گروه میراث و گردشگری : شهلا زارع

«گرد فراموشی خان‌خوره را در برگرفته است.»
«علیرضا صادقی امیری»، دبیر انجمن جوانان سپید پارس با بیان این موضوع به شیراز نوین می‌گوید: در گذشته کاروانسرها جایگاه ویژه‌ای در معماری، فرهنگ، امنیت و اقتصاد داشته‌اند و در زمره یکی از مهم‌ترین نیازهای بشری برای توسعه و پیشرفت به شمار می‌رفتند. در این میان، به دلیل جای‌گیری ایران در شاهراه مبادلات بازرگانی و پیام‌رسانی جهان و همچنین نیاز مبرم کاروان‌های تجاری و حتی پیک‌های سلطنتی به امنیت میان جاده‌ای و آسودگی، کاروانسراهای بی‌شماری در شاهراه‌های ارتباطی کشور بنا شد که گنجینه‌ای از هنر و معماری دوران هستند.
اقامت‌گاه‌های چندستاره
وی می‌افزاید: متأسفانه با پیشرفت صنعتی و ایجاد راه‌های نوین و افزارهای جابجایی مدرن، کاروانسراها دیگر کاربری و اهمیت پیشین خود را از دست دادند، در حالی که بیشتر این بناها و آثار مستعد ایجاد مجتمع‌های گوناگون گردشگری و خدماتی هستند. حتی می‌توان برخی از آنها را به اقامت‌گاه‌های چندستاره نیز بدل کرد که خوشبختانه مواردی از این دست در کشور به انجام رسیده است.
او ادامه می‌دهد: کاروانسرای تاریخی «خان‌خوره» شهرستان آباده که در آزادراه شیراز-اصفهان قرار دارد، از کاروانسراهای دوره صفویه با پلان هشت‌ظلعی بوده که با لاشه سنگ و ملات گچ ساخته شده است.
این بنای تاریخی که به شماره 1928 درتاریخ 12مهر 1376 خورشیدی در سیاهه آثار ملی کشور ثبت شده، همانند بسیاری از بناهای مانند خود دچار فراموشی و به طبع تخریب‌های بسیاری از جمله انسانی و طبیعی شده است.
محلی برای نگهداری گوسفندان
 به عقیده این دوستدار میراث فرهنگی، این کاروانسرای صفوی که شاهکاری از هنر معماری و فرهنگ ایرانی است، امروزه حال و روز چندان خوبی ندارد و بیشتر بخش‌های بیرونی آن از 10 تا 90درصد با فرسایش و تخریب همراه بوده و بنای الحاقی و پیرامونی آن نیز تبدیل به انبار کاه یا محلی برای نگهداری گوسفندان و احشام شده است. این در حالی است که بنای یاد شده، وضعیت سازه‌ای و ایستایی بسیار خوبی داشته و تاق‌های ضربی و اجرای آجرنمای دندانه موشی به کار رفته در این بنا، همراه بلندای باشکوه دیوار و حیاط مرکزی تعبیه شده در آن، گردشگران را به یاد معماری باشکوه سامانی یا حتی ساسانی می‌اندازد. 
صادقی امیری عنوان می‌کند: متأسفانه با وجود این ویژگی‌های منحصربه‌فرد و زیبا، این بنا دستخوش تخریب‌های عامدانه و یادگاری‌نویسی‌های بسیاری شده است، به طوری که در فاصله چندصد متری این بنا، مرکز کنترل پیام و مخابرات وجود دارد که با برافراشتن دکلی بسیار بلند، سبب مخدوش‌شدن حریم منظری آن شده است. 
تعدد بی‌شمار آثار فاخر تاریخی
او اضافه می‌کند: با کمال تأسف، به جای محافظت یگان انتظامی مستقر در این مرکز، شاهد تخریب این اثر تاریخی به دست خود افراد نگهبان هستیم؛ زیرا بسیاری از یادگاری نویسی‌های بدنه بنا متعلق به نیروهای سرباز این مرکز است که نشان از نبود آگاهی درست جامعه در حفاظت از اثر و بنای ملی دارد.
وی می‌افزاید: به دلیل گستردگی استان فارس و همچنین تعدد بی‌شمار آثار فاخر تاریخی در این استان، بسیاری از این دست بناها دچار فراموشی شده و این امر، تخریب و ویرانی را بیشتر و بیشتر کرده است. 
او معتقد است: البته میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری به تنهایی نمی‌تواند از این همه آثار تاریخی محافظت و نگهداری کند و این مهم، نیازمند همکاری و همگامی تک‌تک مردم جامعه است. به هر حال، یک اثر ملی متعلق به همه ملت بوده و نگهبانی از آن نیز بر عهده همگان است.