روانشناس تخصصی کودک و نوجوان با اشاره به این‌که تفاوتی ندارد که کودک مبتلا به بیماری خصوصاً بیماری‌های سخت در چه رده‌ سنی باشد، گفت: اطلاع از بیماری، شوک بزرگی برای کودک و خانواده است ولی نکته اینجاست که هر چقدر سن کودک پایین‌تر باشد و اطلاع او از این بیماری کمتر باشد، واکنش‌ها ملایم‌تر خواهد بود.
به گزارش بهداشت نیوز، دکتر پریسا یاسمی‌نژاد  با اشاره به این‌که والدین کودکان بیمار، خصوصاً کودکان مبتلا به بیماری‌های مزمن به‌محض اطلاع از ابتلای فرزند خود به بیماری دچار ترس و اضطراب می‌شوند اظهار کرد: در این موقعیت و در حالی که والدین در تلاش‌اند که این واقعیت را بپذیرند، دادن توضیحات مختصر درباره‌ بیماری‌، درمان و رفتار با کودک می‌تواند مفید باشد.
وی با اشاره به این‌که در موقعیتی که کودک مبتلا به بیماری می‌شود، والدین باید تا جایی که ممکن است، نگرانی و اضطراب خود را به کودک منتقل نکنند، افزود: بدون شک برخورد مناسب و درست، به افزایش روحیه و اعتماد به نفس کودکانی که دچار بیماری شده‌اند، کمک می‌کند.
روانشناس تخصصی کودک و نوجوان با بیان این که بسته به شخصیت کودک، سن و پیشرفت بیماری در بدن، واکنش کودک به بیماری‌اش متفاوت است تأکید کرد: ممکن است کودک در این شرایط ترکیبی از اضطراب، ترس، خشم و ناراحتی را از خود بروز دهد.
این عضو هیئت علمی ‌دانشگاه با اشاره به این‌که زندگی برای بیشتر کودکانی که به سرطان مبتلا می‌شوند به طور چشمگیری تغییر پیدا می‌کند و آزمایش دادن‌های پی در پی، بستری شدن در بیمارستان و تحت درمان قرار گرفتن بخش جدایی ناپذیر از زندگی یک کودک می‌شود، تأکید کرد: این دسته از کودکان به مراتب بیشتر از کودکان سالم، به شخصی نیاز دارند تا بتوانند به او اعتماد کرده و احساس خود را به آن شخص بگویند، به همین دلیل اطلاع درست از چگونگی رفتار با کودک سرطانی برای شخصی که با آن کودک در ارتباط است بسیار اهمیت دارد.
وی با تأکید بر این‌که خوشبختانه کودکانی که مبتلا به بیماری هستند نسبت به یک فرد بزرگ‌سال که به همان بیماری‌ مبتلا است، انعطاف زیادتری دارند، افزود: درک کردن نیازهای این دسته از کودکان، حفظ روال طبیعی زندگی کودک، ایجاد فضایی عاطفی و آرام در خانه به این کودکان از نیاز‌های ضروری رفتار با کودک سرطانی است.
روانشناس تخصصی کودک و نوجوان توضیح داد: به طور مثال در کودکانی که در سنین پایین به بیماری مثل سرطان و یا صرع مبتلا می‌شوند حفظ سلامت روانی و رفتار با کودک، از اهمیت بسیار ویژه‌ای در مقایسه با بزرگ‌سالان برخوردار است، بنابراین آمادگی والدین به عنوان اشخاصی که مسئولیت مستقیم در برابر کودک و بیماری‌اش را دارند بسیار حیاتی و مهم است.
وی ادامه داد: واضح است که آگاهی و اطلاع کافی والدین در مواجه شدن با بیماری کودک، رفتار با او و از همه مهم‌تر حفظ روحیه‌ کودک و اعضای خانواده نقش بسیار مهمی‌در بهبود روند بیماری دارد.
به گفته‌ وی، وقتی والدین متوجه بیماری فرزند خود می‌شوند، اصولاً توجه بیشتری به کودک نشان می‌دهند و چه بسا با محبت‌های خیلی زیاد و افراطی کودک را اصطلاحاً لوس می‌کنند، این موضوع ممکن است باعث شود کودک شما تصور کند که در شرایط غیر عادی قرار گرفته و هم در صورت داشتن فرزندان دیگر، حس حسادت و یا دلسوزی آن‌ها و به تبع آن برخورد نامتناسب و غیر معمول سایر اعضای خانواده را برانگیزد، بنابراین اولین توصیه به والدین این است که به جز انجام امور مربوط به درمان بیماری، رفتار بسیار عادی با کودک خود داشته باشند، این موضوع باید به دیگران و اطرافیان کودک نیز یادآوری شود.
دکتر یاسمی‌نژاد افزود: نکته دیگر این است که بعد از آگاه کردن کودک از وضعیت بیماری خود، باید کودک را تشویق به بازی، ورزش و تحرک کنید تا از این طریق هم به بالا بردن روحیه فرزند خود کمک کنید و هم از نظر جسمانی او را آماده‌ انجام مراحل نسبتاً سخت درمان کنید.
دادن پاسخ‌های صحیح به سؤال‌های کودک، کنار آمدن و داشتن رفتار صبورانه در مقابل علامت‌های احتمالی درمان، مدیریت روابط کودک با دوستان خود و کمک به طبیعی‌تر طی کردن دوران نقاهت از مهم‌ترین نکاتی بود که این عضو هیئت علمی ‌دانشگاه به آن اشاره کرد.
