در روزهایی که کشور با چالش‌های پیچیده و چندلایه‌ای مواجه است، از فشارهای اقتصادی و تحریم‌های خارجی گرفته تا مطالبات اجتماعی و بحران‌های منطقه‌ای، انتظار می‌رود که رفتار سیاسی مسئولان و نخبگان، بر مدار عقلانیت، انسجام و مسئولیت‌پذیری حرکت کند. اما آنچه در عمل دیده می‌شود، گاه فاصله‌ای عمیق با این انتظار دارد. هشدار اخیر علی لاریجانی، رئیس پیشین مجلس و دبیر شورای‌عالی امنیت ملی، درباره رفتار برخی از زعمای سیاسی، تلنگری جدی به فضای سیاست‌ورزی در ایران است: «برخی از زعمای سیاسی، هنوز حساسیت موقعیت فعلی را درک نکرده‌اند؛ به‌محض رخ دادن یک حادثه، راحت به جان هم می‌افتند و فضای کشور را به هم می‌ریزند.»
این سخن، صرفاً یک گلایه شخصی نیست؛ بلکه بازتاب یک واقعیت تلخ و نگران‌کننده است. در شرایطی که کشور نیازمند هم‌افزایی، گفت‌وگوی ملی و تمرکز بر حل مسائل اساسی است، برخی جریان‌ها و چهره‌های سیاسی، از هر حادثه‌ای برای تسویه‌حساب‌های جناحی و شخصی بهره می‌برند. نتیجه این رفتارها، نه اصلاح امور است و نه ارتقای کارآمدی نظام، بلکه تضعیف سرمایه اجتماعی، افزایش بی‌اعتمادی عمومی و گسترش شکاف‌های سیاسی است.
سیاست‌ورزی در شرایط بحرانی، نیازمند درک دقیق از موقعیت، اولویت‌بندی درست و پرهیز از هیجان‌زدگی است. در چنین شرایطی، اختلاف‌نظر طبیعی است، اما تبدیل آن به نزاع‌های علنی و بی‌پایان، آن‌ هم در تریبون‌های رسمی، نه‌تنها کمکی به حل مسائل نمی‌کند، بلکه خود به بخشی از بحران تبدیل می‌شود. جامعه‌ای که با تورم، بیکاری، بحران مسکن و فشارهای معیشتی دست‌وپنجه نرم می‌کند، نیازمند آرامش، انسجام و امید است؛ نه تماشای جدال‌های بی‌ثمر میان مسئولان.
نمونه اخیر این رفتارها را می‌توان در واکنش‌های برخی نمایندگان مجلس در صحن علنی نسبت به مسئولان سابق کشور مشاهده کرد؛ آن ‌هم در روزی که باید به یادآوری یکی از مهم‌ترین مواضع ضد‌استعماری تاریخ معاصر ایران یعنی مخالفت امام‌خمینی(ره) با کاپیتولاسیون اختصاص می‌یافت. تبدیل چنین روزی به میدان نزاع‌های داخلی، نه‌تنها بی‌حرمتی به تاریخ مبارزات ملت ایران است، بلکه نشانه‌ای از اولویت یافتن منافع جناحی بر منافع ملی است.
در چنین فضایی، دعوت به «گذشت» نه نشانه ضعف، بلکه نشانه بلوغ سیاسی است. همان‌گونه که لاریجانی تأکید کرد: «خداوند گذشت را برای همین روزها گذاشته است.» گذشت، در این معنا، نه چشم‌پوشی از خطاها، بلکه تعلیق اختلافات برای حفظ کلیت نظام و منافع مردم است. سیاست‌ورزان باید بدانند که مردم، امروز بیش از هر زمان دیگری، از نزاع‌های بی‌پایان خسته‌اند. آن‌ها به‌دنبال پاسخ‌اند، نه دعوا؛ به‌دنبال راه‌حل‌اند، نه شعار.
اکنون زمان آن است که نخبگان سیاسی، از هر جناح و گرایش، درک مشترکی از «موقعیت حساس کشور» داشته باشند. این درک، باید به رفتار سیاسی مسئولانه، گفت‌وگوی ملی و پرهیز از دوقطبی‌سازی‌های مخرب منجر شود. اگر سیاست‌ورزان نتوانند در لحظات بحرانی، بر اختلافات خود فائق آیند، چگونه می‌توان از مردم انتظار داشت که در برابر فشارها و تهدیدها، ایستادگی کنند؟
سیاست در وقت بحران، آزمون عقلانیت ملی است. آزمونی که در آن، نه تعداد سخنرانی‌ها و شعارها، بلکه میزان همدلی، انسجام و مسئولیت‌پذیری سنجیده می‌شود. تاریخ، همواره قضاوت خواهد کرد که چه کسانی در این آزمون، سربلند بیرون آمدند و چه کسانی، منافع ملی را فدای نزاع‌های شخصی کردند.
در پایان، باید یادآور شد که سیاست‌ورزی در جمهوری اسلامی ایران، نه صرفاً رقابت برای قدرت، بلکه مسئولیتی سنگین در قبال مردم، نظام و آینده کشور است. مسئولانی که امروز در جایگاه تصمیم‌گیری قرار دارند، باید بدانند که هر کلمه، هر موضع‌گیری و هر رفتارشان، تأثیری مستقیم بر سرنوشت کشور دارد. در چنین شرایطی، سکوت در برابر تفرقه‌افکنی، بی‌تفاوتی نسبت به انسجام ملی و بی‌اعتنایی به هشدارهای دلسوزانه، نه‌تنها خطاست، بلکه خیانت به اعتماد مردم است.