برزیل با 9 بازیکن در محوطه جریمه ایتالیا، آماده یورش به سمت دروازه بود؛ ساعت دقیقه 2+90 را نشان می‌داد که «اِدِر» به نقطه‌ای دورتر رفت تا زننده ضربه کرنر باشد. یکی از بزرگترین تیم‌های تاریخ، ناامیدانه، تنها به یک گل احتیاج داشت تا خود را به مرحله نیمه‌نهایی جام جهانی برساند.
ادر، تابلوی تبلیغاتی کنار زمین را هل داد تا در موقعیت بهتری برای ارسال توپ قرار گیرد؛ سپس قدم به جلو گذاشت، توپ را به عقب کشید و بعد با پای چپ، آن را روی دروازه ارسال کرد. «دینو زوف» به زحمت توپ را از روی تیرک افقی دروازه دور کرد و با سوت داور به نشانه خطا، نفس راحتی کشید.
دروازه‌بان کهنه کار ایتالیایی تا می‌توانست وقت را تلف کرد. بعد، توپ را به دفاع پاس داد و سپس پاسِ رو به عقب مدافع را برداشت و با ضربه‌ای بلند از محوطه خطر دور کرد.
این آخرین ضربه بازی بود؛ ثانیه‌هایی بعد، داور در سوت خود دمید و یکی از جذاب‌ترین بازی‌های تاریخ فوتبال را به پایان رساند. نتیجه نهایی: ایتالیا 3 برزیل 2. دوست‌داشتنی‌ها حذف شدند. برزیل جذاب 1982 باید به خانه برمی‌گشت.
«جوزپه برگومی» به سمت سوکراتس رفت تا پیراهنش را بگیرد، بعد به صف ذخیره‌های ایتالیا در زمین اضافه شد تا جشن صعود را برپا کنند. بوگومی با غنیمت مچاله‌شده زردرنگ در دستش، در میانه میدان می‌رقصید. در حالی که کاپیتان برزیل با پیراهن برگومی بر دوش، به رخت‌کن می‌رفت. صورتش از هر حسی خالی بود. ادر، پائولو ایزیدورو و والدیر پرس، جلوتر از او در تونل رخت‌کن حرکت می‌کردند؛ با چهره‌هایی که تابلویی مصور از حیرت‌زدگی و کفر بود.
در وقت قلب ورزشگاه «سریا» رخت‌کن برزیل به یک سردخانه تبدیل شده بود؛ بازیکنان برزیل به شدت گریه می‌کردند. «پائولو ایزیدرو» همچون حادثه غریبی که به طرزی باورنکردنی اتفاق افتاده بود، مدام تکرار می‌کرد: «ما به ایتالیا باختیم. ما بد به ایتالیا باختیم.»
«گیلبرتو تیم»، مربی برزیل با مشت به در کوبید و «اسکار» عصبانی‌تر از همیشه فریاد زد: «شما همان‌هایی هستید که از دلتنگی شکایت می‌کردید. الآن خوشحالید؟! خیلی خوش، شما فردا در خانه‌هایتان هستید.»