روانشناس تخصصی کودک و نوجوان با بیان این‌که ممکن است هر بار که شما درباره بیماری فرزند خود با او صحبت می‌کنید، موضوع مرگ و ترس‌هایش را در این مورد با شما پیش بکشد، خاطرنشان کرد: اگرچه این پرسش‌ها در مواردی خطرناک و بسیار ناراحت‌کننده است، اما آماده باشید تا از عهده این‌گونه از سؤالات برآیید، خودداری از بحث کردن درمورد مرگ، قدرت ابراز احساس ترس را از کودکان می‌گیرد و همین‌طور باعث می‌شود که شما فرصت و قدرت آرامش و اطمینان دادن به او را از دست بدهید.
این عضو هیئت علمی ‌دانشگاه افزود: این موضوع بسیار حائز اهمیت است که به بچه‌های بزرگ‌تر این واقعیت را یادآوری و تأکید کنید که بیمار‌ی‌ها قابل درمان است و تحقیقات برای دستیابی به روش‌هایی بهتر و بهبود بخشیدن به طول دوره درمان ادامه دارد.
وی با اشاره به این که آگاه کردن کودک از بیماری به سن و سال و شرایط روحی او نیز بستگی دارد، ادامه داد: کودکان از آن جا که روحیه‌ بسیار حساس‌تری درمقایسه با بزرگترها دارند ممکن است با نداشتن اطلاعات درست از بیماری خود بترسند و آن را بسیار بدتر و خطرناک‌تر از آنچه که هست تصور کنند ولی از آنجا که باید کودک را آماده‌ درمان‌های خاص بیماری از جمله شیمی‌درمانی کرد بهتر است که این موضوع با لحنی مناسب کودکان و ترجیحاً توسط شخصی به جز پدر و مادر، به عنوان مثال یک روانشناس کودک و یا پزشک او به او اطلاع و توضیح داده شود. دکتر یاسمی‌نژاد با بیان این‌که پدر و مادر به خاطر احساسات خاصی که نسبت به فرزند خودشان دارند امکان دارد که نتوانند ناراحتی خود را در هنگام توضیح دادن بیماری به کودک خود کنترل کنند، ادامه داد: توجه کنید که اگر کودک به درستی از بیماری خود اطلاع نداشته باشد، می‌توان این امید را داشت که نه تنها روحیه‌ خود را حفظ کند بلکه بیشترین همکاری را با پزشک و والدین در طول طی مراحل درمان بیماری داشته باشد.
این عضو هیئت علمی‌ دانشگاه درباره نحوه برخورد والدین با کودکان بزرگتر توضیح داد: این دسته از کودکان ممکن است در انجام تکالیف مدرسه بی‌حوصله شوند و یا تمایلی به انجام دادن آن نداشته باشند، والدین آن‌ها باید اولیای مدرسه را از بیماری فرزند خود مطلع کنند و تا حد امکان طرز رفتار با کودک را به آن‌ها اطلاع دهند تا راهکارهای تشویقی را برای برطرف کردن این مشکل کودک به کار ببندند و در صورت حاد بودن مشکل از یک روانشناس باتجربه کمک بگیرند.
ضرورت اطلاع خواهر یا برادر از بیماری کودک یکی دیگر از مواردی بود که این عضو هیئت علمی ‌دانشگاه به آن پرداخت و توضیح داد: آن‌ها ممکن است قسمت‌هایی از مکالمات شما را بشنوند یا فهم آن برایشان مشکل و غیر قابل درک باشد و اغلب تلاش می‌کنند تا از این مکالمات آگاه شوند، به همین علت باید وضعیت به وجود آمده را صادقانه با آن‌ها در میان بگذارید تا بتوانند چگونگی رفتار با کودکان بیمار را بدانند. روانشناس تخصصی کودک و نوجوان افزود: به طور کلی با توجه به سن و درک و فهم کودکان خود برای آن‌ها توضیح بدهید، اگر که خیلی کوچک و کم سن باشند همین قدر کافی است که به او گفته شود که خواهر و یا برادرش مریض شده و باید برای مدتی در بیمارستان بماند و برای یک مدت طولانی دارو مصرف کند، اما بچه‌های بزرگ‌تر نیاز به کسب اطلاعات بیشتری دارند و باید برای تغییرات جسمی ‌برادر و یا خواهر بیمار خود، مثل از دست دادن موهای سر و ابرو و یا برداشت عضو، آماده شوند و حتی اگر مایل باشید دکتر و یا پرستاری که مراقبت از کودک را برعهده دارد، می‌تواند درباره بیماری و درمان آن برای تمامی ‌اعضای خانواده توضیحاتی بدهند. وی ادامه داد: به طور کلی بچه‌های کوچک‌تر تنها نیاز دارند که به آن‌ها بگویید «مریض هستند و باید دارو مصرف کنند تا خوب شوند، آمپول کمی ‌درد دارد، اما تنها یک دقیقه طول می‌کشد، در مواردی که کودک بزرگ‌تر است می‌توانید به او بگویید که مبتلا به بیماری شده، اما این بیماری با وجود این‌که خطرناک است، ولی قابل درمان است. دکتر یاسمی‌نژاد به والدین و خانواده‌ها توصیه کرد: صبر خود را بالا ببرید، در طی دوره‌ درمان، به دیگر فرزندان خود نیز توجه داشته باشید، صادقانه با برادر و یا خواهرشان درباره‌ موضوع حرف بزنید، بیماری را برای دوستان کودک خود تعریف کنید که بدانند بیماری کودک مسری و قابل انتقال نیست، آرامش خود را حفظ کرده و به دیگر اقوام و آشنایان بگویید که نباید به کودک ترحم بی‌جا کنند و با کودک شما رفتاری عادی داشته باشند و در نهایت به کودکان توضیح بدهید که به خاطر انجام شیمی‌درمانی امکان دارد که ظاهرشان کمی ‌تغییر کند ولی این تغییرات برای درمان و موقتی است.