شروع مدرسه زمان خوبی برای تقویت اعتماد به نفس است، زمانی که قصد داریم به فرزندمان بیاموزیم چه اهدافی را در زندگی داشته باشد و برای رسیدن به آن‌ها چگونه تلاش کند، باید احساساتی را که باعث تقویت تفکرات منفی در آن‌ها می‌شود کاهش دهیم. به این منظور باید باورها و توقعات سختی که از خود دارد و باعث ضعیف شدن عزت نفس می‌شود و به آن شدت می‌بخشد را تغییر دهیم و از احساسات خود و دیگران با وی صحبت کنیم. او را مطمئن سازیم که احساسش را درک می‌کنیم. به او بیاموزیم که برای ابراز احساساتش روش منطقی به کار ببرد. دانش‌آموزی که عزت نفس اندک دارد دایم نگران است، زیرا فکر می‌کند اگر در کاری شکست بخورد بدون شک تنبیه و یا تحقیر می‌شود، بنابراین علاقه ای به آزمودن موضوعات جدید ندارد و فقط در موقعیت‌های امتحان شده و آشنا احساس آسودگی خیال می‌کند. برای این که بتواند احساس عدم اعتماد به نفس را در خود از بین ببرد، پیرو برنامه ای خشک و انعطاف ناپذیر و تشریفاتی می‌شود تا به خود قیافه کنترل و نظم داشتن بدهد زیرا نسبت به توانایی هایش اعتمادی ندارد. هرگاه مرتکب اشتباهی شود خودش را مرتب سرزنش می‌کند در نتیجه بیشتر احساس بی لیاقتی کرده و دیگر لزومی نمی بیند تلاش کند و انگیزه اش را هم از دست می‌دهد و پس از زمانی که انگیزه در او از بین رفت چیزی وجود نخواهد داشت که او را خشنود سازد. بیشتر اوقات تکالیف مدرسه، کودک را دچار تشویش می‌کند و این نگرانی اعتماد به نفس او را از بین می‌برد. 
برای این که فرزندمان هنگام انجام دادن تکالیف مدرسه شان دچار اضطراب و نگرانی نشوند، باید تکالیف خود را در اتاقی آرام و بی سر و صدا که حواسشان پرت نشود انجام دهند، چرا که آشفتگی ذهنی باعث تشویش و اضطراب شده و ترسی غالب بر آن‌ها مستولی می‌شود که تمرکز حواس را از آن‌ها می‌گیرد. والدین برای کمک به فرزندان خود باید: برای فرزندان خود وقت کافی در نظر بگیرند و دقیقا توضیح دهند که چرا رفتاری پذیرفتنی است در حالی که رفتاری دیگر چنین نیست و هنگام سرزنش فرزند خود آن رفتار خاص را مورد خطاب قرار دهند نه شخصیت کودک را. وقتی اشتباهی صورت می‌گیرد تا جایی که امکان دارد برای اصلاح آن وقت کافی بگذارید زیرا عجله دانش‌آموز را نگران می‌کند.
 سعی کنید از راه‌های گوناگون به دانش‌آموز خود آموزش دهید. مثلا یک دانش‌آموز ممکن است آموزش‌ها را تنها به صورت شفاهی درک نکند بنابراین کاری را که باید او انجام دهد هر قدر هم که ساده باشد کاملا شرح داده و به طور عملی انجام دهید؛ مثلا پیام تلفنی گذاشتن را به طور عملی به او بیاموزید. والدین برای این که دانش‌آموزشان را از نگرانی برهانند باید او را دایم تشویق یا تحسین کنند البته تشویق، اغراق آمیز و ناپخته نباشد. کودکان معمولا از کارهای خود خیلی انتقاد می‌کنند و از آنچه که انجام می‌دهند زیاد راضی نیستند.
برخی از دانش‌آموزان هر نوع تعریف و تمجید را یک جور مزاحمت تلقی می‌کنند. واکنش فرزندتان نسبت به تعریف و تمجید را مشاهده کنید و وقتی متوجه شدید که دانش‌آموزتان حتی هنگام تعریفی مثبت آشفته خاطر و مضطرب می‌شود تا جایی که امکان دارد او را به حال خود بگذارید و کاری به کارش نداشته باشید. والدین دانش‌آموزی که نمی تواند خشم خود را کنترل کند، باید او را تشویق کنند تا روی یک کار نه چند کار همزمان- وقت بگذارد و از بار اضافی و اضطراب ناشی از خستگی و گرسنگی بپرهیزد زیرا ممکن است امیدش را در راه رسیدن به اهدافش از دست بدهد. والدین باید از دانش‌آموز بپرسند که چه اهدافی دارد. وقتی هدف دانش‌آموز مشخص شد باید به او کمک کنند که تشخیص دهد آیا هدفش با واقعیت همخوانی دارد یا خیر و اگر چنین بود برای رسیدن به آن، او را تشویق کنند.                              

• زهره دهقان؛ دبیر دینی و عربی آموزشگاه جاویدان؛ ناحیه یک شیراز