در بوتافوگو، هر هفته دو بازی(یکی یکشنبه عصر و دیگری چهارشنبه‌شب) برگزار می‌شد. بازیکنان دوشنبه بعد از بازی را استراحت می‌کردند، سه‌شنبه صبح تمرینات بدنسازی را انجام می‌دادند و عصر سه‌شنبه به بازی تمرینی می‌پرداختند. سه‌شنبه‌شب‌ها و قبل از مسابقه، بازیکنان در قرنطینه می‌ماندند؛ جایی که قبل از بازی در آنجا ایزوله می‌شدند.
پنج‌شنبه‌ها روز تعطیلی تمرینات بود، جمعه‌ها و شنبه‌ها برنامه روز سه‌شنبه تکرار می‌شد و شنبه‌شب دوباره همه در مزرعه‌ای که به‌عنوان هتل بوتافوگو شناخته می‌شد، روز قبل از مسابقه را استراحت می‌کردند یا به معنی دیگر قرنطینه می‌شدند.
سوکراتس تقریباً همیشه جلسات تمرینی صبح را به خاطر کلاس‌های درسی از دست می‌داد و معمولاً به تمرینات عصرگاهی هم نمی‌رسید. بعضی مواقع شب‌ها برای تمرینات انفرادی به باشگاه ملحق می‌شد. او هم‌تیمی‌هایش را فقط روزهای مسابقه یا در کمپ و زمان قرنطینه می‌دید و معمولاً هم در کمپ یا درس می‌خواند یا ورق بازی می‌کرد. در تمرین‌های انفرادی و در تاریکی شب هم یک دور می‌دوید، فقط برای اینکه به سرمربی نشان دهد در حال تمرین است.
بازیکنان دیگر تیم خیلی زود به برنامه غیرمعمول او عادت کردند؛ هرچند درباره حق ویژه‌ای که به سوکراتس داده شده بود، کمی شاکی بودند و اعتراض داشتند. اما هنگامی که توانستند عملکرد او را در زمین بازی ببیند و البته پاداش‌های پیروزی به لطف بازی درخشان سوکراتس نصیبشان شد، هرگونه گلایه‌ای که نسبت به حضور او در تمرینات داشتند را به سرعت فراموش کردند.
«نی» هافبک وسط بوتافوگو می‌گوید: «ما می‌دانستیم که او اخلاق ویژه‌ای دارد، اما آنچه که برای ما اهمیت داشت همان چیزی بود که او در زمین انجام می‌داد. همه امتیازاتی که به او داده می‌شد یک دلیل داشت: او بهترین بازیکن بود و همیشه برنده می‌شد. دو سه بازیکن تیم به سرمربی(جرج ويرا) اعتراض داشتند و او در پاسخ می‌گفت: سوکراتس برنده بازی‌هاست. تمرین نکنید و برنده باشید، بهتر از آن است که تمرین کنید و نتوانید در زمین نتیجه بگیرید. یا می‌گفت: شما هم همین‌طور تحصیل کنید و صاحب این امتیازات شوید.