سعیدرضا امیرآبادی - روزنامه نگار

amirabadi_shznvn@yahoo.com

در کشاکش اخبار بد گرفتار آمده‌ایم. گاهی نسیم ملایمی از امید از دوردست‌ها می‌وزد، اما دیری نمی‌پاید که هجمه مهیبی از یأس و رخوت همه رؤیاها را نقش بر آب کرده و آنچه می‌‌ماند، کینه و نفرت است. بی‌‌ثباتی‌های اقتصادی هم مهمان ناخوانده و همیشگی ما بوده‌اند. شیب تورم گاهی نجومی می‌شود و گهگاه با آرامش مسیر صعودی را می‌پیماید. این روزها بیشتر از آنکه جسم ما در معرض اخبار بد و ناامیدی فرتوت و ناتوان شود، نشانه‌‌های نگران‌‌کننده‌ای از شعله‌های خشم و افسردگی در روح و روان ما 
مشهود است...

گروهی در خیابان و اتوبوس و خلوت سر به نسیان خود می‌‌گذارند و شماری دیگر همه عقده‌‌های فروخورده را بر سر دیگری آوار می‌‌کنند. شمار پرونده‌‌های ‌قضائی، نزاع‌‌های ‌‌خیابانی و‌ سرکشی‌ خوشه‌‌های ‌خشم افزایش یافته و بسیاری از ما به دنبال جرقه ‌ای ‌برای عصیانگری هستیم. شاید روزی روزگاری با بهبود وضعیت اقتصادی شاهد ریشه‌ کنی فقر در جامعه باشیم؛ اما شیوع بیماری‌های روانی با تک رقمی شدن نرخ تورم و مهار نقدینگی متوقف نخواهند شد.
به راستی راهکار عبور از بحران چیست؟ از آوردگاه‌‌های ‌سیاسی نشانه‌‌های مصلحت اندیشی و تدبیر و شجاعت تا حدودی مشهود است و شاید در آینده‌های ‌نزدیک از هجمه خبرهای بد کاسته شده و آرامش نسبی حکم‌فرما شود. اما تا رسیدن به دوران ثبات نباید منفعل ماند و مردم را به حال خود رها کرد. آوردگاه‌‌هایی وجود دارد که با توسل به آنها ‌می‌توان اندکی از حجم انرژی‌های منفی جامعه را کاست و به این مردم شریف ادای دین کرد. مردمی که هر روز سفره‌‌هایشان کوچک و کوچک‌تر می‌‌شود و تازیانه‌های ‌فساد را بر روح و جان نحیف‌شان حس‌ می‌‌کنند. مردمی که دل‌ خوشی‌‌های ‌آنان رو به زوال است و هر روز خود را تنهاتر از گذشته حس‌ می‌کنند.
یکی از مدیوم‌‌های ‌مؤثری که نقش بسزایی در تلطیف جو جامعه دارد، رسانه ملی است. این روزها جام جم وطنی خود را از پخش برنامه‌‌های طنز و شوخی‌های نود شبی بی ‌نیاز‌ می‌‌بیند و در کنداکتور صدا و سیما نشانه چندانی از تزریق شور و نشاط در جامعه نیست. شاید مدیران رسانه ملی از یاد برده باشند که مردم در روزهای سخت نیاز مضاعفی به تعمیم شادی دارند و بهبود حال عمومی جامعه در زمره وظایف بنیادین آنها به حساب‌ می‌آید. این در حالی است که رادیو و تلویزیون ما حتی در اعیاد ملی و مذهبی نیز برنامه‌‌های شاد و جذابی برای مخاطب رنجورش ندارد و ناخواسته آبی به آسیاب شبکه‌‌های ‌معاند می‌ریزد تا با اپیزودهای خوش رنگ و لعاب و محتوای آلوده تماشاگرانش را بربایند.
البته دستگاه فرهنگی دولتمردان هم کارنامه بهتری در این زمینه ندارد. به یاد داشته‌ باشیم اهالی گرانمایه فرهنگ و هنر‌می‌ توانند حال عمومی جامعه را بهتر کنند و این در حالی است که هزینه کنسرت‌‌های ‌موسیقی و نمایش‌های ‌تئاتر و حتی بهای بلیت سینماهایی که هنوز مخروبه نشده ‌اند، برای هرم فوقانی و شاید متوسط اقتصاد ایران تا حدودی تعریف شده و اقشار کم درآمد گاه همه عمر در حسرت حضور در یک رویداد فرهنگی‌ می‌‌مانند. در این برهه باید از دولت خواست تا علی‌‌رغم همه کمبود همه هجمه‌‌ها ‌و همه کسری بودجه ‌هایش در این زمینه مجاهدت و خرق عادت پیشه کرده و هنر را به بطن جامعه تزریق نماید.‌ می‌توان با ارائه بسته‌های ‌حمایتی، معافیت‌های ‌مالیاتی، سوبسیدهای فرهنگی و راهکارهایی از این دست مبانی روح نواز فرهنگی را برای تمامی اقشار جامعه جهان‌شمول کرد و کنسرت‌‌های موسیقی را از انحصار متمولان درآورد. چراکه فرودستان هرم اقتصادی ایران نیاز بیشتری به تزریق شادی و نشاط دارند تا بدین‌وسیله آن روح و روان آسیب دیده خود را اندکی ترمیم کنند.
مدت‌‌های زیادی است که آوردگاه‌‌های ‌ورزشی هم حال ما را خوب نمی‌‌کند. طرفداران تیم ملی فوتبال و سرخابی‌ها به بزرگی جمعیت ایران هستند و این در حالی است که بحران‌‌های ‌مدیریتی شرایط آنها را هر روز پیچیده‌ تر از گذشته‌ می‌کند. شاید مدیران عرصه ورزش از یاد برده باشند که مردم این سرزمین آوردگاه چندانی برای تخلیه انرژی‌‌های ‌منفی ندارند و باید از همین فرصت‌های اندک بیشترین بهره‌ برداری ممکن را انجام داد. امروز برای صعود به جام‌ جهانی راه سنگلاخی پیش رو داریم و استقلال و پرسپولیس با هواداران چند ده میلیونی در کمال آزرده خاطری بسر‌ می‌برند و این به معنای نارضایتی 80میلیون ایرانی از عملکرد شبهه برانگیز مدیران فدراسیون و هیئت مدیره پرحاشیه سرخابی‌هاست.
برای خارج شدن از محاصره همه اخبار بد و دلهره‌‌ها ‌و هراس‌ها باید جنس نگاه‌ها را تغییر داد. خدمت ‌رسانی به مردم و ترمیم روح آزرده آنها باید در رأس امور قرار گیرد و با اتخاذ رویکردهای متنوع ذائقه تلخ جامعه را اندکی تغییر داد. با تغییر نگرش‌‌ها می‌توان شاخصه‌‌های ‌شادی را در پرتو مفاهیم ارزشمند فرهنگی، هنری، اجتماعی و ورزشی به میان مردم آورد و با نوشداروی نشاط، خوشه‌های ‌خشم را مهار کرد. ما در کشاکش اخبار بد گرفتار آمده‌ ایم.