فرزاد وثوقی - روزنامه نگار

farzad_vossoghi@yahoo.com

فشارهای اقتصادی داخلی ناشی از جنگ قدرت، سخت‌ترین شرایط را برای مردم ‌به وجود آورده و این جنگ داخلی را نمی‌توان به‌هیچ‌عنوان سرپوش‌گذاری کرد که هرطوری رفتار شود، درنهایت دم خروس بیرون است. مشاغل جدید در پس بحران غیرقابل‌انکار بیکاری نظیر قاچاق و توسعه آن در بخش‌های مواد مخدر، اسلحه، ارز، مواد خوراکی، مشروبات الکلی و... به‌شدت نگران‌کننده است. تجارت اسلحه بیش از سایر موارد نگران‌کننده است؛ چراکه نحوه عرضه آن به تقاضا بستگی دارد و اگر میزان کشفیات اسلحه در حال افزایش است، به‌منزله افزایش تقاضا و وجود جسارت ناشی از بیکاری برای قاچاق و عرضه آن است...

هرچند قاچاق اسلحه، انسان و مشروبات الکلی در گذشته نیز وجود داشته و می‌توان گفت به پیوست حمل مواد مخدر ارتکاب به این اعمال نیز دارای توجیه اقتصادی بوده است، اما این روزها که بعضی اخبار حکایت از اسلحه کشی دارد، این نگرانی را تشدید می‌کند که حالا پلیس باید در محدوده پارک قوری یا سعدیه با افرادی طرف شود که سلاح کمری حمل می‌کنند و در استفاده از آن تردیدی ندارند.
اخبار رسیده از سایر استان‌ها یا شهرستان‌ها دال بر استفاده از سلاح گرم برای سرقت یا کشتار خانوادگی است که آخرین مورد آن مربوط به استان ایلام بوده و خانواده ای چهارنفره مرگ را در آغوش گرفتند.
نگرانی‌های امنیتی با اجرای عملیات رعد پلیس در مقاطع زمانی مختلف کشف و ضبط سلاح‌های سرد و گرم را نشانه رفته است؛ آنچه این روزها در بورس خرید و فروش قرار گرفته و قمه کشی و هفت تیر کشی به یک نگرانی بزرگ تبدیل شده است.
نقطه سر خط؛ اقتصاد و جنگ در این جبهه کار نیروهای امنیتی را سخت تر و سخت تر می‌کند. فشار‌های وارده از طرفی آستانه تحمل افراد جامعه را کاهش و از طرف دیگر جرائم را افزایش می‌دهد. درکرمانشاه اختلافات خانوادگی به اسلحه کشی و تیراندازی و مجروحیت افراد مقابل دادگستری منجر می‌شود و در استانی دیگر سرقت مسلحانه از طلافروشی و مداخله به موقع پلیس باز هم ‌با تیراندازی و زخمی شدن و مرگ افراد حاضر در صحنه سرقت تمام می‌شود.
باید اقتصاد را سامان داد و از این وصعیت وخیم خارج شد. اگر به سبد غذایی یا همان بسته‌های کمک معیشتی نگاه کنیم، در خواهیم یافت که کیسه‌های برنج خارجی به دلیل گرانی از این سبد‌ها حذف شده و حتی خیران قادر به خرید برنج برای اقشار آسیب پذیر نیستند و زمان پایان این نمایش نیز فرا رسیده و باید فکری اصولی به حال اقتصاد و معیشت ملت کرد.
صاحبان قدرت باید دریافته باشند که استفاده ابزاری از توان خیرانی که بالاخره در مقابل صرف سرمایه خود انتظاراتی از نظام قدرت دارند، روزی به پایان خواهد رسید و نمی‌توان از این ابزار در درازمدت استفاده کرد و کشورداری نمود.
داستان تحریم‌های سیاسی اقتصادی علیه ملت ایران نیز سخن امروز و دیروز نیست که گروه‌های سیاسی با عناوین انقلابی را به جان هم انداخته باشد؛ چراکه از بهمن ۵۷ و آغاز سال ۱۳۵۸ و قطع رابطه با آمریکا و آغاز جنگ تحمیلی ما دچار تحریم‌های بین المللی بودیم و قاچاق خرید کردیم و به اسم دورزدن تحریم‌ها وارد کشور کردیم و گران فروختیم و تورم ایجاد کردیم و ارزش پول ملی را به سقوط کشاندیم.
به نظر می‌رسد زمان آن رسیده تا سهمی از زندگی برای ملت قائل شویم و به این جنگ داخلی و زرگری پایان دهیم و اقتصاد را مرمت و نوسازی کنیم. هرچند کاسبان تحریم با این روش به شدت در تضاد هستند، اما به نظر می‌رسد پایداری نیازمند مصلحت اندیشی است.