[ فردا را به امروز می آوریم ]
  • آخرین شماره ۲۰۷۵
  • دوره جدید

تهیه‌کننده و کارگردان شیرازی سینما و تلویزیون: شیـــــراز می‌تواند قطب سینمای کشور شود، روزنامه شیراز نوین

 میثم محجوبی - گروه فرهنگ و هنر
تهیه‌کننده شیرازی سینما و تلویزیون، اعتقاد دارد که با برخورداری از استعدادهای فراوانی که در این شهر وجود دارد، می‌توان شیراز را به یک قطب واقعی در سینمای کشور تبدیل کرد.
محمد فهندژ سعدی، متولد ۱۳۵۱ در شیراز، کار هنری خود را با عکاسی شروع کرده و سپس راهی عرصه تلویزیون و سینما شده است و می‌گوید: از کودکی به عکاسی علاقه‌مند بودم و با هدایت آقای منصور صانع، کار در این رشته را شروع کردم و وی نگاه من به مقوله عکاسی را تغییر داد.
مستندهای تلویزیونی، برنامه‌های ترکیبی کوتاه و بلند، ساخت مینی‌سریال و کارهایی از این دست، ادامه فعالیت‌های فهندژ را تا اوایل دهه 70 تشکیل می دادند. در سال ۷۴ مسئولیت خانه هنرمندان که در عمارتی در باغ دلگشا قرار داشت را عهده دار شدم. بعد از آن مسئول خانه جوان استانداری فارس شدم و مسئولیت کل کارهای فرهنگی هنری را برعهده داشتم؛ آن زمان نشریه‌ای به‌نام نگاه جوان هم تأسیس کردیم.
وی سپس اولین آموزشگاه سینمایی کشور در شهرستان‌ها را در شیراز و در سال 1377 دایر می کند که در این خصوص هم می‌گوید: اولین مرکزی بودیم که مدارک کار و دانش را در حوزه های تصویربرداری، گریم و عکاسی صادر می‌کردیم. سال ۸۴ هم اولین و تنها انجمن صنفی دست‌اندرکاران سینما و تلویزیون و تئاتر استان را راه‌اندازی و ثبت کردیم که تا سال ۹۱ هم بر قرار بود و پس از آن اتفاقاتی افتاد که به پایان راه رسید.
«تا تو نگاه می کنی» و «سکانس آخر» از جمله فیلم‌هایی بوده‌اند که فهندژ در آنها علاوه بر تهیه‌کنندگی، نویسندگی و کارگردانی را هم انجام داده است و در این‌باره هم بیان می‌کند: طی این سال‌ها، علاوه بر اینکه در چند دانشگاه به‌صورت کارگاهی در حوزه‌های عکاسی، نورپردازی و تصویربرداری تدریس می‌کردم در زمینه نویسندگی، ساخت فیلم و مسائلی مربوط به سینما فعالیت داشتم، اما اولین ساخته من یک کار ۴۰ دقیقه‌ای به نام «مهربان تر از مادر» در سال ۷۱ بود.
در ادامه صحبت‌های محمد فهندژ سعدی درباره نگاهش به سینما، معضلات سینماگران ایرانی و فعالیت‌های پیش روی وی را از نظر می‌گذرانیم:
استقلال سینماگران نباید زیر سؤال برود
در بحث فرهنگ و هنر، اعتقاد من این است که اول بایستی دخالت متولیان دولتی را در ساخت آثار هنری را محدود کنیم. نقش نظارتی دولت در تمام دنیا وجود دارد و تا یک جایی درست و معقول هم هست، اما این که فیلم‌سازها را وام‌دار دولت کنیم، باعث از بین رفتن استقلال فکری و عملی آنها می‌شود. هنرمند بایستی مستقل باشد، مستقل فکر کند و تصمیم بگیرد که برای این حرفی که می‌زند، چه نوع موسیقی یا چه تأثیری در فیلم، یا چه کلماتی را در شعر کنار هم بگذارد تا بتواند به آن هدف و چیزی که «باور دارد» دست پیدا کرده و آن را ارائه دهد.  اگر قرار بر این باشد که سیستم دولتی در فیلم دخالت کند، سینما به یک سینمای سفارشی تبدیل شود. 
