بیست‌ودومین جشنواره فیلم فجر از هجدهم بهمن‌ماه در شیراز آغاز به کار کرد. در این رویداد بزرگ فرهنگی علاوه بر نمایش فیلم‌های منتخب با حضور علاقه‌مندان جلسات نقد و بررسی آثار برگزار می‌شود. مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی ‌فارس در گفت‌وگویی کوتاه با‌ ایسنا، ابراز امیدواری کرد که استقبال در روزهای آینده بیشتر و بیشتر شود. قانعی گفت: به اعتقاد من فیلم‌های روز نخست نیز از کیفیت ساخت خوبی برخوردار بودند، اما شاید یک دلیل استقبال کم مخاطبان‌ این بود که ‌این فیلم‌ها توسط کارگردان‌های مطرحی ساخته نشده بودند. ضمن ‌این که ما روی انتخاب فیلم برای تالار حافظ وسواس به خرج داده‌ایم و قطعاً فیلم‌های بعدی که به صورت گزینشی انتخاب شده‌اند، می‌توانند مخاطبان بیشتری را به تالار حافظ بکشانند. جشنواره فجر در شیراز از روز دوشنبه با اکران چهار فیلم آغاز شده بود. فیلم‌های «یادگار جنوب» و «بعد از رفتن» در سینما سعدی و سالن بنفش مجموعه هنرشهرآفتاب به نمایش درآمدند و دو فیلم «سرهنگ ثریا» و «شماره 10» نیز در سالن نارنجی به روی پرده رفتند. روز سه‌شنبه شاهد نخستین اکران فیلم‌ها در تالار حافظ نیز بودیم. ابتدا «در آغوش درخت» به کارگردانی «بابک خواجه پاشا» روی پرده رفت. یک درام اجتماعی که با توجه به مکان تهیه فیلم یعنی شهر ارومیه، بخش اعظمی ‌از آن به زبان آذری و با زیرنویس فارسی است. فیلم، زندگی یک خانواده در حال فروپاشی را روایت می‌کند. بازی‌های خوب پدر و مادر خانواده در کنار شیرین زبانی‌ها و شخصیت‌های جذاب فرزندان، شاید بخش اعظمی ‌از بار فیلم را به دوش می‌کشد اما در نهایت به نظر نمی‌رسد که انتظار منتقدان، مخاطبان حرفه‌ای سینما و یا داوران جشنواره چهل‌ویک را برآورده سازد. بلافاصله پس از پایان فیلم اول، جلسه نقد و بررسی در کافه کتاب تالار حافظ و با اجرای ابراهیم شیشه‌گر برگزار شد. اصغر گروسی هم به عنوان منتقد در‌ این جلسه حضور داشت. گنجایش کافه برای جلسه نقد کاملاً تکمیل شد و شاهد جلسه پویا و نسبتاً خوبی هم بودیم. هر چند نگاه منفی منتقد نسبت به سه فیلم «یادگار جنوب»، «بعد از رفتن» و «در آغوش درخت» باعث شد تا چند نفر از حضار به ‌این نگاهی که به زعم آن‌ها «بدبینانه بود» اعتراض جدی کنند. البته اصغر گروسی مانند برخی منتقدان سینما، یک طرفه به قاضی نرفت و دست کم به نکات مثبتی از هر فیلم نیز اشاره کرد اما در مجموع، فیلم‌ها را ضعیف‌تر از آن توصیف کرد که بتوانند جایی در بین جوایز نهایی جشنواره برای خود دست و پا کنند. نگاه ‌این منتقد به فیلم «یادگار جنوب» تندتر از دو فیلم دیگر بود. وی درباره فیلم «بعد از رفتن» گفت: ‌این فیلم بازیگران خوب و کارگردانی جوان دارد اما به اعتقاد من، بازی خوبی از «صابر ابر» گرفته نشده. یک نکته منفی فیلم ‌این است که ما به جای ‌این که بخواهیم