فرزاد وثوقی - روزنامه نگار

farzad_vossoghi@yahoo.com

مدرک‌گرایی یکی از آفت‌های ‌بزرگ نظام علمی  و پژوهشی ماست. در دهه‌های ‌اخیرگرایش به مدرک‌گرایی منجر به واپسگرایی علمی وپژوهشی شده است چرا که مدرک تنها برای حضور در وادی اجراییات سیاسی درهرم قدرت مورد استفاده قرار گرفته و بدون تخصص، دراستفاده از مدارک علمی ناکام خواهیم ماند.
امروزه اگردر حوزه‌های اقتصادی، اجتماعی وفرهنگی دچار پسرفت هستیم به دلیل همین عارضه مدرک‌گرایی بدون تخصص است، چراکه دارندگان مدرک، خصوصاً آن‌دسته از دارندگان مدارک جعلی به هیچ عنوان نتوانسته‌اند درساماندهی حوزه اقتصاد و علوم اجتماعی بصورت شاخص درخشش داشته‌باشند...

یکی از دلایل برتری علمی، اتصال نخبگان به هیئت‌های‌علمی بین‌المللی است که دراین وادی به تبادل دانش وپژوهش‌های‌انجام شده می‌پردازند واین تبادل باعث گشایش درامورمختلف خواهد شد.
مدرک‌گرایی اگر با آموزش‌های‌مهارتی همراه نباشد بدون تأثیر خواهد بود. پذیرش سیل متقاضیان ورود به دانشگاه در سنوات گذشته بدون درنظر گرفتن نیاز بازار کار تنها به تولید بیکاران بدون مهارت ودارای مدرک تحصیلی وصرف هزینه‌های‌نجومی برای دریافت آن ختم شده است وباید دید برنده نهایی این روش چه کسانی بوده وهستند؟ چراکه جوانان دارای مدرک وبیکار بازنده اصلی این میدان بوده‌اند.
حالا اما دانشگاه‌های علمی کاربردی با هدف کسب مهارت درکنار کسب علم درتلاش هستند تا این گسست علمی واجرایی را بین حوزه دانشگاه وصنعت پر کنند. دانشگاه‌هایی که بصورت تئوریک و غیرحضوری دانشجویان را با مفاهیم تخصص‌گرایانه آشنا می‌کنند و البته بصورت حضوری درقالب شرکت در کارگاه‌های عملی، علم را بصورت کاربردی به حوزه صنعت می‌کشانند تا نفرات آموزنده علم در عمل قادر به حل مشکلات در میدان عمل وسکانداری بحران‌های اقتصادی اجتماعی باشند.
براین اندیشه‌ایم که اگر در بحران‌های اقتصادی پیش آمده چه از بابت تحریم‌ها وچه خودتحریمی‌ها اگر نیروهای عمل‌کننده درسطوح مدیریتی با علم وتخصص مدیریتی آشنا بودند وسکانداری بحران را برعهده می‌گرفتند تا این حد و اندازه دچار خسارت‌های اقتصادی اجتماعی وحتی فرهنگی نمی‌شدیم.
مدیران اقتصادی ما باید از صف همین فارغ‌التحصیلان علمی کاربردی انتخاب شوند چراکه قرار گرفتن علم وعمل درکنار هم می‌تواند بر بحران‌های اقتصادی ومدیریتی فایق آید. درمجموع می‌توان گفت دانشگاه‌های علمی کاربردی اشتغال را برای گروه‌های هدف تضمین می‌کنند از طرفی جمعیت قالب این دانشگاه‌ها افراد شاغل ودارای علمی هستند که حالا باید تخصص لازم را درکارگا‌های سطح بالای این دانشگاه‌ها طی کنند و به ابراز مهارت مجهز شوند. یکی از بهترین شیوه‌های‌تحصیل واشتغال دراین حوزه یافت می‌شود و می‌طلبد دولت ومجلس در یک کارکرد مشابه از این روند حمایت‌های‌لازم را داشته‌باشند چرا که دراین محور نقش بانک‌ها در ارایه تسهیلات قرض‌الحسنه به دانشجویان برای پرداخت شهریه‌های‌تعیین شده بسیار حیاتی است. هرچند برای حضوردراین کلاس‌ها با توجه به شیوع کووید 19 باید از تجهیزات هوشمند برای اتصال به سامانه‌های‌دانشگاهی بهره‌مند شد. از طرفی دولت باید برای ورود ویا تولید این تجهیزات با شرکت‌های ‌دانش‌بنیان وارد مذاکره ومعامله شود چرا که واردات ویا تولید این تجهیزات هوشمند درشرایط فعلی بسیار هزینه براست. درهر صورت سرمایه گذاری دراین دانشگاه‌ها با صرفه‌تر است چراکه باید از هزینه‌های‌سنگین احداث دانشگاه صرفه‌نظر نمود واز شبکه‌های‌آنلاین برای حضور دانشجویان استفاده نمود. چراکه این روش باعث کاهش هزینه‌ها وسفرهای درون وبرون شهری ونیز احداث خوابگاه‌های بزرگ وسایر هزینه‌های‌جانبی می‌شود.
درهر صورت امیدواریم دولت ومجلس با اولویت به موضوع آموزش‌های مجازی برپایه هوشمند‌سازی وایجاد سامانه‌های‌پرشتاب همت‌گمارد و زیرساخت‌های‌مخابراتی را تقویت کند چرا که پس از چند ماه درگیری با کووید19 به این باور رسیده‌ایم که باید برای هر شرایطی آمادگی داشته‌باشیم و خصوصاً شبکه‌های‌ارتباط مجازی را تقویت نماییم. به امید آنکه ایران بزرگ ما دارای بهترین وبیشترین امکانات در دسترس برای دانشجویان، محققان وپژوهشگران باشد.