فرزاد وثوقی - روزنامه نگار

farzad_vossoghi@yahoo.com

چرا دولت‌ها ساخت خانه‌های سازمانی را پس از انقلاب متوقف کرد؟ چرا دولت ساخت بیمارستان‌ها را طی همین سال‌ها متوقف کرد و البته چرا‌های دیگر. دلیل امر پرواضح است. در دو بخش فوق، وجود مافیا باعث شد قدرت به دست عده‌ای واسطه‌گر بیفتد. دولت‌ها در زمان‌های گذشته حتی اداره امور بیمارستان‌ها را به بخش‌های خصولتی واگذار نمودند و ماجرای سؤال‌برانگیز خودگردانی بزرگ‌ترین ضربه به بنیه بیمارستان‌های کشور و حوزه درمان بود؛ روندی که پای بخش‌های تجاری را به حوزه بهداشت و درمان باز نمود و در این بین بیمه‌ها نیز از زیر بار بسیاری مسئولیت‌های خود شانه خالی کردند و باقی قضایا...

در حوزه مسکن نیز دولت مطابق قانون اساسی وظیفه خانه سازی برای تمامی اقشار جامعه را برعهده داشت اما به این اصل مهم و کلیدی بی توجهی نمود. درواقع برای ورود به بحران مسکن این دولت‌ها بودند که استارت گرانی و دلالی را زدند. اگر دولت‌ها به همان وظیفه خود در بخش خانه‌های سازمانی توجه می‌کردند و میدان را خالی نکرده بودند با این حجم از تقاضا در بازار سیاه مسکن مواجه نمی‌شدیم. باید این پرسش را مطرح نمود که چرا دولت‌ها این سیاست تورمی را پیشه کردند و آیا دست‌های پشت پرده باعث اتخاذ چنین سیاست‌هایی شد که اقتصاد را به سمت تورم سوق داد؟ البته باید پرسید سکوت مجلس چه دلیلی داشته است؟ 
ساخت بیمارستان‌های بزرگ و مهم در مناطق معین کشور نظیر بیمارستاهای تأمین اجتماعی یکی از شاخص ترین عیوب است. در استان فارس قرار بود بیمارستان بزرگ تأمین اجتماعی با جانمایی صورت گرفته احداث شود اما باید دید چرا این سازمان که وظیفه خدمت رسانی به اقشار کارگر را دارد در پیچ و خم موانع قانونی گرفتار شد؟ دلیل این امر نیز پرواضح است؛ چراکه شبکه واسطه گران حوزه درمان اجازه این توسعه درمانی به اقشار ضعیف را نداده و نمی‌دهند.
مطابق قانون ساخت بیمارستان تأمین اجتماعی می‌تواند خدمات درمانی را به افراد تحت پوشش به صورت رایگان ارائه دهد اما اگر قرار باشد بیمارستانی بزرگ و مجهز در اختیار کارگران فارس و جنوب کشور قرار گیرد، تکلیف مافیای درمان چه می‌شود؟ آنان که با ساخت بیمارستان‌های خصوصی از تعرفه‌های نجومی استفاده می‌کنند با نفوذ در بدنه دولت و مجلس مانع چنین اقدام قانونی و انسانی شده اند. خصوصاً آنکه ظرفیت استخدامی تأمین اجتماعی نیز افزایش می‌یابد و شمار قابل توجهی از جوانان تحصیل کرده جذب این سازمان خواهند شد. 
باید به نمایندگان مجلس در ادوار گذشته و نیز مجلس یازدهم گفت، چشمتان روشن و نیز به دولت‌های گذشته و فعلی گفت چشمتان روشن. تنها اتفاق فوری و فوتی دست درازی به خرانه کارگران بود که مبالغ هنگفتی از حساب کارگران بی دفاع برداشت شده و حالا دولت قادر به پرداخت یکجای آن نیست و بسیاری مقررات در حوزه افزایش حقوق کارگران، بیکاران و بازنشستگان به تعویق افتاده است. تشکل‌های کارگری نیز در این واقعه مقصر هستند؛ چرا که با فداکردن جان خود باید از صندوق کارگران محافظت می‌کردند و البته نکردند و به یک کرسی در مجلس یا شرکت در کمیسیون‌های دولتی دل خوش کردند. پوشیدن لباس کارگران در مجلس هم چندان مفید فایده نبوده؛ چرا که نماینده کارگران توان دفاعی لازم را نداشته و انگار با تصمیمات دولت و مجلس همراهی نموده است. 
حالا با هجمه و گسترش جنگ بیولوژیک و همه گیری کووید 19 با تنگناهای بیمارستانی مواجه شدیم. به گفته معاون علوم پزشکی شیراز تا روز گذشته هزار و ۹۸۳ بیمار مشکوک و علامت دار در بیمارستان‌های فارس بستری شده اند. همچنین از این تعداد، ۳۴۸ بیمار مبتلا به کووید ۱۹ نیز به دلیل وخامت وضعیت جسمی در بخش‌های مراقبت‌های ویژه بیمارستان‌های سطح استان بستری شده اند.
اگر به آمارهای فوق توجه کنیم باید متوجه حجم پذیرش و گنجایش بیمارستان‌های فارس به عنوان معین استان‌های جنوبی بشویم. با این تعداد آمار که چندان در مقابل جمعیت 4 میلیونی فارس چشمگیر نیست، ظرفیت‌های بیمارستانی تکمیل شده و مدیران مربوطه کاسه چه کنم به دست گرفته اند! هرچند نمی‌توان خدمات و تلاش‌های حداکثری آنان را نادیده گرفت، اما ظرفیت‌های اعلامی با استانداردهای جمعیتی همخوانی ندارند و پرسش ما پیرامون این کاستی در پس پرده دلالی است. 
مدیران ارشد فارس و کشور توجه داشته باشند هزینه‌های درمانی بسیار گران است و درآمدهای تیم پزشکی کشور با درآمدهای کارگری که جمعیت حداکثری کشور را تشکیل می‌دهند، همخوانی ندارد. گویا کسی به دنبال تعادل بخشی تعرفه‌های پزشکی نیست و قشری خاص تعرفه‌ها و دستمزدها را تعیین می‌کنند. این رسالت برعهده نمایندگان کشوری و استانی است که باید جرئت بیان مطالب را داشته باشند که البته ندارند. کسی که جرئت بیان دارد چیزی برای از دست دادن ندارد و آن کس که جرئت بیان ندارد به جرئت می‌توان گفت چیزی برای از دست دادن دارد و حفظ منافع شخصی باعث عدم پیگیری منافع موکلان می‌شود. هشدارها جدی است؛ بیمارستان نداریم و دارو درشرایط تحریم به سختی تهیه می‌شود؛ آقای مسئول و آقای نماینده، جنابان رجل سیاسی، مردم گرفتار سرطان و سایر بیماری‌های لاعلاج هستند. به واسطه گران بگویید خصوصی سازی و خودگردانی را متوقف کنند، به دانشگاه‌ها و بیمارستان‌های مربوطه بازگردند و با دردمندان همراهی کنند؛ چراکه این خدمت جای دوری نمی‌رود.