یکی از فسلفه‌های اصلی ایجاد اقامتگاه‌های بومگردی، ایجاد فرصت برای این بود تا زمینه و بستر مطلوبی برای معرفی آداب و سنن، رسوم، غذاهای محلی یک منطقه، معرفی جاذبه‌های طبیعی و تاریخی و ... در مناطقی که این اقامتگاه‌ها احداث می‌شوند، ایجاد شود و این بومگردی‌ها در ضمن یک اقامتگاه ارزان‌قیمت باشند که در عین برخورداری از جذابیت‌های بومی و محلی، فرصت سفر و اقامت ارزان را برای اقشار مختلف جامعه فراهم کنند.
چیزی که اکنون در موارد و مناطقی به شکل دیگری در حال پیش رفتن است و گاهاً در برخی از مناطق استان فارس خودمان دیده می‌شود که هزینه اقامت یک نفر برای یک شب در یک اقامتگاه بومگردی 2 میلیون و 500 هزار تومان تعیین شده؛ اگر یک خانواده سه‌نفره بخواهند فقط یک شب در این اقامتگاه اقامت کنند، بیش از 7 میلیون تومان به غیر از سایر هزینه‌های خود باید پرداخت کنند که خود جای تأمل دارد؛ بدین ترتیب در همین نزدیکی شهر شیراز و یک اقامتگاه روستایی هم نمی‌توان یک سفر ارزان‌قیمت داشت.
آن وقت گلایه‌ها می‌شود که چرا به چنین اقامتگاه‌هایی در سفرها، آن‌طور که باید توجه نمی‌شود و مورد اقبال مردم و مسافران قرار نمی‌گیرد! اگر قرار بود که یک اقامت شبانه و صرف غذای ساده در یک اقامتگاه با این نرخ‌ها تمام شود، پس هدف غایی که برای راه‌اندازی این اقامتگاه‌های بومی و محلی از ابتدا تعیین شده بود، نه تنها به نتیجه لازم نرسیده بلکه به سنگ هم خورده است. این در حالی است که تعدیل قیمت‌ها می‌تواند فرصت حضور گردشگران بیشتری را فراهم کند که در مجموع به رونق یک منطقه و معرفی فرهنگ‌ها و خرده فرهنگ‌ها و آداب آن منطقه و همچنین اشتغال پایدار مردمان بومی آن منطقه منجر خواهد شد.