میثم محجوبی- شیرازنوین 
متأسفانه فعالیت تنها نماینده بسکتبال بانوان شیراز در سطح اول کشور متوقف شده است. مربیان و بازیکنان این تیم، دلیل این امر را نبودن یک اسپانسر مناسب مالی در استان فارس و البته بی توجهی هیئت بسکتبال استان به این تیم می‌دانند.
سرور روانی پور سرمربی با تجربه بسکتبال بانوان شیراز که فعالیت خود را از اواسط دهه هفتاد آغاز کرده و از سال 78 به صورت حرفه ای و در سطح کشوری مربی گری می‌کند در این باره گفت: تیم ما سابقه این را دارد که با بازیکنان بومی، حتی رتبه‌های سوم و پنجم لیگ را کسب کند اما حالا یکی دو سال است با وجود برخورداری از پتانسیل‌های زیادی که برخی به تیم ملی هم رسیده اند، فعالیتمان متوقف شده که دلیل این امر، عدم نگرش فنی و تصمیمات غیرحفه ای مسئولان است.
وی که سابقه مربی گری در تیم ملی ایران و کسب مقام سوم مسابقات غرب آسیا را هم در کارنامه دارد افزود: از مسئولان می‌خواهم کمی مهربانانه تر با ما برخورد کنند و نگاهی مسئولانه نسبت به ورزش داشته باشند. متأسفانه ورزش در اکثر رشته‌ها سالیان سال است بدون حرکت و پیشرفت قابل ذکری، بدون حرکت باقی مانده و به همین شکل در زمینه بسکتبال بانوان نیز ندیده ایم که در سال‌های گذشته حمایتی صورت گرفته باشد.
سولماز نگهبان یکی از بازیکنان این تیم که سابقه حضور در تیم ملی را دارد نیز در این باره گفت: وقتی برمی‌گردم و دوران بسکتبالم را مرور می‌کنم، به دو مورد برخورد می‌کنم که یکی برایم ارزشمند است و دیگری آزاردهنده. وقتی به این فکر می‌کنم که ما مربیانی داشتیم که به روز ترین تکنیک‌ها و تاکتیک‌ها را به ما یاد می‌دادند، خدا را شکر می‌کنم بابت داشتن آنها اما قسمت دردناکی که هنوز با من است و آزارم می‌دهد این است که وقتی می‌توانستم همه تمرکزم را بگذارم رو پیشرفت‌های تکنیکی و ارتقای فنی، چرا باید دائم به این فکر می‌کردم که حالا این دوره که در تلاشیم برای حضور در مسابقات پیش رو، اصلاً می‌توانیم به مسابقات اعزام شویم یا نه؟ قرار است کجا مستقر شویم، وضعیتمان به چه شکل خواهد بود؟ چون اسپانسر نداشتیم و وضعیت مالی مان مشخص نبود، همیشه بلاتکلیف بودیم و نمی‌توانستیم روی کارمان تمرکز کنیم. وضعیت همه بچه‌ها به همین شکل بود.
زهرا زنگنه دیگر بازیکن با تجربه تیم شیراز که چند سال عضو تیم ملی هم بوده در این ارتباط می‌گوید: در این چند سال، تیم ما هیچ‌گاه یک اسپانسر واقعی نداشته و همیشه فقط به اندازه ای که بتوانیم در مسابقات شرکت کنیم، حمایت می‌شدیم. در این چند سالی هم که عضو تیم ملی بودم، نه از طرف هیئت و نه از طرف تیم، هیچ حمایت مالی از من صورت نگرفت و تمام هزینه‌ها را خودم پرداخت کردم. متأسفانه درفارس هیچ اسپانسر واقعی وجود ندارد. حمایت فدراسیون و هیئت بسکتبال استان شامل هیچ یک از تیم‌های بسکتبال در سطح سوپرلیگ یا دسته‌های پایین تر نشده است.
زهرا گرگین که او هم سابقه حضور در تیم ملی را دارد گفت: یکی از دغدغه‌های مهم ورزشکاران بانو در کشور ما، عدم حمایت‌های مالی است. روی سخن من با مسئولان عزیزی است که بر حسب قانون، وظیفه حمایت از ورزشکاران را دارند. متأسفانه در سال 98 تنها نماینده لیگ برتری استان با مربی گری سرکار خانم روانی پور، با بی مهری‌هایی از طرف هیئت روبه‌رو شد که نتیجه آن، عدم اعزام این تیم به مسابقات بود. در سال 99 هم با وجود پیگیری‌هایی که کرده بودیم و قول‌هایی که گرفتیم، باز هم اتفاق خاصی نیفتاد و امسال هم متأسفانه از مسابقات جا ماندیم. با وجود مراجعه مکرر به اداره ورزش استان، عزیزان در بخش بانوان صدای ما را شنیدند اما شنیدن کافی نبود و هیچ اقدام عملی از سوی این دوستان صورت نگرفت. این باعث شد تا همان یک ذره امیدهایی که وجود داشت نیز از دست برود. حالا می‌بینیم که بسکتبال استان به قهقرا رفته است و هیچ نماینده ای در لیگ‌های مختلف کشور نداریم. تلاش مکرر مربیان و بازیکنان برای ادامه فعالیت این تیم بی نتیجه ماند. 
گرگین افزود: با توجه به تغییراتی که در اداره کل ورزش استان صورت گرفت، امید تازه ای به تیم ما برگشت اما با گذشت چندین ماه از این جابه‌جایی، هنوز هیچ اقدام خاصی صورت نگرفته است.
به گزارش شیرازنوین، در سال‌های اخیر بازیکنان مستعد و پرتلاش فارس از حضور در تمامی مسابقات محروم شده اند و برخی از آنها مجبور شده اند در تیم‌های دیگربه کار خود ادامه دهند. یکی از آنها ماریا مرزبان است. او که سابقه حضور در تیم ملی جوانان کشور را هم دارد می‌گوید: متأسفانه به دلیل نبود اسپانسر وعدم حمایت مسئولان، من مجبور شدم از شهرم خارج شوم تا بتوانم به رشته مورد علاقه ام ادامه دهم. در دو سال اخیر ستاره‌های زیادی که در شیراز رشد کرده بودند، درست وقتی که توانستند خودشان را نشان دهند، دیدند شیراز تیمی ندارد و مجبور شدند از شهر و خانه شان فاصله بگیرند.
زهرا حق جو که او نیز سابقه حضور در اردوهای تیم ملی را دارد، یکی دیگر از کسانی است که مجبور شده در شهر دیگری بازی کند. او نیز اعتقاد دارد که در شیراز استعدادهای زیادی در بسکتبال بانوان وجود دارد که همه مجبورند برای رشد در این رشته، شهر و دیارشان را ترک کنند.
زهرا گرگین که در بالا قسمت‌هایی از صحبت هایش را خواندید، در انتهای صحبت هایش چنین می‌گوید: حرف آخرم خطاب به فدراسیون محترم است. طبق ماده 18 آیین نامه هیئت‌های ورزشی استان‌ها، وظیفه نظارت بر هیئت‌های استان‌ها با شماست. ما چیزی جز حمایت‌های معنوی از شما عزیزان طلب نکرده بودیم؛ پس چرا اینقدر بی تفاوت از ما گذشتید؟