یک مدیر پیشین ورزش «استان ما» که زمان زیادی هم از پایان دوران مدیریتش نمی‌گذرد، پس از قهرمانی پرسپولیس «تهران» در لیگ برتر، اقدام به کُری‌خوانی و جشن شادی به همین مناسبت کرد.
عشق به هر چیز، از جمله یک تیم فوتبال، حق طبیعی هر انسانی است و به هیچ عنوان نمی‌توان در چنین سلایق و علایقی دخالت کرد، اما نکته‌ای ضخیم در این میان وجود دارد که نباید به سادگی از آن گذشت.
یکی از آسیب‌های فوتبال شیراز در تمام ادوار که در یکی‌دو دهه گذشته پررنگ‌تر از قبل شده و به افول این فوتبال انجامیده، کمرنگ شدن تعصب به تیم‌های این شهر بوده است.
زمانی غلام پیروانی به‌عنوان مربی بزرگ فوتبال این شهر، هشدار می‌داد که حمایت هواداران شیرازی از تیم‌های تهرانی، منجر به سقوط تیم‌های شیرازی خواهد شد.اتفاقی که به مرور رخ داد تا جایی که قدیمی‌ترین تیم شهر از صحنه فوتبال محو شد و تیم نیز سال‌ها از سطح اول فوتبال کشور فاصله گرفت.
طی سال‌های گذشته و با اوج‌گیری قرمزپوشان پایتخت و قهرمانی‌های پیاپی این تیم که با افول شدید تیم‌های شیرازی نیز همراه بود، علاقه‌مندی فوتبال دوستان شیرازی به پرسپولیس بیشتر و بیشتر شد و استقلالی‌ها هم حساسیت بیشتری روی تیمشان نشان دادند. از طرفی آشنایی و علاقه‌مندی نسل جدید و کم سن و سال شیراز به تیم‌های شهرشان نیز کمتر و کمتر شد. 
این علاقه‌مندی افراطی به تیم‌های یک شهر دیگر، به یک معضل برای فوتبال شیراز تبدیل شده. در حالی که در سایر شهرها، هرساله شاهد تغییر این فرهنگ به سمت مثبت هستیم و فوتبال‌دوستان بیش از پیش به سمت تیم‌های شهر خود می‌روند، در شیراز جهت معکوس طی شده که یک دلیل آن، رواج علاقه‌مندی به تیم‌های تهرانی توسط برخی مدیران بوده است.
بدون شک اگر مدیران رده‌بالای ورزش و فوتبال استان فارس، علاقه‌مند به تیم‌های شهرشان باشند و از صمیم قلب برای موفقیت این تیم‌ها دل بسوزانند، این مسئله در تغییر فرهنگ هواداری تأثیر زیادی خواهد گذاشت و می‌توانیم به مرور شاهد افزایش میل مردم شیراز به تیم‌های شهرشان باشیم.اما وقتی یک مدیر ورزشی، این‌چنین علاقه‌مندی به تیم‌های یک شهر دیگر را ترویج می‌دهد، چه انتظاری از علاقه‌مندان عادی فوتبال و عموم جامعه می‌توان داشت؟
شهری که مردمش هر هفته در انتظار بازی تیم خود باشند و ورزشگاه به‌عنوان میعادگاهی برای یک دورهمی نشاط‌آور، به عنوان پای ثابت تفریحاتشان گنجانده شود.
همان‌طور که در سایر نقاط دنیا، به‌خصوص در کشورهایی که فوتبالشان در بالاترین سطح قرار دارد، شاهد چنین رویه‌ای هستیم. حتی بزرگترین تیم‌ها در زمینِ کوچکترین تیم‌ها احساس غریبگی می‌کنند و همین به پیشرفت تیم های کوچک، رونق گرفتن شهرهای گمنام و در نهایت پیشرفت فوتبال آنها می‌انجامد. 
بنابراین تغییر این تفکر و فرهنگ، باید ابتدا از اتاق مدیران رده‌بالا آغاز شود تا رفته‌رفته به عموم جامعه سرایت کند.