بایرلورکوزن در شبی تاریخی موفق شد بایرن مونیخ را از جایگاه همیشگی‌اش به زیر بکشد.
به گزارش فوتبال 360، ال‌دیگو کارش را انجام داده  و زمان فریاد بود؛ او فریاد می‌زد و جام در دست، غزل پیروزی و رجز برتری می‌خواند. برتری بر برزیلی که پادشاه فوتبال دنیا صدایش می‌زدند. روی دوش عاشقانش بارها و بارها گفت؛ ما قهرمان شدیم! «ببینید این برزیل نیست، آرژانتین است که قهرمان شده است». او و یارانش فینال را در مقابل تیم دیگری به سرانجام رسانده بودند، اما گویا هدف اصلی برزیل نام داشت؛ پادشاهی که قهرمانی مثل مارادونا باید از به زیر کشیده شدنش حرف می‌زد. در آن روز تاریخی دیگو مارادونا، خود فوتبال نام داشت؛ فوتبالی که به هیچ پادشاهی مجال حکومت ابدی نمی‌دهد و سکوهای نخست را برای همیشه در سیطره گام‌هایی یکسان نگه نمی‌دارد. اگر قهرمانی است، باید سهم همه باشد و اگر افتخار است باید دست به دست بگردد تا همه در هر شکل و اندازه و ظرفیتی بتوانند آرزوی ایستادن بر قله‌های این ورزش را داشته باشند. روایت تکرار می‌شود و فوتبال باز هم دست‌اندرکار نگارش داستانی مشابه است. در بای‌آرنا شاید کسی جسارت ال‌دیگو را نداشته باشد، اما همه در ذهن خود و با چشم‌های خود زمزمه می‌کنند و حتی فریاد می‌زنند؛ «ما بردیم! ببینید این بایرن مونیخ نیست. لورکوزن است که به سمت قهرمانی پیش می‌رود.» تاریخ بوندس‌لیگا به یک نقطه عطف رسید؛ نقطه‌ای که مونیخ با تمام هیبتش تسلیم جاه‌طلبی یک رقیب بزرگ شد و در خانه حریف شکست‌ناپذیرش، سراپا تسلیم درخشش شاگردان ژابی آلونسو بود.