یک جامعه‌شناس به بررسی عوامل تأثیرگذار بر سرقت هنری در جهان و علل تبدیل شدن اثر هنری از امری والا به یک کالا پرداخت.
به گزارش ایسنا، صبح سه‌شنبه، ۱۹ اردیبهشت‌ماه نشستی با عنوان «تأملاتی در سرقت‌های هنری از منظر جامعه‌شناسی هنر» در فرهنگستان هنر برگزار شد.
در این نشست اعظم راودراد، جامعه‌شناس و مدرس دانشگاه که در حوزه جامعه‌شناسی هنر فعالیت می‌کند، سخنرانی کرد. 
او گفت که در صحبت‌های خود بررسی خواهد کرد که چه عوامل اجتماعی منجر به سرقت‌های هنری می‌شود و به آن میدان می‌دهد. 
این جامعه‌شناس به رابطه چندوجهی و تنگاتنگ میان جامعه، هنر و تأثیر این دو بر هم اشاره کرد و افزود: در این نشست، نگاه ما به سرقت‌های هنری جامعه‌شناسانه است. در این نشست منظور ما سرقت اشیاء هنری است؛ به نحوی که دیگر در موزه یا گالری قابل نمایش نباشد. البته سرقت هنری به مواردی مثل سرقت داستان، ایده و ... نیز اطلاق می‌شود، اما منظور ما در این نشست سرقت اشیاء هنری است. 
او سپس به این موضوع اشاره کرد که این نوع از سرقت‌ها صدها سال است که وجود داشته اما در قرن بیستم به اوج خود رسیده است.
در ادامه این نشست، تصویری از یک دوربین مداربسته درباره سرقت نقاشی باغ بهاری ون‌گوگ که در دو سال اخیر رخ داده بود، نمایش داده شد؛ این تابلو از موزه سینگر لارن در شهر لارن شمال هلند دزدیده شده بود.
وی گفت: سرقت آثار هنری یک جرم بین‌المللی است و بسیاری از مجریان قانون بر این باورند که این جرم پس از قاچاق مواد مخدر در رتبه دوم جرائم قرار دارد. ارزش مالی آثار دزدیده‌شده را هم از حدود ۵٠ میلیون تا ۵ میلیارد دلار در سال تخمین زدند. 
راودراد با بیان اینکه این سرقت‌ها اغلب صرف سازمان‌دهی گروه‌های مجرم بین‌المللی می‌شود، عنوان کرد: از این طریق، سرقت آثار هنری به یک کاربرد رسیده و می‌توان گفت که یک دنیای زیرزمینی را ایجاد کرده است.
او ادامه داد: ماهیت پنهان سرقت آثار هنری یکی از مواردی است که سرقت آنها را آسان‌تر می کند. گاهی موزه‌ها اصلاً متوجه سرقت یک اثر نمی‌شوند یا دیر متوجه آن می‌شوند. گاهی هم سرقت آثار را گزارش نمی‌دهند، چراکه شهرت آنها را زیر سؤال خواهد برد. 
وی معتقد است: اینکه موزه‌ها هم باید آثار را در دسترس مردم قرار دهند و هم به شیوه‌ای از آن مراقبت کنند که دزدیده نشود، شکلی متناقض‌نما دارد. 
او در ادامه به این موضوع اشاره کرد که میان هنرهای تجسمی، بیشترین سرقت‌ها مربوط به نقاشی است.
این جامعه‌شناس گفت: مبدأ و مقصد سرقت‌های هنری در درجه اول کشورهای اروپایی و آمریکا هستند. این کشورها از سویی هم بیشتر در معرض سرقت هنری قرار دارند و از سویی دیگر شبکه‌های مقصد نیز در این کشورها واقع شده‌اند. در مرحله بعدی می‌توان کشورهای در حال توسعه را مبدأ دوم سرقت‌های هنری دانست. 
وی افزود: ایالات متحده آمریکا، بزرگترین مصرف‌کننده آثار هنری است و قوانین حاکم، این مکان را به محل مناسبی برای سرمایه‌گذاری در آثار هنری تبدیل کرده است؛ این موضوع موجب شده تا آمریکا را یکی از اصلی‌ترین مقصدهای آثار هنری سرقت شده دانست؛ به‌عنوان مثال اگر مشخص شود که یک اثر هنری سرقتی است، اما خریداران را با حسن‌نیت خریداری کرده باشد، اجازه نگهداری آن را خواهد داشت. 
این جامعه‌شناس تأکید کرد که براساس آمار، ٩٠ درصد از کل سرقت‌های هنری در آمریکا و اروپا رخ می‌دهد. 
وی با بیان اینکه سرقت‌های هنری در دوران جدید افزایش پیدا کرده و کشف آثار سرقت شده نیز کاهش یافته است، بیان کرد: در آمریکا ٢٠ درصد آثار سرقت‌شده و در اروپا ١۵ درصد کشف می‌شوند اما سایر آثار به دنیای زیرزمینی راه پیدا می‌کنند، چراکه یک بازار بزرگ برای خریدوفروش این آثار شکل گرفته است.