[ فردا را به امروز می آوریم ]
  • آخرین شماره ۲۰۷۵
  • دوره جدید

هشت آذری که‌این بار تاریخی نشد، روزنامه شیراز نوین

ایران در روزی‌که امید زیادی به صعود به دور حذفی جام جهانی داشت، موفق به تاریخ‌سازی نشد. 
به گزارش فوتبال 360 از دوحه، هشتم آذر تاریخی‌ترین روز در فوتبال ‌ایران می‌‎توانست از ‌این به بعد با یک موفقیت بزرگ‌تر جشن گرفته شود؛ اولین صعود ‌ایران به دور دوم جام جهانی. ‌ایران از هر زمانی به صعود نزدیک‌تر بود. بهترین برد در ادوار جام پس از سنگین‌ترین باخت تاریخ، ‌ایران را در شرایطی قرار دارد تا با یک تساوی مقابل آمریکا (به شرط باخت یا تساوی ولز مقابل انگلیس) می‌توانست اولین صعود را جشن بگیرد. تصور چنین شرایطی پس از باخت 6 بر 2 مقابل انگلیس دور از ذهن بود. برد 2 بر صفر مقابل ولز ولی کارلوس کی‌روش و شاگردانش را از فرش به عرش رساند. ورزشگاه الثمامه دوحه جای تاریخ‌سازی بود. تاریخ‌سازی آن هم در دیداری که حساس‌ترین بازی ‌ایران هم در جام محسوب می‌شد. چه کسی است که نداند مأموریت اصلی کی‌روش و شاگردانش در قطر موفقیت مقابل آمریکا بود.
*صلح در خارج از ورزشگاه
تقابل‌ایران-آمریکا را نمی‌توان یک رقابت صرفاً ورزشی دانست. سرمربیان و بازیکنان دو تیم در کنفرانس خبری قبل از بازی خیلی تلاش کردند که خبرنگاران متقاعد کنند که ‌این دیدار یک رقابت ورزشی‌است و آن‌ها با سیاست کاری ندارند. از حواشی غیرورزشی بازی اصلاً نمی‌شد چشم‌پوشی کرد، آن‌هم در ‌این جام جهانی که در اطراف تیم ملی مسائل غیر ورزشی زیادی وجود داشت. روزی که صبح آن با خبر آزادی وریا غفوری و پرویز برومند شروع شده بود، قرار بود با بهترین شکل ممکن به پایان برسد؟ 
احتمال داده می‌شد اکثریت ورزشگاه در اختیار ‌ایرانی‌ها باشد. پرسه در دوحه قبل از شروع بازی هم‌ این موضوع را نشان می‌داد. در هر نقطه دوحه می‌شد چند ‌ایرانی را به راحتی پیدا کرد. گروهی از آن‌ها تشویق را از همان صبح و از سطح شهر شروع کرده بودند. ‌ایرانی‌ها کاملاً امیدوار بودند و اکثراً به ‌این فکر می‌کردند که پس از بازی زمان بلیت برگشت‌شان به‌ایران را چند روزی عقب بیندازند.
بیرون ورزشگاه رابطه دوستانه‌ای بین هواداران دو تیم برقرار بود. ‌ایرانی‌ها و آمریکایی‌ها در کنار هم عکس یادگاری می‌گرفتند و ‌این موضوع برای هواداران غیرایرانی و غیرآمریکایی که برای هواداری از دو تیم به ورزشگاه الثمامه آمده بودند، قابل توجه بود. تعداد هواداران آمریکا هم برخلاف تخمین اولیه قابل توجه بود. بازهم می‌شد برخی موارد در ارتباط با مسائل اخیر را در بین تماشاگران دید، با ‌این وجود طرفداران دو طرف تنها یک هدف داشتند؛ صعود.
*شروع مقتدرانه آمریکا
آمریکا از همان ابتدای بازی مانند بازی با انگلیس تیم با کیفیتی نشان داد. جو ورزشگاه در اختیار ‌ایرانی‌ها با تشویق بی‌امان‌شان بود. آمریکا اما اسیر ‌این جو نشد و سرانجام توسط یکی از معروف‌ترین بازیکنانش، کریستین پولیسیچ، مهاجم چلسی به گل رسید. ‌ایران پس از ‌این گل هم نتوانست به خودش بیاید و بازهم موقعیت‌های خوب بازی برای آمریکا بود؛ از جمله یک گل آفساید. نیمه اول با برتری یک-صفر آمریکا به پایان رسید اما همچنان صعود در دسترس بود. یک نیمه مانده و برای صعود به یک گل نیاز بود. نیمه دوم با داستانی متفاوت پیگیری شد.‌ ایران چندین بار تا آستانه گل زدن پیش رفت، ضربات سامان قدوس اما دقت کافی نداشت. در اواخر بازی، فشار ‌ایران و هوادارانش کاملاً آمریکا را در لاک دفاعی فرو برد. هر لحظه احتمال رسیدن به گل تاریخ‌ساز وجود داشت. ولز 3 بر صفر به انگلیس باخته بود و یک گل ‌ایران را وارد بهشت می‌کرد. حاصل ارسال‌های پرتعداد بازیکنان‌ ایران اما چند صحنه مشکوک بود، صحنه‌هایی که داور اصلاً اعتقادی به پنالتی نداشت. فریاد (VAR) هواداران و فشار بازیکنان هم نتیجه‌ای نداد. پنالتی نصیب ‌ایران نشد تا طلسم صعود شکسته نشود. احاطه کردن داور توسط بازیکنان و تقاضای بازبینی تصاویر صحنه‌های عجیبی رقم زد. رامین رضاییان پست خود را رها کرد تا به ‌این سمت زمین بیاید و تقاضای (VAR) دهد. دو صحنه‌ای که ‌ایرانی‌ها اعتقاد به پنالتی داشتند، چندان برای داوران متقاعدکننده نبود. پایان بازی، پایان ماجراجویی تیم ‌ایران بود، تیمی‌ در پرحاشیه‌ترین جام جهانی ‌ایران. آمریکایی‌ها صعودشان را جشن گرفتند و ‌ایرانی‌ها نزدیک به 10 دقیقه با داور اسپانیایی بحث کردند؛ بحثی بی فایده و حسرتی ماندگار.

 

تاکنون نظری برای این خبر ثبت نشده است!
ثبت نظر جدید
نام و نام خانوادگی  

آدرس ایمیل    

متن نظر  

کد امنیتی