میثم محجوبی- شیرازنوین
روز یازده دسامبر به عنوان روز جهانی کوهستان نامگذاری شده است. به همین مناسبت با یکی از کوه‌نوردان فارسی گفت و گویی انجام داده ایم. پگاه پیروزبخت متولد آذرماه 67 می‌گوید حضور در این رشته را مدیون پدرش است: یادم است در کودکی با پدرم به کوه‌های اطراف شیراز می‌رفتیم. من از همان جا به کوه و طبیعت علاقه زیادی پیدا کردم و دلم می‌خواست روزی بتوانم یک کوه‌نورد واقعی شوم. حالا به این آرزو رسیده ام و سه سال است فعالیتم در این زمینه را به صورت جدی دنبال می‌کنم.
او که دارای مدرک دکترای ادبیات فارسی است و در مقطع دبیرستان تدریس می‌کند، درباره اولین صعودش به ارتفاعات می‌گوید: من از بچگی با پدرم صعودهای زیادی داشتم، اما همیشه آرزوی صعود به قلل بالای 4000 متر را داشتم که پس از شروع این ورزش به صورت حرفه ای با تمرین‌های مداومی که انجام دادم، برای اولین بار موفق شدم قله 4050 متری برف کرمو دنا را فتح کنم. اما بلندترین قله ای که موفق به صعود به آن شدم قله دماوند، بام ایران به ارتفاع 5671 متر ارتفاع در سال 1398 بوده است. باید بگویم که حس صعود قابل توصیف نیست و شیرینی آن به واقع تا مدت‌ها انسان را سرحال نگه می‌دارد. احساس می‌کنم آنجا به خدا نزدیک ترم.
پیروزبخت ادامه داد: من ورزش کوه نوردی را به صورت شخصی با دو یا سه نفر از هم نوردانم انجام می‌دهم. قبلاً هم فعالیتی با گروه‌های شیرازی داشتم که به دلیل مشکلات موجود در گروه و تناقض بین وقت‌های آزاد خودم و گروه، ترجیح دادم که به صورت انفرادی کار کنم. در حال حاضر با تبدیل گروه‌ها به باشگاه‌های كوه‌نوردی قطعاً برای شروع، آموزش و همچنین سامان دهی و نظم در برنامه‌ها نیاز به عضویت در یكی از باشگاه‌های كوه نوردی دارم و پیگیر این موضوع هستم.
وی درباره شیرینی‌ها و سختی‌های این رشته می‌گوید: کوه نوردی علاقه خاص خود را می‌طلبد؛ چون واقعاً با سختی‌های زیادی روبه‌رو خواهید شد و در هیچ شرایطی نمی‌توان از یک صعود، به عنوان بدترین خاطره یاد کرد. تمام صعودها شیرین و به یادماندنی خواهند شد. ولی برای من، مصدومیت در صعود به قله هزار کرمان از ناحیه زانوی پا شاید سخت‌ترین خاطره از کوهستان برایم باشد و خب صعود به بلندترین قله کشور دماوند زیباترین و به یادماندنی ترین صعود. کوه‌نوردی شاخصه‌های مثبت زیادی دارد که به نظر من می‌توان به مواردی همچون دور بودن از چشم مردم و رفاقت به جای رقابت، اینکه هیچوقت در پایان کوه‌نوردی دست یکی را بالا و دیگری را پایین نمی‌برند، پس جایی برای خودنمایی نمی‌ماند و همچنین این نکته که در این ورزش کسی پای دیگری را قلم نمی‌کند، تنه نمی‌زند، بدون داور و سوت و زنگ، هیچکس خطا نمی‌کند و همه به یکدیگر خسته نباشید می‌گویند، بدون هیچ دیدار و آشنایی قبلی همه با هم رفیق‌اند و سر سفره یکدیگر می‌نشینند، اشاره کرد. در کوه‌نوردی، کمک به درراه‌ماندگان و سرمازدگان، اصلی پذیرفته شده است. نشان دادن راه و هشدار دادن خطر یک عادت است. به کسی که هیچگاه او را ندیده‌ای و شاید در آینده هم هیچگاه او را نبینی کمک می‌کنی؛ چرا که کوه چنین ایجاب می‌کند! این‌ها گوشه ای از خوبی‌های این ورزش بزرگ هستند و می‌توانم بگویم انسانیت بزرگ‌ترین خصوصیت یک کوه‌نورد واقعی است.
این کوه‌نورد شیرازی در خصوص مشکلات و سختی‌های این ورزش می‌گوید: در تمامی ورزش‌ها مشکلات فراوانی بسته به موقعیت وجود دارد. کوه‌نوردی ورزشی خطرناک است که نیاز به آمادگی روحی و جسمی بالا دارد تا بتوان در مقابل مشکلاتش مقاومت کرد. کوه‌نوردان می‌توانند از استراتژی‌های مختلف برای بالا بردن کارایی خود استفاده کنند. همچنین ورزش کردن در ارتفاع زیاد واکنش‌های فیزیولوژیک و روانی زیادی به همراه دارد. با وجود اکسیژن اندکی که در ارتفاع زیاد وجود دارد، چنین تبعاتی تعجب آور نیست. اما مشکل اصلی ما کوه نوردان در حال حاضر، قیمت بالای تجهیزات و هزینه‌های زیاد سفرهاست.
پیروزبخت درباره اهداف و برنامه‌های آینده اش نیز گفت: هدفم در مرحله نخست، حفظ سلامتی و استفاده کامل از انرژی فوق العاده زیاد کوه و طبیعت است و در مرحله بعد صعود به قلل بالای 7000 متری؛ ان‌شاءالله.
وی در خصوص مشکلات احتمالی که کرونا برای حضورشان در این رشته ایجاد کرده است گفت: متأسفانه با پیدایش کرونا از لحاظ برنامه ریزی که جهت صعود به قلل مختلف داشتیم دچار مشکلاتی شدیم و همچنین تمرینات خود را کمتر کرده ایم به این امید که این بیماری هر چه زودتر از بین رفته و بتونیم به روند قبلی خود بازگردیم.
پگاه پیروزبخت در پایان گفت: از نظر کسانی که عادت دارند زیبایی برف را از پشت شیشه و از کنار بخاری تماشا کنند، کوه‌نوردی نوعی دیوانگی است. آخر برای چه این همه راه برویم، بار به دوش بکشیم، با دستان کرخت شده و تن سرمازده ساعت‌ها درون چادر یا جان‌پناه بلرزیم، بی‌خوابی‌ها و کوفتگی‌ها را تحمل کنیم، سرانجام خسته و تشنه و گرسنه خود را به بالای کوه برسانیم و به پایین برگردیم؟! کسی که هیچگاه لذت رسیدن به قله را نچشیده، کسی که تن به طبیعت نسپرده و با آن انس و الفت پیدا نکرده، حق دارد چنین بیندیشد؛ اما جورج مالوری کوه‌نورد پرآوازه انگلیسی و از پیشکسوتان صعود اورست در پاسخ به این پرسش که چرا به کوه می‌رود، پاسخ داده بود: چون قله آن بالاست!
در پایان از تلاش و زحمات هم‌نوردانم که در این راه من را یاری می‌کنند، کمال تشکر و قدردانی دارم.