چهل سال جنگ فیزیکی و نبرد روانی هر ملتی را دل‌خسته و درمانده می‌کند. اما مردمان این مرز و بوم چگونه در برابر همه موشک باران‌ها و فرهنگ‌ستیزی‌ها و هجمه‌های هویت‌ستیزانه دوام آورده‌اند؟ شاید پاسخ این پرسش در دل تاریخ نهفته باشد. به گواه مورخان و خوانش افسانه‌ها، ما هیچ‌گاه در برابر دشمنان و متجاوزان سرذلت به اطاعت فرو نیاورده‌ایم و حتی در مهلک‌ترین  پیچ‌های تاریخی هم با فرازهای ماندگاری نظیر سربداران، سلحشوران جنگل، دلیران تنگستان، آرش‌های کمانگیر، کاوه‌های آهنگر و رزمندگان هشت سال دفاع مقدس روبرو هستیم...

با این وجود در برهه معاصر جنس نبردها تغییر ماهیت داده‌اند و به جای رویارویی در خاکریزها، در جبهه‌‌های‌ روانی و اقتصادی به جنگ تن به تن با تورم و فساد و رانت مشغول هستیم. در کنار همه این‌ها، جریان مزدورانه‌ای‌کوشیده است تا محافل دانشگاهی را به عنوان اپوزسیون نظام جلوه داده و دانشجویان مستعد و متعهد ایرانی را در مقابل کلیت نظام قرار دهد. غافل از آن که اهالی دانشگاه در همه بزنگاه‌‌های‌ تاریخی پشتیبان محکمی‌برای آرمان‌‌های‌ کشور بوده‌اند و خواسته‌‌های‌ مشروع آنان ریشه در حس دلسوزی و وطن‌پرستی‌شان داشته است. در نظر داشته‌باشیم در انزوا ماندن دانشگاه و دانشجو به نفع ایران نیست. مجامع دانشگاهی همواره آبستن تبلور اندیشه و زمینه‌ساز شکوفایی علمی‌بوده‌اند و با توسل به خلاقیت و نوآوری‌‌های‌ آنان، بسیاری از چالش‌‌های‌ پیش روی کشور به فرصت تبدیل شده است. از این رو، سرآمدان و اندیشمندان جوامع در حوزه‌‌های‌ مختلف باید تمامی‌تلاش خود را برای ایجاد رابطه تعاملی با مراجع دانشگاهی معطوف داشته و در پرتو خلاقیتی که در اذهان اقشار جویای علم نهفته است، به دستاوردهای شگرفی دست یابند.
پیوند صنعت با محافل دانش‌بنیان هم یکی از اصلی‌ترین شاخصه‌‌های‌ رشد به حساب می‌آید. 
متأسفانه بسیاری از دانشگاه‌‌های‌ ایران از لحاظ اختصاص بودجه‌‌های‌  پژوهشی در مضیقه شدیدی قرار دارند و هرساله استعدادهای بسیاری از جوانان این مرز و بوم، به دلیل کمبود سخت‌افزارها و نرم‌افزارهای پژوهشی به هدر می‌رود. این در حالیست که در تشکل‌‌های‌ صنعتی، اعتبارات مناسب‌تری به مباحث پژوهشی اختصاص یافته و زمینه را برای برقراری همکاری پایدار میان دانشگاه‌ها و غول‌‌های‌ صنعتی مهیا می‌سازد. البته این رویکرد، رابطه‌ای‌ برد - برد است؛ متولیان چرخه تولید با سرمایه‌گذاری در مباحث پژوهشی، به عواید شگفت انگیزی دست یافته و دانش‌پژوهان، فرصتی برای متجلی ساختن اندوخته‌‌های‌ذهنی خود می‌یابند، به ویژه در شرایط فعلی که در معرض ناجوانمردانه‌ترین تحریم‌‌های‌  تکنولوژیکی قرار گرفته‌ایم با سرمایه‌گذاری بر استعدادهای بومی‌ می‌توان به پیشرفت‌‌های‌  بی‌شماری دست یافت.
در زمینه‌‌های‌ سیاسی نیز فعالیت‌‌های‌ دانشجویی از اهیمت زیادی برخوردار است. آن‌ها به واسطه سال‌‌هایی که به مطالعه و پژوهش پرداخته‌اند، دارای جهان‌بینی عمیقی نسبت به رویدادهای داخلی و بین‌المللی بوده و با نگاهی میهن‌پرستانه و دلسوزانه، وقایع اتفاقیه را رصد می‌کنند. همچنین اهالی دانشگاه از حافظه تاریخی خوبی برخوردارند و از سیاستمداران مصرانه می‌خواهند به وعده‌‌های‌  انتخاباتی خود جامه عمل پوشانده و از آنها همانند مدعی‌العمومی‌خردمند، مطالبه‌گری می‌کنند. به همین دلیل است که گروهی از سیاستمداران، چندان از جلسه‌‌های‌ پرسش و پاسخ دانشجویی استقبال نمی‌کنند و فقط خواستار حضور جریان‌‌های‌ موافق و همسو در کنفرانس‌ها هستند. 
حضور دانشجویان در عرصه‌‌های‌ دینی و آوردگاه‌‌های‌  مذهبی هم مسبب جریان‌‌های‌  مثبتی در بطن جامعه و دانشگاه و حوزه خواهد شد. جریان‌‌های‌  معاند تلاش‌‌های‌ مذبوحانه‌ای ‌برای‌رودررو قرار دادن حوزه و دانشگاه انجام داده‌اند و این دسیسه ناجوانمردانه آنها همواره با رهنمودهای رهبر معظم انقلاب خنثی شده است. 
شناخت دانشجویان از مضامین یکتاپرستی و ادیان الهی برخاسته از دلایل انکارناپذیری است که در پی سال‌ها پژوهش و مطالعه به دست آمده و به سادگی توسط جریان‌‌های‌  فرومایه و ضدارزشی از میان نخواهد رفت. به یاد داریم در سال‌‌هایی که ملت ایران به قصد براندازی رژیم طاغوت قیام کرد، دانشجویان همواره در صف مقدم مبارزه با مظاهر استعمار و استثمار قرار داشتند و اندیشه‌‌های‌ آنان در جامعه در قالب افشاگری‌ها، روشن‌گری‌ها و انتشار شب‌نامه‌ها از طرف عموم مردم پذیرفته می‌شد. گروهی از آنان، جبهه مبارزه نرم را در پیش گرفته و با اطلاع‌رسانی به آحاد جامعه، درصدد تهیج افکار عمومی ‌و بسیج همگانی بودند و گروهی دیگر، در جبهه‌‌های‌ سخت مبارزه در مسیر استقلال و سربلندی کشور به درجه رفیع شهادت نایل شدند.
همه این نمونه‌ها، فقط گوشه‌ای ‌از ضرورت حضور و بهره‌گیری از اقشار دانشجو و دانش‌پژوهان جوان در عرصه‌‌های‌  اجتماعی و سیاسی و صنعتی و دیگر زمینه‌هاست. 
چنانچه آنها فرصتی برای حضور و فعالیت در محافل غیردرسی نیابند، با گذشت دوران به انزوا و حتی انحطاط فکری دچار شده و رفته رفته، جوانه‌‌های‌ خلاقیت و امید در وجودشان خواهد خشکید. به یاد داشته‌باشیم دوران دانشجویی، برهه ماندگاری برای آزمون و خطاهاست و در صورتی که دانشجویان در پی هیجانات روانی و شور جوانی مرتکب غفلت یا اشتباهی شوند، می‌توان با سعه‌صدر و نگاهی خردمندانه با آن‌ها از طریق مروت و ارشاد وارد شد و به باورهای دلسوزانه و وطن پرستانه‌ای‌که در پس اندیشه‌‌های‌  آنان در جریان است، امید بست. 
دانشجوی منفعل امروز، مدیر بی‌کفایت فردای کشور خواهد بود. باید موقعیتی مهیا ساخت تا آن‌ها رفته رفته به بلوغ فکری و رفتاری دست یافته و در آینده نزدیک سکان هدایت کشور را در عرصه‌‌های‌ صنعتی، سیاسی، اقتصادی و دیگر مؤلفه‌‌های‌ جاری به دست گیرند. ارکان رفیع اقتصاد مقاومتی تأکید فراوانی بر استفاده از ظرفیت‌ها و توانمندی‌‌های‌ داخلی دارند و چه پتانسیلی بهتر و برنده‌تر از اقشار جوان دانشگاهی خواهد توانست نیازهای کشور را با نگاهی میهن پرستانه و ارزش‌مدارانه برآورده سازد. 
استفاده از دانشجویان در همه زمینه‌ها رابطه‌ای ‌برد-برد برای نظام جمهوری اسلامی‌ایران است.