فرزاد وثوقی - روزنامه نگار

farzad_vossoghi@yahoo.com

یکی از اصلی‌ترین دلایل عقب‌افتادگی‌ها، نبود اراده در مسیر رشد و توسعه است. اراده‌ای قوی و پرتوان برای رشد و تعالی امروز و فردا. متأسفانه حالا که به ۱۴۰۰ نزدیک می‌شویم، ‌اراده‌ها سمت‌وسوی تخریب بیشتری پیدا می‌کند و کاستی‌ها برای تخریب بیشتر نمایان می‌شود. در رقابت‌های انتخاباتی مجلس یازدهم نیز بر این تخریب‌ها تأکید شد و البته این تأکید ریشه در انتخابات گذشته در چهار دهه پیش نیز دارد.
اراده برای رشد و توسعه بدان معناست که یک مسئول بیاید و با خرد جمعی، مدیریتی منتهی به رشد و توسعه داشته باشد. یعنی از خواسته‌های خودش و خودشان بگذرد و بگذرند و بگذارند مردم هم منتفع شوند. اراده برای رشد و توسعه یعنی دوری از تنگ‌نظری‌ها و خواستن و پذیرش ایده‌های نو که توسط نیروهای تأثیرگذار داخلی ارائه می‌شود...

ما کاری به دشمنی‌های سیاسی که احزاب نما‌ها در حق هم روا داشته اند نداریم، اما قوای حاکم می‌توانند از نیروهای خلاق بدون جهت سیاسی در مسیر رشد و توسعه کمک بگیرند که البته این اتفاق نیفتاده و قوای حاکم در سنوات گذشته آنقدر کمبود و کاستی شخصیتی و سیاسی و اقتصادی داشته اند که وقتی برای پرداخت به رشد و توسعه نداشته اند و امروز هر کاستی در زمینه بیکاری کمبودهای بخش انرژی، نبود و کمبود کالاهای اساسی، تأخیر در ازدواج، زوال اخلاق می‌بینید، محصول همان کاستی‌های دیروز است. مدیریت خوب بدان معناست که از تمامی توان داخلی و تعاملات خارجی استفاده کرد. 
باید به این نکته توجه نمود که نسل در حال تغییر است. در این تبادل بین نسلی تا چه میزان موفق بوده ایم و آیا میراثی به نسل نو داده ایم و اگر میراثی منتقل شود از آن حراست و پاسداری خواهد شد. 
مهم‌ترین عامل در حفظ میراث بصیرت است و اگر نسل پیش رو فاقد این بصیرت و آگاهی باشند، میراث در اندک زمانی با زوال مواجه خواهد شد. 
ما برای آنکه کارنامه خود را مورد بررسی و بازبینی قرار دهیم باید به آیتم اراده توجه کنیم و ببینیم چه نمره ای مقابلش گذاشته ایم و البته ملت چه نمره ای به ما می‌دهند. مقبولیت و مشروعیت از همین جا سر چشمه می‌گیرد و اگر مقبولیتی باشد مشروعیتی به وجود خواهد آمد؛ در غیر این صورت بر قلب‌ها حاکمیت نداریم و باید منتظر روز‌های سخت باشیم. 
اراده خواستنی است؛ وقتی بخواهیم ملت و کشور خود را مرفه و آباد کنیم. رشد فساد و انتشار اخبار درمورد آن در حوزه قدرت این پیام را دارد که فساد منشأ و مبدأیی دارد که به طور قطع در بین مردم نیست و اشخاص خاص از آن بهره می‌برند. به طور خلاصه فساد در اختیار فسادستیزان است؛ از این روست که فساد ستیزی بی اثر مانده است.