اگربه دقت درحوزه‌های سیاسی و اقتصادی تفحص کنیم درخواهیم یافت تحریمی درکار نیست بلکه گرفتار خودتحریمی وخودآزاری شده‌ایم. رئیس‌جمهور گاهاً مانورهایی برگزار می‌کند که بیشتر درحوزه اختیاراتش و اعلام به مردم چرخ می‌خورد. برگزاری این مانورها به این منظوراست که به مردم اعلام شود رئیس‌جمهور اختیارات چندانی ندارد واگر بخواهد به نمایندگی از مردم اقدامی درحوزه دیپلماسی بارویکرد اقتصادی سیاسی ومذاکره با دول خارجی انجام دهد هزارجور مانع داخلی برسراهش می‌گذارند و باقی قضایا. به‌طورمثال هر زمان رئیس‌جمهورمصمم به اتخاذ تصمیمی درجهت بهبود شرایط اقتصادی می‌شود، از سوی طرف‌های مخالف داخلی ویا کسانی‌که چرخه اقتصادپنهان را به‌دست دارند با تهدید و مخالفت روبرو شده است. در واقع نفوذ مافیای قدرت اقتصادی آن‌چنان قوی و برخوردار است که حتی رئیس‌جمهورهم قدرت وتوان رویارویی با این مافیا را ندارد...

 ازاین جهت با بهره‌گیری از تریبون وتوان سخنرانی خود را تطهیرمی‌کند.
اوضاع در مجلس نیز بهتر از قوه مجریه نیست. وکلای مردم دراین چهار سال حتی نتوانستند قانونی درجهت بهبود شرایط وقراردادهای کارگری به تصویب برسانند. درحوزه درمان هزینه‌‌های‌ تحمیل شده به جیب مردم علی‌رغم وجود انواع بیمه‌ها وپرداخت‌‌های‌ کلان به آنها، همچنان سوال برانگیز است.اختلاس‌ها نیز درسایه نبود نظارت‌ها بی‌امان ادامه دارد و باقی قضایا.
قوای مجریه ومقننه دو قوای برخوردار از خطبایی است که نفس‌کم نمی‌آورند و شعار پشت شعارسر می‌دهند. در واقع سیاست وعده به یک رسم تبدیل شده است و هر روز برشمار وعده‌ها افزوده می‌شود. ظاهرسازی دراین بین بیداد می‌کند و نمونه بارز آن‌ را همین چند روز پیش در یکی از شهرهای فارس شاهد و ناظر بودیم که برای ورود یک دستگاه پزشکی چه غوغایی به پا شده بود. به‌طور خلاصه می‌توان گفت دراین چهل سال این سخنرانان بوده‌اند که تریبون‌‌های‌ رسمی ‌را در اختیار داشته و تا خواسته وتوانسته‌اند شعارداده‌اند. حالا درهفته دولت قرار داریم و بهتر است به ماهیت پروژه‌‌های‌ درحال افتتاح و بهره‌برداری توجهی ویژه کنیم. غیر از هفته دولت دردهه فجر نیز همین تحرکات ملاحظه می‌شود مثلاً روکش آسفالت 15 کیلومتری ویا گاز‌کشی و داستان ساخت  مسکن برای محرومان،  اما همان‌طورکه ملاحظه می‌شود این روند سراب‌گونه هیچ تأثیری در بهبود شرایط ندارد.
هر سال دراین دودهه از کارهای ویژه وبزرگی صحبت می‌شود و سال بعد دوباره به همان اندازه محرومیت و فلاکت وجود دارد. بیایید با هم صادق باشیم و تفاوت خدمت و منت را برای مردم بیشتر بازگو کنیم. جهت اطلاع مدیران استانی باید عرض کنیم پروژه یعنی اشتغال 10 هزار نفری، پروژه یعنی پایان بیکاری ورشد اقتصادی، پروژه یعنی افزایش سرمایه‌گذاری خارجی وداخلی، پروژه یعنی گفتگو با ملل جهان، پروژه یعنی پایان قاچاق و واسطه‌گری، پروژه یعنی پایان فساد اداری، پروژه یعنی ایجاد مساوات برای همه اقشار اجتماعی دردستیابی به فرصت‌ها، پروژه یعنی جلوگیری از روند مهاجرت نخبگان ودریک کلام پروژه یعنی واقعیت. این کارهایی که دراین هفته وآن دهه انجام می‌شود به نوعی وقت‌کشی است. انگار پوپولیستی عمل می‌کنیم وقصد داریم عوام‌فریبی کنیم، چرا که ما اگر حتی یک پروژه تأثیرگذار معرفی، افتتاح و بهره‌برداری کنیم باید عوارض آن در کل جامعه هویدا باشد. به هر حال از دولت مردان می‌خواهیم که به جای شعار وتظاهر به واقعیت‌ها بیندیشند. یکی از این واقعیت‌ها داستان پتروشیمی‌‌های‌  فارس است که از اوایل دهه 80 تا کنون علی‌رغم اینکه درشمار مصوبات سفر رهبرمعظم انقلاب به فارس وهیئت دولت بوده است همچنان در بلاتکلیفی است.  این درحالی است که اجرا و راه‌اندازی این پتروشیمی‌ها می‌توانست بحران اشتغال فارس وجنوب کشور را حل وفصل کند اما دستهایی پنهان درکارند تا مانع این روند شوند. ما اگر توانستیم دریک دوره از فعالیت استانداران ویا نمایندگان فارس درمجلس حتی یک پتروشیمی ‌از یازده پتروشیمی‌ را بسازیم و افتتاح کنیم می‌توانیم سربالابگیریم و بگوییم پروژه افتتاح کردیم.
پی‌نوشت: به نقل از معاون امور اقتصادی استانداری فارس (30تیر 1398)، موضوع صدور مجوز احداث پتروشیمی‌در استان در سال ۱۳۸۶ توسط هیئت وزیران و با هدف محرومیت‌زدایی و توسعه صنعتی مناطق محروم فارس و با تعهد تأمین خوراک از خط اتیلن مرکز در شهرهای فیروزآباد، فسا، جهرم و داراب و مشارکت بخش خصوصی مورد تأیید قرار گرفت. این پروژه‌ها در سال‌های گذشته از پیشرفت فیزیکی قابل توجهی برخوردار نبودند و لذا از اواخر سال ۱۳۹۴ جلساتی را با مسئولان قرارگاه خاتم‌الانبیا به عنوان سرمایه‌گذار پروژه و هیئت مدیره و مدیران مجموعه طرح‌های پروشیمی‌خط اتیلن برای بررسی مسائل و مشکلات و اتخاذ تمهیدات لازم برای تحرک بخشیدن به پروژه‌ها گذاشته شد.