سعیدرضا امیرآبادی-روزنامه نگار

amirabadi_shznvn@yahoo.com

به مجرایی تنگ برای یک نفس عمیق نیاز مبرمی داریم. در عرصه سیاست که اعضای رادیکالی جناح‌ها همچنان سرگرم تسویه‌حساب بوده و معیشت مردمان فرودست و طبقه میانی که در حال کوچ اجباری به زیر خط فقر هستند، دغدغه بسیاری نیست. بنیان اقتصاد هم که بی‌ثبات و متزلزل است و بازار اقلام اساسی دچار بحران‌های بی‌شمار و هر لحظه دست‌نیافتنی می‌شود. وضعیت اجتماعی هم که همیشه تابعی از سیاست و اقتصاد است و در حالی که این دو در تنش به سر می‌برند، نمی‌توان انتظار داشت شاخصه‌های مدنی به سوی دروازه‌های تکامل میل کنند...

البته سرانه فرهنگ عمومی هم در وضعیت بسامانی نیست؛ چرا که ما در هنگام تقسیم بودجه و توزیع اقتدار اهمیت دستگاه‌هایی که مجری اصلی فرهنگ و اشاعه هنر در جامعه هستند را از یاد برده و آن چنان درگیر نهادها و ارگان‌های موازی می‌شویم که نتیجه روشنی در انتظارمان نیست.
در این روزهایی که بی شباهت به مبادا نیستند، امیدوار بودیم فوتبال با همه آدرنالین‌هایش اندکی حال ما را خوب کند که به یک باره کاخ آرزوهایمان فرو ریخت و چشم بادامی‌ها یک بار دیگر نتایج گسترش زیرساخت‌های ورزشی و سرمایه گذاری‌های هوشمندانه ای را که در این عرصه انجام داده اند به رخمان کشیدند تا بفهمیم همیشه با غیرت ایرانی نمی‌توان هر غیرممکنی را عملی ساخت و گاهی نیاز به برنامه ریزی‌های کلان و بلند مدت و مدیریت دلسوز و سپردن کارها به مردم در قالب خصوصی سازی‌های حقیقی داریم.
با این تفاسیر در چه آوردگاهی قرار است که همه انرژی‌های بد و گره‌هایی که در وجودمان انباشته شده را دور ریخته و برای عمران و سازندگی و پرهیزگاری و وطن پرستی تلاش کنیم. با همین فرمان که پیش برویم روزهای روشنی در انتظارمان نیست. رادیکال‌های سیاسی باید به این حقیقت اشراف یابند که مردم دیگر حوصله ای برای جناح بازی و تسویه حساب‌های تخریب آمیز ندارند و برای آنها صدارت تفکری در اولویت است که طلایه دار آرامش بوده و معیشت مردم را به موازات اقتدار کشور و نظام در اولویت قرار دهد. شاید با این تفکر بتوان اغتشاشات اقتصادی را آرام نمود و بازارهای متلاطم را به سمت و سوی ساحل آرامش رهسپار کرد. در عرصه فرهنگی نیز باید جامعه مدیران ما بر این حقیقت اشراف یابند که مضامین نرم نقش ارزنده ای در ارتقای آرامش جامعه داشته و با بهره گیری از هنرهای جهان شمول می‌توان عقده‌های مدفون شده در ضمیر اگاه و ناخودآگاه مردم را پاک کرد.
مردم ایران در روزگار کنونی بیش از همیشه در گرداب اخبار بد و مشکلات معیشتی گرفتار آمده اند و تیغ کرونا هم روح و جان ما را ذره ذره می‌ساید. بسیاری از اقشار جامعه پشتوانه ای برای در خانه ماندن ندارند و حضور در اجتماعات هم علاوه بر خطرات عدیده ای که به دنبال دارد، سبب ساز تهدیدات روانی و وسواس‌های کشنده و بسیاری دیگر از آسیب‌های پیدا و پنهان شده است.
اما این عیان ماجرا نیست. به طور حتم کلیدواژه عبور از همه مهلکه‌هایی که در بحبوحه آنها گرفتار امده ایم در واژه عمیق و گهربار وحدت و همدلی برای سربلندی ایران و ایرانیان نهفته است. کشور ما در سال‌های اخیر در مقابل همه تهدیدها و تحریم‌های دیکتاتورمآبانه کرنش نکرد و بسیاری از مردم امیدوارند تا با بهبود شرایط، اندکی از کلاف سردرگمی که در میانه آن گرفتار آمده اند، رهایی یابند. هرچند که به موازات تلاش برای رفع تحریم‌ها باید به گسترش ظرفیت‌های داخلی هم تکیه کرد و به بلوغ اقتصادی در عرصه جهانی رسید.
ما در روزگار کنونی بیش از همیشه به مجرایی تنگ برای یک نفس عمیق نیاز مبرمی داریم؛ یک گریزگاه از مشکلات و اخبارهایی که در مخاصره آنان گرفتار آمده ایم. به آینده و روزهای روشن امیدوار باشیم.

پی‌نوشت:
گزارش‌های رسمی بیانگر افزایش ۳۰ درصدی هزینه خانوارهای ایرانی نسبت به سال گذشته است.