القاب پرطمطراق بلای جان فارس شده‌اند. زنگ تعطیلی کشاورزی بسان ناقوس ناکوکی به صدا درآمده و باید درصدد یافتن راهکارهایی به منظور خروج از بحران برآمد. در گذشته دل‌خوشی به منابع طبیعی پرمایه سبب شد فارس از مسیر پیشرفت‌های صنعتی فروافتاده و با قدرت هرچه تمام به کشاورزی و استخراج منابع خدادادی بپردازد.
حال به استان‌های مجاور نگاه کنیم؛ خوزستان و بوشهر در پناه طلای سیاه و بنادر، به زیرساخت‌های عظیم صنعتی دست یافته‌اند و این صنایع کلان توانسته‌اند آمار اشتغال و گردش مالی منطقه را ارتقا بخشند. در استان اصفهان نیز کارخانه‌های بزرگی به فعالیت مشغول‌اند که با فعالیت در مسیر صادرات و ارزآوری، این استان را به یکی از متمول‌ترین مناطق کشور تبدیل ساخته‌اند.
در این میان، استان فارس به شکل بی‌رویه‌ای در حال استخراج منابع است و اثرات شوم آن در زندگی مردمانش ملموس شده است. در دهه‌های شصت و هفتاد عنوان پررنگ و لعاب پایتخت کشاورزی به فارس اطلاق شد؛ روش های نادرست غرقابی، فرسوده کردن خاک‌های حاصل‌خیز و کشت محصولاتی که توجیه منطقی نداشت، سبب شد در چند دهه بعد سرزمین دیرینه فارس با مشکلات اُفت آبهای زیرزمینی روبه‌رو شده و عمق چاه‌ها در بعضی مناطق به پانصد تا هفتصد متر برسد.
بنابر نظر کارشناسان، بهره‌برداری از آب‌های فسیلی می‌تواند مضراتی برای سلامتی جامعه داشته و خطرات دیگری نظیر فرونشست زمین و حتی فعال شدن گسل‌ها را به همراه دارد. امروزه فرزندان کشاورزان زحمتکشی که در دهه‌های شصت و هفتاد غله مورد نیاز ایران را تأمین می‌کردند، به دلیل خشکسالی و خشم زمین چاره‌ای جز مهاجرت به کلان‌شهرها ندارند.
آشکار است که شهروندان نیز به مشکلات خود دچار بوده و هیچ‌کس فرش قرمزی به منظور خوش‌آمدگویی و استقبال از آنها پهن نمی‌کند. بسیاری از آنها در عین اصالت، توانمندی و شایستگی چاره‌ای جز تجربه شوم حاشیه‌نشینی در شهرها و قرار گرفتن در معرض خطرات بی‌شمار آن را ندارند. 
با درک این مسائل است که امروزه کارشناسان حوزه کشاورزی و منابع طبیعی مباحثی چون کشت فراسرزمینی را به منظور جلوگیری از تبدیل زمین‌های نیمه‌خشک به کویرهای برهوتی پیشنهاد می‌کنند؛ چراکه ناقوس تعطیلی کشاورزی و دامداری در بسیاری از نقاط فارس به صدا درآمده و دیگر نمی‌توان از بنیه نحیف فارس به منظور تهیه غلات استراتژیک بهره‌برداری کرد.
در این میان، از یاد نبریم که باغداران، دامداران و کشاورزان فارس در برهه کنونی به شدت نیازمند حمایت‌های همه‌جانبه هستند. سرزمین‌های حاصل‌خیز آنان در گذشته هواداران زیادی داشت و در چشم بر هم زدنی، به اجاره چندین ساله درآمده و به فروش می‌رسید، اما استخراج بی‌رویه منابع زیرزمینی و قهر آسمان سبب شد مزارع طلایی فارس بی‌ارزش شده و روزگار دشواری را تجربه کنند.
به منظور کاستن از درد و رنج روزافزونی که اهالی روستاهای فارس با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، باید اقدامات گسترده‌ای را در اسرع وقت سامان‌دهی کرد. وام‌های بلندمدت با کارمزدهای اندک، آموزش شیوه‌های نوین کسب درآمد، حمایت از پایداری روستانشینی، ارائه خدمات بهداشتی و عواملی از این‌دست، می‌تواند ادای دینی به مردم فارس باشد. 
در کنار آن باید به صنایعی که با راهکارهایی نظیر تعدیل نیرو از بحران‌های اقتصادی جان به در برده‌اند، بسته‌های حمایتی عرضه کرد و از انقراض آنها به هر وسیله ممکن جلوگیری نمود.
یقین داشته باشیم که در صورت تسهیل قوانین، سرمایه‌گذاران فرا استانی و بین‌المللی برای فعالیت در خطه استراتژیک فارس چراغ سبز نشان داده و در مدتی کمتر از یک دهه، شاهد شکوفایی صنعت و رکود بیکاری در فارس خواهیم بود. 
چنانچه شرایطی فراهم شود که پراکندگی صنایع به شیوه عادلانه‌ای صورت گیرد، شاید رویکردهای گذشته تا حدودی جبران مافات شود و در بلندمدت، شاهد جان گرفتن قسمتی از منابع از دست رفته باشیم.
از یاد نبریم که فارس یک گام با خلیج فارس فاصله دارد و با اتکا به خطوط ریلی، می‌توان در زمینه اقتصادی، اقدامات تأثیرگذاری در این استان استراتژیک انجام داد.