دلسردی فیلم‌سازان جوان
بسیاری از فیلم‌سازان ما بچه‌های خوش فکری هستند؛ آنهایی که حتی فیلم کوتاه می‌سازند، بعضاً آنقدر پتانسیل دارند که می‌توانند کارهای بزرگی کنند اما خیلی از آنها با دل‌زدگی و دلسردی مواجه می‌شوند. خیلی‌هایشان شروع به ساختن فیلمی کرده‌اند، اما نتوانسته‌اند کاملش کنند و یا اگر کامل شده، جایی اکران نشده یا توجهی به آن نشده است. یک تعداد هم به‌خاطر نداشتن پول وسط کار مانده‌اند و نتوانسته‌اند فیلمشان را ادیت کنند. یک بخش هم به‌خاطر مفسده‌هایی است که در سینما وجود دارد و همین‌ها باعث شده که بعضی‌ها چوب لای چرخ ساخت فیلم بگذارند. 
ترویج بداخلاقی در جامعه، کار هنرمند نیست
هنرمند باید متعهد باشد؛ متعهد به اینکه جامعه را به قهقرا نکشد و بدرفتاری‌ها را شایع نکند، فرهنگ بد ایجاد نکند. شما هر نوع فیلمی که می‌سازید، بایستی بتوانید یک‌سری رفتارهای خوب را رواج دهید و در جهت نکوهش رفتارهای بد، بکوشید. اینکه بعضی فیلم‌ها، بنیان و باورهای خانوادگی را زیر سؤال می‌برند، یکی از آفت‌های سینمای ما در سال‌های اخیر بوده است. یعنی برعکس روند طبیعی انسان عمل می‌کنند و نشان دادن بدی‌ها و معضلات اشکالی ندارد، اما ترویج آن غلط است.
ورود به چرخه هنر ضابطه‌مند شود
اگر یک اصلاح ساختار مدیریتی خصوصاً در شهرستان‌ها اتفاق بیفتد، یک‌سری افرادی که واقعاً متعلق به این عرصه نبوده و نیستند، تخصصی ندارند و فقط برای سوءاستفاده از فرصت‌هایی که در این فضا وجود دارد، کنار آن قرار می‌گیرند باید از گردونه خارج شوند. ورود به این چرخه باید ضابطه‌مند بشود، مطمئن باشید اگر این اتفاق بیفتد، خیلی کارها موفقیت‌آمیزتر خواهد شد و اتفاقات بزرگی رخ می‌دهد.
ترس از فیلم‌سازی در شهرستان‌ها
فیلم کتیبه با بودجه بنده ساخته شده، یعنی این کار، یک تهیه‌کننده و سرمایه‌گذار شیرازی داشته است. درست است که به‌خاطر حضور کلیه عوامل در تهران، این فیلم در این شهر فیلم‌برداری شده اما می‌شد همین کار را به شیراز آورد، اما چرا نشد؟ به‌خاطر بعضی بداخلاقی‌های مدیریتی که آن زمان در استان وجود داشت. وقتی من به تهران می‌روم، چون آنجا دائماً کارهای زیادی ساخته می‌شود، دل و جرأت کار خیلی بیشتر است. زودتر و راحت‌تر مجوز می‌دهند، ادارات و ارگان‌ها و حتی مردم عادی هم عادت کرده‌اند، اما وقتی به شهرستان می‌روید، به‌محض اینکه می‌گویید می‌خواهیم فیلمی بسازید، با واکنش‌های عجیبی مواجه می شوید. برخی مدیران در گذشته مثل یک طرح و نقشه عملیات دشمن خارجی به ما نگاه می‌کردند! انگار که قرار است اتفاقاتِ عجیب و غریب و خطرناکی بیفتد، ترس بیخودی داشتند. البته ما هم نمی‌توانیم سنگ بزرگتر از حد برداریم. برای ساخت فیلم‌های بزرگ در شهرستان‌ها، نیاز به پول زیادی است و بازگشت سرمایه هم باید تضمین شود، اما من معتقدم که می‌شود این کار را از یک جایی آغاز کرد و نباید منتظر حرکت دیگران بمانیم.
