اطلاعات کلی خبر
عنوان خبر : کدام گونه جانوری طولانی‌ترین حضور در زمین را داشته است؟
کد خبر : ۴۱۳۲
تعداد بازدید : ۱۵۵
متن کامل خبر

سیناپرس/ اعتقاد بر ‌این است که «فسیل‌های زنده» مانند میگوهای قورباغه‌ای Triops با دایناسورها در یک زمان بوده‌اند، اما کدام حیوان طولانی‌ترین مدت روی زمین بوده است؟ زمین مکانی چالش برانگیز و همیشه در حال تغییر است و همه چیز از دمای اقیانوس‌ها گرفته تا میزان اکسیژن موجود در جو دائماً در جریان ‌این تغییرات است. در ‌این دنیای متغیر، هر موجود زنده‌ای در حال دویدن، شنا کردن، سر خوردن یا پرواز برای سازگاری و زنده ماندن است، یا در نهایت در ‌این بین نابود می‌شود. اما در ‌این جهان در حال تغییر، کدام حیوان بیشترین پایداری را داشته است؟ در نوامبر 2010، کتاب رکوردهای جهانی گینس عنوان «پیرترین موجود زنده»را به Triops cancriformis یا میگوی قورباغه‌ای اعطا کرد و دلیل خوبی هم دارد: فسیل‌ها نشان می‌دهند که سخت‌پوستان زره‌دار و شبیه میگو از دوره تریاس (251.9 میلیون تا 201.3 میلیون سال پیش) وجود داشته‌اند. میگوی قورباغه بدنی شبیه به بیل دارد که برای حفاری در ته استخرهای موقتی که در آن‌ها زندگی می‌کنند عالی است. طراحی آن، آن قدر خوب کار می‌کند که صدها میلیون سال آن را در ‌این محیط‌ها حفظ کرده است. اما در حالی که آن‌ها شبیه هم به نظر می‌رسند، تحقیقات DNA منتشر شده از سال 2010 نشان می‌دهد که میگوهای قورباغه‌ای هرگز تکامل خود را در زیر زره خود متوقف نکردند و در طول زمان تفاوت‌هایی را بین گونه‌های خود ‌ایجاد کردند که از چشم انسان دور بوده‌اند. به عنوان مثال، میگوی قورباغه‌ای T. cancriformis صرفاً از نوادگان اجداد تریاس با ظاهری مشابه است و در واقع بیش از 25 میلیون سال سن ندارد، مطالعه‌ای که در سال 2013 در مجله PeerJ منتشر شد، نشان داد که ممکن است 2.6 میلیون سال سن داشته باشد. بنابراین، در مورد سایر مدعیان عنوان طولانی‌ترین عمر در جانوران زمین چه کسی پیروز می‌شود؟ امروزه چندین گونه زنده وجود دارد که به نظر می‌رسد مانند میگوی قورباغه‌ای برای میلیون‌ها سال بدون تغییر باقی مانده‌اند. شاید معروف‌ترین ‌این به اصطلاح «فسیل‌های زنده» گروهی از ماهی‌های اعماق دریا به نام کولاکانت باشد. محققان برای اولین بار فسیل‌های کولاکانت را در دهه ۱۸۰۰ کشف کردند و تصور کردند که در پایان دوره کرتاسه ۶۶ میلیون سال پیش منقرض شده‌اند. اما پس از آن، در سال ۱۹۳۸، ماهیگیران یک کالکانت زنده را در سواحل آفریقای جنوبی صید کردند. قدمت ‌این ماهی‌های باستانی به بیش از ۴۰۰ میلیون سال می‌رسد. گونه‌های کولاکانتی که امروزه در اقیانوس‌های ما شنا می‌کنند با گونه‌های فسیل‌شده کولاکانت که واقعاً منقرض شدند، یکسان نیستند. مطالعه‌ای در سال 2010 که در مجله Marine Biology منتشر شد، نشان داد که ‌این گونه‌های زنده در 20 تا 30 میلیون سال گذشته ظهور کرده‌اند. همین امر در مورد دودمان خرچنگ نعل اسبی نیز صادق است که به حدود 480 میلیون سال قبل باز می‌گردد. مطالعه‌ای در سال 2012 که در مجله Molecular Phylogenetics and Evolution منتشر شد، نشان داد که قدیمی‌ترین گروه زنده خرچنگ‌های نعل اسبی آسیایی به نام تاچیپلئوس تنها حدود 25 میلیون سال پیش ظاهر شد، علی‌رغم ظاهری شبیه به فسیل‌هایی که صدها میلیون سال قدمت دارند. زیست شناسان رمزگشایی تاریخچه تکامل همه جانوران زنده را به پایان نرسانده‌اند و تا زمانی که ‌این رمز و راز را پاسخ ندهند پاسخ قطعی برای ‌این معما وجود نخواهد داشت. با ‌این حال، میگوهای قورباغه‌ای، کولاکانت و خرچنگ نعل اسبی همگی به ما می‌گویند که حتی به ظاهر پایدارترین موجودات نیز همیشه در حال تغییر هستند. آفریکا گومز، زیست شناس تکاملی در دانشگاه هال و نویسنده ارشد مطالعه میگوی قورباغه‌ای در سال ۲۰۱۳، گفت: فکر نمی‌کنم شواهدی وجود داشته باشد که نشان دهد هیچ گونه‌ای بیش از چند میلیون سال است که وجود داشته باشد. طبق مقاله‌ای در مجله American Scientist، مطالعات روی سوابق فسیلی نشان می‌دهد که گونه‌ها معمولاً بین 500000 سال تا 3 میلیون سال قبل از انقراض یا جایگزین شدن با نسلی دوام می‌آورند. به عنوان مثال، DNA موجودات زنده می‌تواند جهش یابد و ‌این جهش‌ها می‌توانند از نسلی به نسل دیگر منتقل شوند. دو گونه از نظر ژنتیکی مشابه نیز می‌توانند جفت گیری کنند که منجر به یک گونه هیبرید جدید می‌شود که شکوفایی را در گونه با بار می‌آورد. رقابت نیز گونه‌ها را وادار به تکامل می‌کند. شکارچیان با طعمه‌ها رقابت می‌کنند و حیواناتی که در یک فضای مشترک هستند برای غذا و منابع رقابت می‌کنند. اسکات لیدگارد، متصدی ممتاز بی مهرگان فسیلی در موزه فیلد در شیکاگو، گفت: شکارچیان تکامل می‌یابند، شکار تکامل می‌یابند، طعمه تکامل می‌یابد، رقبا تکامل می‌یابند و گونه‌ها در کنار یکدیگر تکامل می‌یابند. علاوه بر‌این، عوامل محیطی می‌توانند بر طول عمر حیوانات تأثیر بگذارند. لیدگارد گفت: مثلاً یک تاکسون [گروه] به خوبی با نوع خاصی از زیستگاه سازگار است و آب و هوا به طور چشمگیری تغییر می‌کند. اگر نتواند به مکان دیگری با همان نوع زیستگاه مهاجرت کند، منقرض می‌شود. از آنجایی که تغییر ثابت است، گومز هیچ حیوانی را فسیل زنده نمی‌داند، زیرا‌ این اصطلاح ‌این تصور را ‌ایجاد می‌کند که حیوانات، دیگر تکامل نمی‌یابند. در عوض، لیدگارد استدلال کرد که «فسیل زنده» را می‌توان به عنوان یک اصطلاح برای مطالعه موجودات با ویژگی‌های خاص، مانند سرعت کند تغییرات تکاملی استفاده کرد.