اُشتُلُم  

گوش بده نِه یِی کِش بی عزیزِ گُل باهارُم
اُی بُوُی بُوام، کاکوی کاکام، دار و ندارُم
اَی پیله می‌کنم پِلاچِتَم سِوِر می‌شم من 
چون تو عاشقی یِکِّه شِناسَم ایِه کارُم
وَختی می‌کُنی ئی دَس او دَس با رمزِ مِخ مِخ
یِی حسِ غریبی می‌گَتُم تو شدی شکارُم
تا ستاره‌ی چیشِت چیشَک می‌ندازه دِسّی 
با چَهچَه‌ی قناریا بِجِغ کنارُم
اَی جِر نزنی با اُشتُلُم هِی نَدی لُنده 
اول تو بودی با دَبِّه دروُردی دمارُم 
گفتنُم که چُو اُفتاده یِی سنگی تُرُندی؟
جار زَدی تو کوچا اول و آخر اِیه یارُم

واژه‌شناسی

نِه: آخر
یِی کِش: یک بار 
بی: بیا
بُوُی بُوام: پدر پدرم
کاکوی کاکام: برادر برادرم
اَی: اگر
پیله می کنم: اصرار می ورزم
پِلاچِتَم: مصرّم
سِوِر: سخت 
وَختی: وقتی
ئی دس او دس: معطل
مِخ مِخ: تعلل
می گَتُم: به من می گوید
چیشِت: چشمت
چیشَک: چشمک
بِجغ: بپر
اُشتُلُم: غر و لند 
هِی: مرتب
دَبه: حاشا کردن
دَروُردی: درآوردی
چُو: شایعه 
یِی سنگی تُرُندی: بهانه آوردی
جار: فریاد 
ایِه: این است