دیشب فینال دوره‌ای دیگر از لیگ ملت‌های اروپا در حالی برگزار شد که سایر قاره‌ها همچنان درگیر دیدارهای دوستانه‌ای هستند که جذابیت چندانی برای هوادارانشان ندارد. چندسال پیش، عادل فردوسی‌پور، بهترین تعبیر را برای مسابقات لیگ ملت‌ها به کار برد: «بازی‌هایی شبهِ دوستانه!»
اما اروپایی‌ها توانستند همین مسابقات دوستانه را به رقابتی حساس تبدیل کنند. آنها که استاد ایجاد جذابیت هستند از «فیفا دی» نهایت استفاده را بردند. بازی‌های بعضاً سرد و کسل‌کننده‌ای که سال‌های‌سال در این روزها برگزار می‌شد، با تدبیر خاص تصمیم‌گیرندگان یوفا، حالا چندسالی است به رقابتی تبدیل شده که سال به سال جذاب‌تر می‌شود. تیم‌ها برای پیروزی در این رقابت‌ها از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کنند. تیم‌های ملی با حضور در این رقابت‌ها، علاوه بر کسب آمادگی بیشتر، می‌توانند شانس خود را با انجام چند بازی تدارکاتی، برای فتح جامی تحت عنوان «لیگ ملت‌های اروپا» امتحان کنند!
اما در همین حال، فوتبال ملی کشور ما درگیر بازی‌هایی به شدت سطح پایین شده و می‌توان گفت بی‌فایده است و مربیان هم به نحوی از این مسابقات استفاده نمی‌کنند که بتوان اندک سودی از آن برد.
استفاده از بازیکنان اصلی و بین‌المللی برای مقابله با تیم‌هایی چون فلسطین و قرقیزستان، عبث‌ترین کار ممکن به نظر می‌رسد. در حالی که می‌شد از بازیکنان سطح دوم برای رقابت‌های کافا استفاده کرد تا دست کم تجربه‌ای ملی به کارنامه برخی بازیکنان جوان افزوده شود.
در این‌گونه مقایسه‌ها متوجه می‌شویم که همه‌چیز هم به کمبود پول و امکانات و یا چیزی تحت عنوان «تحریم» خلاصه نمی‌شود. گاهی کمی ذوق و تفکر، تفاوت‌های زیادی ایجاد می‌کند.