حرکتی از بازیگران ببینیم، هر چه می‌خواهد کارگردان بگوید را «صرفاً از زبان بازیگران» می‌شنویم. انگار فقط یک قاب می‌بینیم و تعریف کردنِ قصه. گروسی به ‌این نکته هم اشاره کرد که «فیلم ساختن» با «درباره فیلم حرف زدن» تفاوت‌های بسیار دارد و همیشه قضاوت و نقد کردن کار بسیار ساده‌ایست که ما انجام می‌دهیم. این منتقد همچنین در پاسخ به سؤال یکی از تماشاگران درباره «کم بودن‌ ایده‌های ناب و قابل توجه برای ساخت فیلم» گفت: سال‌هاست همه می‌گویند مشکل ‌ایده و فیلم‌نامه خوب است. یکی از دوستان می‌گفت سالانه 400 فیلم‌نامه به دستش می‌رسد که فقط 10 یا 20 فیلم‌نامه قابلیت ‌این را دارد که بشود فقط آن‌ها را خواند! درست است که فیلم‌نامه خوب، کم است اما ‌این طور نیست که اصلاً نداشته باشیم. یک آفت سینمای ما در سال‌های اخیر‌ این است که فیلم‌سازها می‌خواهند خودشان فیلم‌نامه نویس هم باشند و به همین علت سراغ فیلم‌نامه نویس‌ها نمی‌روند. وی درباره فیلم «در آغوش درخت» نیز گفت: خوشحالم که سینمای استان‌های آذری زبان در سال‌های اخیر به سمتی رفته که از زبان خود فاصله نمی‌گیرند و سعی می‌کنند بخش اعظمی ‌از فیلم را به زبان خودشان و با زیرنویس فارسی ارائه دهند. به نظر من کسانی که آذری زبان هم نیستند باید روی خوش به ‌این مسئله نشان دهند، چون ما باید به همه اقوام و زبان‌ها احترام بگذاریم. گروسی به ضعف فیلم‌نامه در ‌این فیلم هم اشاره کرد و گفت: فیلم‌نامه تا یک جایی مسائل آموزشی را آن قدر درشت کرده بود که ما روایت اصلی فیلم را فراموش می‌کردیم، ضمن‌ این که گره‌های آخر فیلم خیلی سریع و دم دستی باز شد که فکر می‌کنم آن چیزی نشد که مخاطبان فیلم، انتظارش را می‌کشیدند. اصغر گروسی در پاسخ به انتقادها نسبت به نگاه منفی وی درباره فیلم‌ها نیز گفت: اگر نوع بیان بنده باعث رنجش مخاطبان یا کارگردان‌های فیلم‌ها شده، از همه عذرخواهی می‌کنم. بدیهی است که ما با کسی عناد نداریم، همان طور که برای تعریف و تمجید کردن هم پول نمی‌گیریم و سعی می‌کنیم آن حقیقتی که به ذهنمان می‌رسد را بیان کنیم. به نظر می‌رسد استفاده از دو منتقد برای حضور در جلسه نقد و بررسی بتواند پویایی و محتوای جلسات را در شب‌های بعدی افزایش دهد. فیلم دوم هم که از ساعت 21 آغاز شد، «چرا گریه نمی‌کنی» دومین فیلم بلند «علیرضا معتمدی» بود،کسی که پیشتر با فیلم اولش «رضا» نظر برخی منتقدان را در سال 96 به خود جلب کرده بود. «چرا گریه نمی‌کنی» روایت نوع زندگی نسبتاً عجیب مردی میان‌سال است که در پیِ حادثه‌ای، ظاهراً دچار افسردگی شده و دیگر نمی‌تواند با جهان پیرامونش ارتباط درستی برقرار کند. فیلم در برخی سکانس‌ها موفق به خنداندن مخاطب می‌شود و همین موضوع در کنار محتوای متفاوت آن، چیزهایی هستند که می‌توانند نظر دست کم بخشی از مخاطبان سینما را به خود جلب کند.