نرخ متابولیسم پایین و فعالیت بدنی کمتر به این معنی است که سالمندان به کالری کمتری نیاز دارند. تغییر در حس بویایی و چشایی می‌تواند غذا را کمتر خوش‌طعم کند. ما با افزایش سن جوانه‌های چشایی خود را از دست می‌دهیم. مشکلات دندانی یا تغییرات گوارشی مانند عدم تحمل لاکتوز می‌تواند همراه با پیری باشد و غذا خوردن را ناراحت کند.
به گزارش صدآنلاین به‌نقل از سینیور لایف، نخوردن به اندازه کافی منجر به کاهش وزن و سوتغذیه می‌شود که ضعف را تسریع می‌کند. کمبود مواد مغذی سلامت کلی را تضعیف می‌کند، تحرک را کاهش می‌دهد و کیفیت عمومی زندگی را پایین می‌آورد. عدم دریافت پروتئین کافی می‌تواند منجر به از دست دادن یکپارچگی پوست شود و خطر عفونت را افزایش دهد.
مشخص نیست که عدم دریافت غذای کافی منجر به بسیاری از مشکلات سلامتی می‌شود یا نه. این موضوع از دست دادن اشتها را به یک نگرانی بسیار جدی تبدیل می‌کند، زیرا نخوردن غذا خطر سوتغذیه را افزایش می‌دهد. وقتی بدن ما نتواند مواد مغذی مورد نیاز خود را دریافت کند، سلامتی ما آسیب می‌بیند.
کسانی در معرض خطر هستند که مشکلات یا شرایط بهداشتی خاصی دارند، همان‌‌طور که گاهی اوقات ممکن است در مورد افراد مسن رخ دهد. علل و عوامل مختلفی برای کاهش اشتها وجود دارد. ما بر روی نوعی از دست دادن اشتها تمرکز خواهیم کرد که به ویژه افراد مسن را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ بی‌اشتهایی ناشی از افزایش سن.
بی‌اشتهایی پیری چیست؟
به طور نگران کننده‌ای، تخمین زده می‌شود که بین 15 تا 30 درصد از افراد مسن دچار بی‌اشتهایی ناشی از افزایش سن هستند؛ دوره مداوم کم اشتهایی ناشی از تغییرات براساس سن در بدن ما. با افزایش سن، سیستم گوارش کند می‌شود، نیازهای انرژی کاهش می‌یابد و حس بویایی، چشایی و بینایی تغییر می‌کند و همه این عوامل می‌توانند به کاهش اشتها کمک کنند.
اشتها ارتباط تنگاتنگی با سلامتی دارد؛ نخوردن به اندازه کافی منجر به کاهش وزن و سوتغذیه می‌شود که ضعف را تسریع می‌کند. کمبود مواد مغذی سلامت کلی را تضعیف می‌کند، تحرک را کاهش می‌دهد و کیفیت عمومی زندگی را پایین می‌آورد. عدم دریافت پروتئین کافی می‌تواند منجر به از دست دادن یکپارچگی پوست شود و خطر عفونت را افزایش دهد. کمبود کلسیم می‌تواند باعث پوکی استخوان شود و احتمال شکستگی استخوان را افزایش دهد. تحقیقات نشان داده است که بی‌اشتهایی ناشی از افزایش سن خطر کلی عوارض و مرگ‌ومیر را افزایش می‌دهد.
علل بی‌اشتهایی پیری چیست؟
از دست دادن اشتها در سالمندان یک موضوع پیچیده با علل و عوامل مؤثر است. تغییرات فیزیکی در بدن، تغییرات در سلامت روان و برخی داروها همگی در بی‌اشتهایی ناشی از افزایش سن نقش دارند.
فیزیولوژیک:
تغییرات فیزیکی ناشی از افزایش سن می‌تواند باعث کاهش اشتها یا مشکل در دریافت تغذیه کافی شود. فرآیندهای بیولوژیکی می‌تواند یک علت مستقیم یا گاهی اوقات اثر سایر شرایط مزمن باشد که منجر به بی‌اشتهایی پیری می‌شود و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
پردازش آهسته غذا: زمانی که هضم غذا بیشتر طول می‌کشد، ممکن است خوردن مداوم آن سخت‌تر باشد.
تغییر در طعم: کاهش تعداد سلول‌های چشایی یا کاهش بزاق بر ظرفیت چشایی تأثیر می‌گذارد.
مشکل در جویدن یا بلعیدن.
محدودیت‌های فیزیکی که ممکن است گزینه‌های پخت‌وپز را محدود کند.
شرایط پزشکی:
بیماری‌های دستگاه گوارش:
سندرم‌های سوء جذب، که توانایی بدن در جذب مواد مغذی موجود در غذا را مختل می‌کند.
عفونت‌های حاد و مزمن:
هیپرمتابولیسم(به‌عنوان مثال، پرکاری تیروئید که زمانی است که تیروئید شما بیش از نیاز بدن شما هورمون تیروئید تولید می‌کند).
روان‌شناسی:
سلامت روان می‌تواند تحت تأثیر فرآیند پیری قرار گیرد. تغییرات در محیط زندگی، کنار آمدن با از دست دادن همسر یا سایر عزیزان، سازگاری با از دست دادن استقلال، یا عوارض جانبی یک بیماری مزمن پزشکی، همگی می‌توانند بر سلامت روان تأثیر منفی بگذارند یا باعث افسردگی شوند که به نوبه خود می‌تواند بر اشتها تأثیر بگذارد.
عامل دیگر انزوای اجتماعی است که می‌تواند برای افراد مسن که ممکن است در حمل‌ونقل یا تحرک مشکل داشته باشند، خطرآفرین باشد. غذا خوردن به تنهایی می‌تواند منجر به کمتر خوردن شود و فقدان تحریک میل به خوردن را کاهش می‌دهد.
افراد مسن مبتلا به زوال عقل اغلب با دیدن دیگران در حال غذا خوردن به غذا خوردن ترغیب می‌شوند و علاوه بر اجتماعی‌شدن، غذا خوردن با دوستان، وعده‌های غذایی مشترک را به بخشی ضروری از تضمین تغذیه مناسب تبدیل می‌کند.
فارماکولوژیک:
بسیاری از عوارض جانبی داروها به کاهش اشتها کمک می‌کنند. برخی از نسخه‌ها بر دستگاه گوارش تأثیر می‌گذارند که غذا خوردن را ناخوشایند می‌کنند یا مانع از جذب مناسب مواد مغذی می‌شوند. یکی از مستقیم‌ترین عوارض جانبی برخی داروها تغییر یا از دست دادن چشایی است. این خطر با این واقعیت تشدید می‌شود که بسیاری از سالمندان داروهای مختلفی مصرف می‌کنند که می‌توانند با یکدیگر تداخل داشته باشند و عوارض جانبی پیش‌بینی نشده‌ای داشته باشند.
تحقیقات نشان می‌دهد که این نوع داروها می‌توانند به بی‌اشتهایی ناشی از پیری کمک کنند:
آنتی‌بیوتیک‌ها، آمپی‌سیلین،‌ ماکرولیدها،کینولون‌ها، تری‌متوپریم،تتراسایکلین،‌مترونیدازول،ضدویروس‌ها، گانسیکلوویر، ‌‌فسکارنت‌سدیم،والگانسیکلویر،تلبیوودین، بوسپرویر، ریباواریپتان، شل‌کننده‌های عضلانی، باکلوفن، دانترولن‌سدیم، داروهای میگرن، التریپتان، فرواتریپتان، ریزاتریپتان، دیورتیک‌ها، آمیلورید هیدروکلراید، داروی نارسایی قلبی، مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین، داروی تیروئید، کاربامیازول، پروپیل تی اوراسیل، داروهای روان‌پزشکی، تری فلوپرازین، آریپیپرازول، ریسپریدون، کربنات لیتیوم، لیتیوم سیترات، زالپلون و زوپیکلون.
آیا باید نگران همه تغییرات در اشتها باشم؟
از دست دادن اشتهای کوتاه‌مدت یا موقعیتی به دلیل چیزی مانند یک بیماری یا رویداد آسیب‌زا، طبیعی است. از دست دادن اشتها که منجر به ناتوانی در برآوردن نیازهای بدن شما می‌شود، نگران‌کننده است. از دست دادن اشتها زمانی به یک نگرانی جدی تبدیل می‌شود که با کاهش وزن، از دست دادن انرژی، از دست دادن علاقه به همه غذاها یا افزایش فراوانی بیماری همراه باشد؛ در آن زمان است که برای پیشگیری کردن بیماری جدی با پزشک مشورت کنید.
توصیه‌هایی برای کاهش اشتها:
خوشبختانه بی‌اشتهایی ناشی از افزایش سن به اندازه خود پیری اجتناب‌ناپذیر نیست. در اینجا مواردی وجود دارد که می‌توانید برای جلوگیری یا رفع کاهش اشتها انجام دهید. لطفاً برای توصیه یا تشخیص خاص با پزشک خود صحبت کنید.
