مدیرعامل باشگاه محبوب پایتخت روی صندلی عقب ماشین دراز کشیده و به این شکل عجیب در حال متواری شدن از نگاه کسانی است که یا خبرنگارند و یا کار و زندگی را ول کرده‌اند و افتاده‌اند دنبال سرنوشت تیمشان. 
چند نفر ماشین را احاطه و عبور را سخت کرده‌اند؛ یکی از آنها با لحنی ماتم‌زده فریاد می‌زند:  «آقای درویش بلند شو پاسخ بده. میدونی تا حالا چند تا هوادار سکته کردن؟» 
این حرف چه راست باشد و چه دروغ، جای تأمل و تاسف زیادی دارد.؛ اگر راست باشد(که خیلی امیدواریم نباشد) باید به این فکر کرد که چرا؟ به چه علت یک آدم عادی باید به خاطر چند نقل‌وانتقال در عالم فوتبال، خود را تا حد سکته ناراحت کند؟ 
و اگر دروغ باشد، باید ببینیم شخص بیان‌کننده موضوع با چه هدفی این کار را انجام می دهد؟ آیا خودش جزو افراد ناراحت در حد سکته است؟ و یا می‌خواهد با چنین رفتاری، آقای مدیر و هواداران را بازی بدهد؟ 
فلسفه فوتبال چیست؟ در طول سالیان چه اتفاقی افتاده که این فلسفه تا این حد دچار تغییر شده؟ ورزشی که برای حفظ سلامتی و افزایش شادابی و نشاط پدید آمده بود، حالا به یکی از عوامل اصلی فشار و استرس روانی و انواع مفسده‌های مالی، اجتماعی و اخلاقی تبدیل شده است! 
یک روز بعد از ماجرای قایم شدن آقای مدیر، کاپیتان و اسطوره تیم ملی هم به بازی ناخوشایند و بچه‌گانه‌اش به احساسات میلیون‌ها هوادار پایان می دهد؛ او عملاً اثبات می‌کند که یک هفته تمام هواداران قرمز و آبی را به سخره گرفته؛ به خاطر چند میلیارد بیشتر! 
چند میلیاردی که قطعاً برای چنین شخصیتی، ارزشش را دارد! ارزشش را دارد که به قیمت دهان‌کجی به هوادار و به جان خریدن میلیون‌ها فحش و نفرین، چند میلیارد بیشتر بگیری؛ چون در این فوتبال فاسد، به تو یاد داده‌اند برای پیشبرد اهدافت، بازی دادنِ روح و روان هواداران را سرلوحه امورت قرار دهی. 
در ادامه نیز با دریافت ده‌ها میلیارد تومان پول بیت‌المال که با میلیون میلیونش می‌توان زندگی‌هایی را از فروپاشی نجات داد، بغضی در گلو بیندازی و بگویی: «با اینکه تصمیم بسیار سختی بود، اما فقط به احترام و به خاطر دل هواداران، می‌مانم.» 
تکلیف این جماعت که مشخص است؛ اما هواداران چه زمانی متوجه عمق فاجعه می‌شوند؟
 آن روزی که همه آنها بفهمند یک عمر بازی خورده‌اند، چقدر به تاریخ امروز ما نزدیک است؟