[ فردا را به امروز می آوریم ]
  • آخرین شماره ۲۰۷۵
  • دوره جدید

والیبال ملی در سراشیبی ، روزنامه شیراز نوین

سال‌ها بود که در والیبال آسیا پشت سد تیم‌های قدرتمند آن زمان آسیا یعنی کره، ژاپن، چین و بعدتر استرالیا  قرار داشتیم و قرار گرفتن در جمع چهار تیم برتر آسیا برای والیبال ایران آرزو بود، چه برسد شرکت در مسابقات لیگ‌ جهانی !
اولین جرقه والیبال ایران را یک ‌مربی کره‌ای بنام پارک کی وون برای والیبال زد. مرد باتجربه کره‌ای که توانست بعد از سال‌ها ایران را در بازی‌های آسیایی ۲۰۰۲ پکن به فینال برساند و یک سال بعد هم در قهرمانی آسیا ۲۰۰۳ با ایران به کسب مقام سوم برسد.
بعد از چند نتیجه نسبتاً ضعیف، پارک‌ کنار رفت و نسل جدید بازیکنان والیبال ایران که از رده پایه همواره مسیر موفقیت را طی می‌کردند، جایگزین نسل قدیمی‌تر والیبال ایران شدند. نسلی پر انگیزه و پرتوان که در رده‌های پایه با کسب عناوین‌ جهانی، سودای درخششی فراتر از آسیا را برای ایران در سر داشتند.
مرحوم حسین ‌معدنی با کسب چند عنوان آسیایی از جمله قهرمانی کاپ آسیا در سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۱۰ و همچنین نایب‌قهرمانی آسیا در سال ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ نشان داد که ایران نه تنها به سطح اول آسیا رسیده است، بلکه می‌تواند بالاتر از تیم‌های قدرتمند قاره کهن بایستد،  ولی در رقابت با تیم‌های کلاس اول جهانی، علی‌رغم پتانسیل بالای بازیکنان، همچنان توان رقابت وجود نداشت. جایی که بالاتر از سطح فنی و توان بازیکنان، جزئیات و تاکتیک‌های فنی ریز مربیان تفاوت‌ها و برتری تیم‌ها را رقم می‌زد.
تا اینکه در سال ۲۰۱۱ با ورود یک مربی طراز اول دنیا یعنی خولیو ولاسکو آرژانتینی، والیبال ایران و‌ آن  نسل طلایی که تشنه موفقیت و ورود به عرصه والیبال جهانی بود، به آرزوی خود  رسید.
جایی که ایران  فراتر از آسیا رفت؛ دو بار‌ پیاپی با اقتدار در سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۳  قهرمان آسیا شد، در مسابقات جام بزرگ قهرمانان جهان در سال ۲۰۱۳ توانست جز چهار تیم برتر جهان شود و برای اولین بار توانست جواز حضور در معتبرترین مسابقات والیبال دنیا یعنی لیگ جهانی را کسب کند! این شروع دوران والیبال نوین ایران بود و از همین‌جا بود که این رشته به‌عنوان یک ورزش  پرطرفدار در بین مردم ایران محبوبیت زیادی پیدا کرد. 
پس از ولاسکو، چهار مربی مطرح و بزرگ جهان هم از جمله اسلوبودان کواچ کروات، رائول لوزانو آرژانتینی، ایگور کولاکویچ‌ صربستانی و ولادمیر النکو روسی در سطح جهانی ایران را جزو تیم‌های مطرح جهان قرار دادند، ولی آنقدر انتظارات از این تیم بالا رفته بود که کارشناسان داخلی اعتقاد داشتند مربیان خارجی چیزی فراتر از مربیان ایرانی ندارند و اشتباهات ریز مربیان خارجی در لحظات حساس برخی مسابقات را عامل ناکامی در‌ برخی مسابقات بزرگ می‌دانستند.
دیگر آن نسل طلایی ۱۵سال گذشته هم به آخر خط رسیده بودند و ایران احتیاج به یک پوست‌اندازی جدید با نسلی تازه‌نفس داشت؛ نسلی که پتانسیل بالایی هم داشت، اما فشار رسانه‌ای و اصرار کارشناسان بر لزوم‌ استفاده از مربیان ایرانی، این‌بار باعث شد تا نسل جدیدمان را بعد از حدود ۱۵ سال کار با کادر فنی خارجی و مربیان طراز اول دنیا، به دست مربیانی خوب و دلسوز، اما با سطحی پایین‌تر بدهیم. بازی‌های والیبال ایران در دو سال گذشته در سطح جهانی نشان داد که جنگ‌ والیبال جهانی علاوه بر سطح فنی بالای بازیکنان، جنگ ‌تاکتیک‌ها و جزئیات ریز کادر فنی و مربیان برتر جهان است؛ جایی که فوت کوزه‌گری فرق بین استاد و تازه استاد را مشخص می‌کند و اگر دیر بجنبیم همان قدرت اول آسیا را هم از دست خواهیم داد.

 

تاکنون نظری برای این خبر ثبت نشده است!
ثبت نظر جدید
نام و نام خانوادگی  

آدرس ایمیل    

متن نظر  

کد امنیتی