شیرازنوین- سید محی الدین حسینی ارسنجانی

Arsanjani.moiin@gmail.com

ﺁﻝ‌ﺑﻮﯾﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ‏«ﺑﻮﯾﻪ‏» ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﻨﯿﺎﺩﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺑﻮﺩ.ﺟﺪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺑﻮﺷﺠﺎﻉ ﺑﻮﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﻓﻨﺎﺧﺴﺮﻭ ‏(ﭘﻨﺎﻩﺧﺴﺮﻭ‏) ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ‏«ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﯽ‏» ﻭﺯﯾﺮ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﮔﻮﺭ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﯿﺪ. ﺑﻮﯾﻪ ﺍﺯ ﻃﺎﺋﻔﻪ ﺷﺮﺯﯾﻞ ﺁﻭﻧﺪ ﺍﺯ اهالی ﻗﺮﯾﻪ ﮐﯿﺎﮐﻠﯿﺶ ﺩﺭ ﺩﯾﻠﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﮔﻤﻨﺎﻣﯽ ﻭ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ می‌کرد. ﺭﻭﺯﯼِ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺻﯿﺪ ماهی ﺑﻮﺩ، ﺳﭙﺲ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ هموطنان ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ‏«ﻣﺎﮐﺎﻥ ﮐﺎﮐﯽ» ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﻣﯿﺮ ﻧﺼﺮ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻭﯼ، ﺩﺭ ﺳﭙﺎﻩ ‏«ﻣﺮﺩﺁﻭﯾﺞ ﺯﯾﺎﺭﯼ» ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﯿﻼﻥ ﺑﻮﺩ، ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪ. ﻭﯼ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ بعدها هر ﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ. ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﻠﯽ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﺍً ﻣﻮﺳﻮﻡ ﺑﻪ ‏«ﻋﻤﺎﺩﺍﻟﺪﻭﻟﻪ» ﮔﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺩﻭﻡ ﺣﺴﻦ ‏«ﺭﮐﻦ‌ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ» ﻭ ﺳﻮﻣﯽ ﺍﺣﻤﺪ ‏«ﻣﻌﺰﺍﻟﺪﻭﻟﻪ» ﻧﺎﻣﯿﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺤﻤﻞ سختی‌هایی فراوان ﻭ ﺗﻼﺵ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻓﻮﻕ‌ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ‌ﺍﯼ ﻧﺎﺋﻞﺷﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﯽ ﺍﻟﺤﺪﯾﺪ، ﭼﻨﺎﻥ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﮑﻮﻩ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ، ﺿﺮﺏ‌ﺍﻟﻤﺜﻞ ﺑﻮﺩ. ﺳﻠﻄﻨﺖ آﻝ‌ﺑﻮﯾﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﻀﺪﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ، ﺭﻭﯼ ﺑﻪ ﺍﻧﺤﻄﺎﻁ ﻧﻬﺎد. ﺁﻏﺎﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺫﯾﻘﻌﺪﻩ ﺳﺎﻝ ۳۲۱ ﻩ. ﻭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻗﻮﯼ، ﺳﺎﻝ ۴۴۸ ﺑﻮﺩ. ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺁﻧﺎﻥ ۱۲۰ﺳﺎﻝ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ۱۷ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ.