مانند سایر ابعاد زندگی، نگاه به ورزش نیز نسبت به گذشته تغییر کرده است و برای پیشبرد اهداف آن باید خیلی از چیزها را تغییر داد.
در گذشته، بیشتر پدر و مادرها با ورود فرزندانشان به عرصه ورزش مخالف بودند که این حقیقت را می‌توان در لابه‌لای خاطرات اکثر ورزشکاران قدیمی جست‌وجو کرد. در خیلی از موارد، والدین حتی خبر نداشتند که فرزندانشان کجا بازی می‌کنند و یا اگر خبر هم داشتند، کم و کیف مکان ورزشی برایشان اهمیت چندانی نداشت. به طور کلی، مقوله ورزش جزو اولویت‌های زندگی به شمار نمی‌رفت و والدین نیز وقت چندانی برای پرداختن به آن نمی‌گذاشتند.
امروز اما شرایط دگرگون شده است؛ به هر مدرسه فوتبال یا باشگاه ورزشی که سر بزنید، متوجه می‌شوید که تعداد زیادی از والدین به‌عنوان حامی کنار فرزندانشان حضور دارند و عملکرد آنها را رصد می‌کنند. چیزی که مسئولیت مدیران و مربیان باشگاه‌ها و به تبع آن، مسئولیت مسئولان مربوطه را سنگین‌تر از قبل کرده است.
در چنین شرایطی دیگر نمی‌توان انتظار داشت که خانواده‌ها مانند گذشته نسبت به وضعیت ورزش فرزندان خود بی‌تفاوت یا کم‌تفاوت باشند، اما زیرساخت‌ها و امکانات ورزشی، به هیچ عنوان همپای این نگاه جدید خانواده‌ها رشد نکرده است!
خیلی از اماکن ورزشی را می‌بینیم که با همان امکانات 30 یا 40 سال پیش به کار خود ادامه می‌دهند، منتها با تجهیزاتی فرسوده‌تر! با چنین وضعیتی، رضایتمندی و دلگرمی خانواده‌ها حاصل نخواهد شد. 
البته که جذابیت‌های حوزه ورزش آنقدر زیاد است که والدین به این راحتی بچه‌هایشان را از آن دور نکنند، اما این خطر وجود دارد که با ادامه این روند و درست نشدن اوضاع، کم کم دلسردی زیادی بر ورزشکاران نوپا حاکم شده و شاهد خالی کردن میدان از سوی خانواده‌ها باشیم.
این خطر به خصوص برای برخی رشته‌ها بیشتر هم هست؛ رشته‌هایی که شرایط برای ورود و ماندگاری در آنها سخت‌تر است. 
آن رشته‌هایی که امکانات خاص خود را می‌خواهند و سختی‌هایشان به مراتب بیشتر از رشته‌هایی همچون فوتبال است؛ به ویژه زمانی که بحث ورود به عرصه ورزش قهرمانی مطرح می‌شود و لازم است ورزشکاران به صورت حرفه‌ای و شبانه‌روزی به تمرین بپردازند؛ آن زمان است که اگر امکانات و زیرساخت‌ها به اندازه کافی نباشد، ضربه جبران‌ناپذیری به رشته‌های المپیکی وارد خواهد شد.
حوزه ورزش به‌عنوان یکی از مهم‌ترین پایگاه‌های رشد فرهنگ از اهمیتی فراتر از آنچه مسئولان تا به امروز نشان داده‌اند، برخوردار است؛ چیزی که بیشتر از رهایی فیزیکی از ورزش می‌تواند برای یک ورزشکار آسیب‌زا باشد، دلسردی او نسبت به آینده ورزش حرفه‌ای است. 
بنابراین مهم‌ترین وظیفه یک مسئول ورزشی یا فرهنگی، فراهم کردن شرایطی است که مانع از ایجاد دلسردی و سرخوردگی بین جوانان شود.