کتیبه
فیلم «کتیبه» که در سال 1397 ساخته شد، یک موضوع پلیسی معمایی دارد؛ این فیلم هنوز اکران نشده اما تلاش می‌کنیم که آن را برای اولین بار در شیراز اکران کنیم. شاید در شبکه‌های سراسری هم پخش شود و شخصاً از نتیجه کار راضی هستم. بازیگرانی مثل مرحوم علی انصاریان، نیما شاهرخ‌شاهی، مجید واشقانی از بازیگران اصلی فیلم به‌شمار می‌روند و یکی‌دو بازیگر شیرازی هم در آن حضور دارند.
یک سریال تمام شیرازی
هم‌اکنون در حال تلاش برای ساخت یک سریال 26 قسمته در شیراز هستیم؛ کاری که اگر بتوانیم تولید کنیم، اولین سریال تمام‌شیرازی خواهد بود. نهایتاً ممکن است چهار چهره هم از تهران دعوت کنیم، ولی اغلب عوامل و بازیگران شیرازی هستند و سعی کرده‌ایم برای این سریال از پتانسیل‌های خوب شهر شیراز استفاده کنیم.
به نتیجه کار امیدوار شده‌ایم
 باید از دکتر پهلوانیان، مدیرکل سیمای فارس تشکر کنیم که استقبال و همکاری خوبی با ما داشت و همچنین از شورای طرح و برنامه، آقای باغبان‌منش، معاونت پیشین سیمای فارس و آقای دیانتی که پس از وی آمده نیز تشکر کنیم که نظر مساعد و حمایت خود را نشان داده‌اند. همین‌ها باعث شده تا به نتیجه کارمان امیدوارتر باشیم و همچنین از حمایت‌های فکری و برادرانه آقای مسعود آب‌پرور تشکر می‌کنیم که همیشه کنار ما بوده است؛ وی همیشه تشویق می‌کند که در شیراز کار بسازیم. همچنین باید از آقای تورج کشوری(نویسنده و کارگردان مستند وایسا دنیا که به زندگی مرحوم علی انصاریان می پردازد) تشکر کنم که به‌عنوان مدیر تولید در سریال پیش رو کنار ما خواهند بود. امیدوارم بتوانیم در شیراز یک فرصت خوب ایجاد کنیم و فضا را برای علاقه‌مندان واقعی حضور در تلویزیون و سینما فراهم کنیم.
ابتدا سینما را بشناسید
دغدغه من این است که جوان‌ها و خانواده‌هایشان مسیر درست ورود به سینما را یاد بگیرند؛ ابتدا سینما را بشناسند و بعد وارد آن شوند. اطلاعات آکادمیک هم خیلی خوب است، اما اعتقاد دارم سینما یک هنر است، مبتنی بر حس و تجربه. هرچقدر اطلاعات هم داشته باشید، اگر آن را تجربه نکنید، مثل این است که کتاب راهنمایی رانندگی را بخوانید اما پشت فرمان ننشینید. 
حرف پایانی: فضا را مسموم نکنیم
اگر ما فیلم‌سازها، خودمان کار را جدی‌تر بگیرید و فضا را مسموم نکنیم، اعتماد مردم را سلب نکنیم و از فرصت ها به‌خوبی استفاده کنیم، مطمئن باشید که خیلی زود، مخصوصاً شهری مثل شیراز می‌تواند یکی از قطب‌های هنری و به‌ویژه سینمایی در کشور باشد. من در ۱۰ سال گذشته خیلی کم در شیراز کار کرده‌ام ولی بدم نمی‌آید که دوباره بتوانم در شهر خودم کار کنم، اما امیدوارم که این بار اذیت نشوم و بعد از این چند سال، تغییرات مثبتی را در بخش‌های مدیریتی و نگاه آنها به حوزه سینما و فرهنگ، به چشم ببینم.

 

تاکنون نظری برای این خبر ثبت نشده است!
ثبت نظر جدید
نام و نام خانوادگی  

آدرس ایمیل    

متن نظر  

کد امنیتی