چند روزی است که جریان نقد کردن چک‌های باشگاه استقلال به‌صورت غیرقانونی توسط مدیرعامل این تیم نقل محافل است و سابق بر این، انتخاب فردی که متهم به فساد است به ریاست یکی از ارکان اصلی این رشته ورزشی باعث تعجب اهالی فوتبال شد! البته وضع در باقی رشته‌های ورزشی نیز بهتر از فوتبال کشور نیست و حکایت از فساد افسار گسیخته در ورزش دارد.
اگر قرار است کشور را از فساد پاک کنیم، بهتر است که ورزش  مملکت را هم از فساد، رفیق‌بازی، بی‌ضابطه بودن، و سردرگمی پاک کنیم و محیطی به‌وجود آوریم که یک مربی، یک داور عادل و شریف یا یک مسئول ورزش بتواند به راحتی و بدون دسته‌بندی و شرکت در باند رفقا، کار و برنامه خود را بر پایه صحیح و اصولی انجام دهد و از این بیم نداشته باشد که از گود خارج می‌شود و  بازنشسته شده یا به حاشیه رانده می‌شود.
فساد جامعه ورزش ما فقط این نیست که یک مقام و یا مسئول ورزش مملکت در زمان تصدی یک پست مهم به سوءاستفاده مالی دست زده و از ورزش به اندوخته بانکی و یا مستغلات رسیده باشد، بلکه تعریف فساد در ورزش ما علاوه بر مسائل مالی در ارتقای درجه مربیان، داوران، در نابرابری و تبعیض کلی در گردش و سفرهای ورزشی و اعمال نفوذ در کسب پست‌های حساس ورزشی است که ما نظایر آن را  بارها دیده و شنیده‌ایم و به‌خاطر همین مسائل گوناگون و درگیری‌ها و مشکلات بعدی آن است که کیفیت و شرایط  ورزش ما  هیچ‌گاه با عدالت و استحکام همراه نبوده و در تمام دوران ورزش خود مشاهده کردیم که چه نابسامانی و تزلزلی  در ارکان ورزش ما پدید آمده و چه تبعیضاتی  سد راه پیشرفت و رشد و توسعه و بهبود ورزش ما شده است.
فضای ورزش آن‌قدر مسموم شده که هرکس از راه رسیده و در موقعیت قرار گرفته، شرایط و سلیقه خاص خود را اعمال کرده و به‌دنبال آن دوستان، خود را در پست‌های حساس قرار داده و وقتی پایه و نفوذ و قدرت خود را محکم کردند، به سوءاستفاده و قدرت‌نمایی دست زدند.
آنچه واقعاً فراموش گردید و در مشت‌ها مچاله شد، تصمیمات درست و منطقی برای بهبود و رشد ورزش مملکت و ایجاد شرایط مناسب برای کار افراد صالح و درست ورزش و تقویت جنبه‌های خوب کار آنها و جلوگیری از دست‌درازی به اعتبارات کم ورزش در انجام برنامه‌های تأسیساتی و زیربنایی بوده است.
ناتمام ماندن پروژه‌های ورزشی نیمه ساخته در اکثر نقاط کشور،  دخل و خرج نامیزان ادارات ورزش و جوانان در سراسر کشور، به‌حساب آوردن هزینه‌های متفرقه و تشریفاتی به  بهانه ورزش و صدها نمونه دیگر از این قبیل، حکایت از نابسامانی دارد.
 وقتی نگاهی به دسته‌بندی و اعمال نفوذ در فدراسیون‌های مختلف می‌اندازیم، دقیقاً احوال و زندگی و پیشرفت بعضی مربیان و داوران را عالی و در حد بین‌المللی و عده کثیر دیگری را نامتعادل، متوقف و افسرده می‌بینیم و به همین جهت است که یک نفر در ده رشته داور و مربی است و یا از این باشگاه اخراج نشده در باشگاه دیگر استخدام شده، اما بسیاری دیگر برای گرفتن حق قضاوت و یا مربیگری در خانه خود نشسته‌اند که نظیر این‌گونه  تبعیضات در سایر موارد مشهودتر است.
چه کسی می‌تواند انکار کند که اکثر مدیران و هیئت مدیره‌های باشگاه‌های سراسر کشور، مدیران ورزش و ... در حلقه یک زنجیر نیستند؟ و باز چه کسی قسم می‌خورد که شغل و پست و جایگاه او فقط  متکی به ارزش و لیاقت شخصی است و می‌تواند بدون تکیه داشتن به دوستان به پشت صندلی خود لم دهد؟ و مگر این موارد، مصداق‌هایی از فساد نیستند؟ و یا زمانی‌که در بطن مسائل باشگاهی و بلیت‌فروشی و تبلیغات محیطی مسابقات، حیف‌و میل‌های کلان می‌شود نوعی فساد و بده‌بستان  رواج نیافته است و از این بدتر مگر ارتقای درجه یک مربی، داور و یا مدیر با میهمانی دادن و سوغات آوردن و غیره عملی نمی‌شود؟
اگر قرار است ورزش مملکت را از فساد پاک کنیم، چه کسانی و چه افرادی باید مبارزه با فساد را با قاطعیت آغاز کنند؟ وقتی این افراد شناخته شدند و پشت‌گرمی یافتند، مسلماً در جست‌وجوی عمیق پرونده‌های ورزشی در فدراسیون‌ها، باشگاه‌ها و ادارات کل و ادارات ورزش شهرستان‌ها و حتی هیئت‌های کوچک ورزشی در شهرهای بی‌نام‌ونشان کشور به سرنخ‌های جالبی دست می‌یابند که تن خیلی‌ها را می‌لرزاند و آنگاه که موارد سوءاستفاده و باندبازی  برملا شود، نقطه‌های روشنی  در ورزش مملکت پدید می‌آید که همه چیز را بر پایه اصول و منطق  و عدالت قرار می‌دهد.
فساد در ورزش، عواقب بسیار بزرگ و ناگواری دارد؛ ورزش ارتباط مستقیمی با جوانان و نوجوانان و آینده‌سازان فردای مملکت دارد؛ ورزش که شعارش سلامتی جسم و روح است  و از اخلاق و عدالت تأثیر می‌گیرد، به‌هیچ عنوان نباید در چاله‌چوله فساد و تباهی بیفتد، چراکه ساختن نوجوانان و جوانان با ورزشی که بوی فساد و تباهی می‌دهد هرگز عملی نخواهد شد و ما را گریزی جز پاک ساختن محیط ورزش نیست.