فرزاد وثوقی - روزنامه نگار

farzad_vossoghi@yahoo.com

بیش از چهل سال از عمر انقلاب اسلامی با محوریت عدالت و رفع نیازهای مستضعفین می‌گذرد. جنگ و تحریم‌ها شرایط سختی برای انقلاب مردمی ایران به وجود آورد و در این بین عده‌ای از آب گل‌آلود ماهی گرفتند و شرایط و فشارهای خارجی را در عرصه سیاست‌های داخلی سخت‌تر و سخت‌تر کردند.
حالا 27 سال از برجام داخلی می‌گذرد؛ آنچه رهبر معظم انقلاب در روزهای گذشته تحت‌عنوان گفت‌وگوی داخلی و حصول نتیجه برای برداشتن تحریم‌های اقتصادی و رفع اختلافات از آن یاد کردند...

ای کاش گفت‌وگویی هم در بین عناصر داخلی اتفاق می‌افتاد. به فرموده ایشان مگر نمی‌گویید باید با دنیا مذاکره کرد؛ آیا نمی‌شود با عنصر داخلی مذاکره واختلافات را حل کرد؟ این کلیدواژه را مدیران نظام باید مورد پرسش و ارزیابی نسبت به عملکرد خود قرار دهند. مدیرانی که در این مدت علی رغم توصیه‌های معظم له، گامی در جهت خنثی سازی توطئه‌های خارجی برنداشتند و همه اش به دنبال منافع خود بودند و گاهی برای پرکردن جیب خود و اطرافیان حتی زندان را به جان خریدند. 
از سال 1372 رهبر معظم انقلاب با دور اندیشی خاص خود شعارهای سال را بر حوزه اقتصاد و رهایی از وابستگی تنظیم نمودند و هر سال به مدیران انقلابی نظام تذکر دادند تا حول محور خودکفایی برنامه ریزی نمایند. مدیرانی که با ظاهر انقلابی و شعار‌های تند، وارد کارزار انتخاباتی شدند و از فیلترهای خاص علی الخصوص شورای نگهبان گذشتند. مدیرانی که منافع مردم را در نظر نگرفتند و گاهاً فتنه هم برپا کردند و امیال شخصی خود را به جنگ خیابانی کشاندند. این فتنه و خشونتی که خاص گروه دسته چپی و اصلاح طلبان نبود و دست راستی‌های اصولگرا نیز به آن دامن زدند. از طرفی گاهی اپوزیسیون داخلی یا خارجی با مشارکت در این ناآرامی‌ها سعی داشت نیات خود را عملی کند. درواقع آبی که این دو جناح سیاسی به آسیب اپوزیسیون ریخت گاهی باعث شگفتی خود اپوزیسیون شد. خوشایندی که از آن می‌توان به ناکارآمدی نظام تعبیر کرد؛ چرا که دو گروه با لجبازی و کشمکش و دامن زدن به اختلافات در این راه گام برداشتند و تاکنون به این رویه سیاسی ادامه داده اند و البته بازنده این میدان مردم تحت فشار اقتصادی بوده اند. 
انتخابات، این عرصه مهم سیاسی کشور نیز از آسیب دو جناح محفوظ نمانده و در انتخابات اخیر اسفندماه 98 این مردم بودند که به انتخاب غلط متهم شدند و توپ تمام بحران‌های اقتصادی را به زمین مردم انداختند که اگر مردم اشتباه انتخاب نکرده بودند این همه مشکلات به وجود نمی‌آمد؛ درحالی که حالا و در انتخابات یازدهم مجلس، اصولگرایان پیروز شدند و این احتمال را می‌دهند که در انتخابات ریاست جمهوری و شورا‌ها نیز برنده میدان باشند. از این روست که لایحه بودجه را بحرانی برای کشور ارزیابی می‌کنند و قصد دارند کلیات آن را رد کنند. هرچند در این میدان باید اهل فن نظر دهی کنند و این قلم از بیان این ارزیابی ناتوان است، اما تحرکات بین جناحین نشان می‌دهد که کسی برای مردم دلسوزی نمی‌کند. تورم همچنان به بزرگ‌ترین بحران ملی تبدیل شده است و قاچاق در روزگار تحریم حرف اول و آخر را می‌زند و آنان که دنبال ادامه تحریم‌ها هستند حتماً از این سیر معیوب حمایت می‌کنند تا قاچاق ریشه تولید و اشتغال را بسوزاند و کشور را به زانو درآورد و به ذلت بکشاند. قطع ارتباط با دنیا تنها یک معنا و مفهوم دارد و آن قحطی است؛ آن هم با گذشت این همه سال از ماجرای تحریم. اما چرا با وجود تورم حتی آن کالاهای مورد تحریم در بازار سیاه یافت می‌شود و این نشان دهنده موضوعی است که با خیانت در حال اتفاق افتادن است. خیانتی که باید نام آن را دورزدن گذاشت؛ از طرفی با دنیا قهریم و از طرفی قاچاق می‌خریم و قاچاق می‌فروشیم. یکی از جمله علل تورم موجود در کشور همین اختلافات داخلی بر سر منافع خارجی است. جای تأسف دارد که نه نمایندگان و نه مدیران به فکر چاره اندیشی نیستند. بیاییم اختلافات را به خاطر حفظ اسلام و حاکمیت دین و استقلال ملی کنار بگذاریم.