تأثیر نظر مخاطب قرار می‌گیرند و محتوا می‌تواند تکراری شده و به مسیر نامناسبی برود. بنابراین من اصولاً کسانی که کارهای جدید می‌کنند، بیشتر می‌پسندم؛ مثل امیرحسین یا ابوطالب که از فضای کلی فاصله گرفته‌اند و یک جنس شوخی متفاوت و مسیر جدید باز کرده‌اند.
وی درباره حمایت از استعدادهای جوان عنوان کرد: مثلاً امیرحسین و ابوطالب را حتی قبل از اینکه در برنامه «خندوانه» حضور پیدا کنند و معروف شوند، از توییتر پیدا کرده بودم و با آن‌ها رفاقت کردم. با هم گروهی داشتیم و در آن با هم کار می‌کردیم. اما واقعاً ورود چهره‌های جدید را خیلی دوست دارم و این فضا نیاز به آن‌ها و نویسندگان تازه دارد. او افزود: فارغ از اسم این افراد، چیزی که در بچه‌های تازه‌وارد می‌بینم و برایم جذاب است، با توجه ‌به اینکه بیشتر در فضای کمدی فعال بودم، نوآوری در شوخی و ذات سازنده و نویسنده بودن آن‌هاست. برای من مهم‌تر از اینکه طرف بامزه باشد، یا میمیک و اداهایش خوب باشد، این است که توانایی خلق فضای جدید داشته باشد. این باعث می‌شود دنبال‌کننده کارهای‌شان شوم.
فیلم‌نامه‌نویس «پاورچین» درباره بازگشت به تلویزیون توضیح داد: در حال حاضر، حاضر نیستم به تلویزیون برگردم و کار کنم؛ ولی واقعاً بحثم تحریم تلویزیون نیست. تلویزیون مال ماست، مال تولیدکننده‌ها و مردم است و هیچ‌وقت مال مدیرانش نبوده است. در تمام سال‌هایی که بودم، آن صندلی‌هایی که از پشتشان به من می‌گفتند چه‌کار بکن و چه‌کار نکن، بارها آدم‌هایش عوض شدند و هیچ‌کس اسمشان را هم یادش نمانده است. فکر می‌کنم تحریم کردن تلویزیون اول از همه خود خالق اثر را محروم می‌کند از کارهایی که می‌تواند بکند، از رزومه‌ای که می‌تواند بسازد و از درآمدی که می‌تواند داشته باشد. دوم، بیننده را از اثری که می‌توانست خوب باشد، محروم می‌کند. 
قاسم‌خانی ادامه داد: تلویزیون ظرفیت زیادی برای جذب مخاطب دارد، اما من برای از دست دادن این ظرفیت متأسفم؛ اما خوشحالم که پلتفرم‌ها این فضا را پر کرده‌اند. این نویسنده درباره فیلم‌های کمدی سینمای ایران گفت: در حال حاضر فضای سینما تحت‌تأثیر شبکه‌های اجتماعی و نظر مستقیم مردم است. وقتی فیلمی می‌سازند و قصه را به دهه ۶۰ می‌برند و مخاطب می‌پسندد، همان را دوباره در ساخت آثار تکرار می‌کنند. درواقع سفارش‌دهنده‌ها و نویسنده‌ها دنبال چیزی می‌روند که ریسک کمتری داشته باشد و مردم آن را دوست دارند. به نظر من این یک مُد مقطعی است؛ مردم ممکن است مدتی دنبال فیلم‌هایی با حال‌وهوای دهه ۶۰ باشند، ولی بعد از مدتی خسته می‌شوند و علاقه‌شان تغییر می‌کند. این روند طبیعی است.