دومین ساخته منیر قیدی، فیلم موقعیت است که چندان به داستان و روابط انسانی توجه ندارد و در تلاش است تا یک کلاژ سهمگین از یک مخاطره‌ای ملی را به تصویر بکشد.
به گزارش ایرنا، دسته دختران، فیلم متفاوتی در سینمای مقاومت این سال‌های ایران است؛ فیلمی که برخلاف بسیاری از آثار مشابه، تمرکز ویژه خود را بر روی هسته‌ها و پی‌رنگ‌های روایی قرار نداده و تلاش کرده تا به شکلی بصری، از یک فاجعه ملی سخن بگوید.
در دسته دختران، برخلاف بسیاری از آثاری که تلاش می‌شود تا به‌واسطه دیالوگ، جریان و عمق فاجعه برای مخاطب بازگو شود، دوربین در بحبوحه میدان حضور دارد. بنابراین دومین ساخته منیر قیدی، بیش از آنکه یک فیلم روایت‌محور باشد، یک کلاژ بصری دهشتناک از یک تجاوز نظامی است. در این بین، اگرچه خط‌وربط‌های داستانی و جنس رابطه میان شخصیت‌ها، چندان قوام‌یافته و تابع علت و معلول‌های دراماتیک نیست، اما برای صحنه‌های اکشن کار، حسابی فکر شده است و مهندسی خاصی برای این سکانس‌های شلوغ هم تعریف شده.
دوربین در این فیلم، گیج نیست و در زوایای مختلف، ابهت فضا را به مخاطب منتقل می‌کند. میزانسن‌ها، کارشده و دقیق هستند و هارمونی خوبی به سکانس‌ها می‌دهند.
میزان این هولناکی، البته به‌دلیل سوژه فیلم، تنها محدود به صحنه‌های اکشن کار نیست. فعلیت دوربین در تصویرگری از زنانی که از طبقات مختلف، پا به جبهه جنگ می‌گذارند و از شهر خود دفاع می‌کنند، سبب شده تا این فیلم در سینمای مقاومت کشورمان که عموماً جنس مردانه‌ای داشته، به چشم آمده و رسالت خود را در برابر زنانی که به درستی مقاومت کرده‌اند، ایفا کند.
در برابر چنین نگاهی است که می‌توانیم به فیلم حق دهیم که تمرکز چندانی بر روی داستان نداشته باشد. در تقارن با میزان اکشن کار که تلاش شد به واقعی‌ترین شکل ممکن به تصویر کشیده شود، جنس رئالیستی داستان، بسیار حیاتی بوده، بنابراین شاید این خط‌سیر کمرنگ داستانی، به شکلی عامدانه برای این فیلم لحاظ‌ شده تا از ورود به جنبه‌های سوررئال این سوژه جلوگیری شود.