به گزارش آخرین خبر به نقل از گجت نیوز، دانشمندان با تحقیقات علمی، تأثیر متقابل تنفس انسان‌ها در رشد درختان و تأثیر درختان در تولید اکسیژن مورد نیاز انسان‌ها را ثابت کرده‌اند.
درخت را می‌توان به‌عنوان یکی از بادوام‌ترین گیاهان دانست که با رشد کردن ساقه یا تنه، از برگ‌ها نگهداری می‌کند. گونه‌هایی از درختان بیش از ۱۰۰ متر قد می‌کشند و برخی چند هزار سال عمر می‌کنند. درختان از عناصر مهم چشم‌انداز طبیعی محسوب می‌شوند.
با تمام این تفاسیر، رفتار بشر با این گیاه بادوام و سودرسان چگونه باید باشد؟ بدیهی است که انسان باید با تمام توان خود از این عنصر مهم محافظت کند، اما تمامی ما تاکنون بارها شاهد رفتارهای غیرانسانی و قطع بی‌رویه درختان بوده‌ایم!
بارها دیده‌ایم که کارگران کارخانه چوب تنه قطع شده یک درخت را به قطعات کوچک برش می‌دهند تا با بقایای دیگر به پشت کامیون منتقل شود؛ بدون توجه به اینکه ده‌ها هزار نفر در طول حداقل ۵۰ سال گذشته مرتباً زیر سایه‌ آن درختان استراحت کرده و از میوه و سایر مزایای آن سود برده‌اند.
وقتی یک درخت قطع می‌شود، این گونه به‌نظر می‌رسد که ما یک قطعه از تاریخ را از دست داده‌ایم. به‌راستی درختان هوا، آب و تاریخی هستند که به‌وسیله نور آفتاب و معجزه طبیعی فتوسنتز، به‌ جهان حیات می‌بخشند. این ریه‌های طبیعی آب را با دی اکسید کربن موجود در هوا ترکیب کرده و بلوک‌های ساختمانی برای رشد خود و همچنین اکسیژن مصرفی برای حیات انسان را تولید می‌کنند.
با گذشت زمان، درختان رشد کرده و خود را به گیاهی بلندتر و تنومندتر تبدیل می‌کنند. این درحالیست که این درختان تمام فرایند رشد خود را در حلقه‌های حافظه‌ موجود در گیاه ثبت می‌کنند.
درختان سال‌ها در محیطی پر تردد و در معرض دی‌اکسید‌کربنِ تولید شده توسط انسان قرار دارند. کربن‌دی‌اکسید از هوای بازدمی انسان در محیط اطراف درختان رها شده و درختان آن را به درون خود می‌مکند تا رشد کنند. بنابراین، تمام‌ انسان‌هایی که طی سال‌های زندگی این درختان از کنار آن‌ها عبور کرده‌اند، به‌صورت مستقیم در شکل‌گیری چوب در قلب آن‌ها نقش داشته‌اند.
تبدیل قلب حفظ کننده تاریخ به گازهای گلخانه‌ای مضر
دی‌اکسید‌کربنی که از نفس‌ عابران گرفته شده است، با قطع درختان تبدیل به‌ گازهای گلخانه‌ای می‌شود که درحال حاضر بیشترین آسیب را به کره زمین وارد می‌کنند. شاید بپرسید چگونه چنین چیزی ممکن است؟
در جو، با سوختن زغال سنگ و نفت با سایر مولکول‌های دی اکسید کربن که از سوزاندن درختان آزاد شده‌اند، مخلوط می‌شود. در اینجاست که می‌توان گفت تاریخ ما (درختان) به یک گاز گلخانه‌ای تبدیل شده است.
کربن از طریق رشد درختان در منابع جنگلی ذخیره شده و تبدیل جنگل به سایر کاربری‌ها سبب می‌شود در اثر آتش‌سوزی، درختان منبع مهم انتشار گازهای گلخانه‌ای مانند CH4 وN2O شوند.
از طرف دیگر، درختانی که چوب آن‌ها به میز و صندلی و سایر وسایل کاربردی تبدیل شده است، پس از پوسیدگی غیرقابل استفاده شده و افراد برای رها شدن از شرّ آن‌ها به آتش زدنشان روی می‌آورند.
آیا نمی‌شد از درختان که قلب تپنده تاریخ ما هستند استفاده بهتری کرد؟ با محافظت از جنگل‌ها به‌وسیله جلوگیری از ایجاد آتش‌سوزی درون آن‌ها از یک طرف، و با تبدیل تنه به تخته‌هایی که به سرعت پوسیده نمی‌شوند از طرف دیگر، مطمئناً می‌شد هم از این عناصر طبیعی بیشتر بهره برد و هم از تبدیل آن‌ها به گاز گلخانه‌ای جلوگیری کرد.
البته جا دارد یادآوری کنیم که بهترین راه برای پیشگیری از تبدیل درختان به گاز گلخانه‌ای، ترویج فرهنگ عدم قطع بی‌رویه درختان و جلوگیری از مصرف بی‌رویه آن‌هاست.
درختانی که در فضای باز رشد می‌کنند، همه با یکدیگر تفاوت‌هایی دارند و کارگرانی که مسئول قطع درختان هستند، باید قبل از قطع هر درختی آن را با دقت پردازش کند. در مرحله تبدیل به ابزار نیز کارخانه‌ها باید پیش از پذیرش درختان، نوع آن‌ها را جویا شوند.
هر کسی که آن‌ها را به برش‌ها و تراشه‌های کوچک‌تر تبدیل می‌کند، باید هر برش را به دقت بررسی کرده و با شکل و الگوی متناسب با رشد هر درخت کار کند. هر درختی که در شهرهای ما رشد می‌کند، باید به طور منحصر به ‌فرد مورد توجه قرار گیرد و در صورت قطع کردن به محصول مفیدی تبدیل شود. این توجه و احترام شایسته به درختی است که تنفس ما وابسته به اوست و رشد او وابسته به تنفس ما.