وعده‌های کوچکتر:
 مطالعات نشان می‌دهد که وعده‌های بزرگ می‌تواند برای افراد مسن ناراحت‌کننده باشد و منجر به مصرف کمتر به‌جای بیشتر شود.
وعده‌های غذایی سبک مانند نوشیدنی‌های غنی‌شده یا سوپ‌ها نسبت به وعده‌های جامد کمتر سیرکننده هستند و باعث تشویق بیشتر به خوردن می‌شوند.
به‌جای سه وعده غذایی بزرگ، سعی کنید در طول روز میان‌وعده بخورید یا پنج وعده غذایی کوچکتر داشته باشید.
نقل مکان به جامعه‌ای که در آن وعده‌های غذایی ارائه می‌شود و با سایر ساکنان از آن لذت می‌برند.
بهبودهایی در محیط ناهار خوری مانند استفاده از سفره، ظروف ظروف خوب، و زمان صرف غذا خوردن را تشویق می‌کند.
اگر محدودیت‌های فیزیکی برای استفاده از ظروف وجود دارد، سعی کنید غذاهای انگشتی را ارائه دهید.
اضافه کردن طعم: غذا را با فلفل، سبزی و ادویه‌جات جالب‌تر کنید و از افزودن نمک و شکر خودداری کنید.
غذاهای غنی از مواد مغذی بخورید:
 شیر کامل به جای شیر کم‌چرب یا بدون چربی.
اضافه کردن شیرخشک به شیر برای مواد مغذی بیشتر.
شیرهای اصلاح‌شده می‌توانند بدون هیچ تلاشی کمی پروتئین اضافی اضافه کنند.
اسپری‌های غنی از مواد مغذی مانند سس مایونز، کره بادام‌زمینی، هوموس یا کره.
تخم‌مرغ، سس، پنیر، کروتون و گوشت افزودنی‌های بسیار خوبی به سالاد هستند.
ماهی‌های چرب مانند سالمون.
ماست یونانی پرچرب سرشار از پروتئین است و طعم‌های مختلفی دارد.
مهم‌تر از همه: 
آووکادو را هر جا مناسب است اضافه کنید.
داروها می‌توانند به تولید بزاق و تحریک اشتها کمک کنند.
آیا برای افراد مسن معمول است که زیاد غذا نخورند؟
با توجه به تغییرات جسمی ناشی از افزایش سن، معمولاً کم خوردن «طبیعی» در نظر گرفته می‌شود. کاهش اشتها همچنین می‌تواند نتیجه نوسان طبیعی سطوح هورمونی باشد. افراد مسن ممکن است برای جلوگیری از عوارض جانبی خاص، رژیم غذایی خود را با دندان مصنوعی یا هنگام مصرف دارو تنظیم کنند.
در صورت امتناع سالمندان از خوردن چه باید کرد؟
6 راه برای اینکه سالمندان اشتهایی به غذا خوردن نداشته باشند توصیه می کنیم:
یک برنامه غذایی منظم و میان‌وعده داشته باشید.
وعده‌های کوچک‌تری از غذاهای پرمغذی سرو کنید.
نیاز به ظروف را کاهش دهید.
مقدار زیادی تنقلات آسان برای خوردن دم دست داشته باشید.
میلک‌شیک یا اسموتی درست کنید.
آیا نخوردن آخرین مرحله زوال عقل است؟
ممکن است به نظر برسد که فرد در حال گرسنگی یا کم‌آبی است، اما این‌طور نیست. در مراحل پایانی زوال عقل‌(در چند ماه یا چند هفته آخر زندگی)، مصرف غذا و مایعات فرد به مرور زمان به آرامی کاهش می‌یابد و بدن با این روند کاهش سرعت و کاهش مصرف سازگار می‌شود.
از چه سنی شروع به کم خوردن می‌کنید؟
دکتر هاجز می‌گوید: «با افزایش سن، عموماً فعالیت کمتری داریم. به‌ طور متوسط افراد بالای 60 سال و مسلماً مسن‌تر از 70 سال، نیاز کمتری به انرژی نسبت به دوران جوانی دارند، زیرا انرژی کمتری مصرف می‌کنند و انرژی کالری است. به طور کلی، نیازهای کالری آنها کمتر است، زیرا آنها کمتر این کار را انجام می‌دهند.
یک سالمند با حداقل آب و غذا چقدر می تواند زندگی کند؟
طبق یک مطالعه، شما نمی‌توانید بیش از 8 تا 21 روز بدون غذا و آب زنده بمانید. افرادی که در بستر مرگ هستند و انرژی کمی مصرف می‌کنند، ممکن است تنها چند روز یا چند هفته بدون غذا یا آب دوام بیاورند.