در نوع بازی استقلال دو‌ نکته بسیار مهم دیده می‌شد؛ بازی‌سازی از خط دفاعی که تحت هر شرایطی انجام می‌گرفت. در سیستم چهار- دو - سه - یک استقلال تغییر به سه - سه- یک - سه در زمان بازی‌سازی دیدنی بود. علی کریمی ‌بین دو مدافع مرکزی قرار می‌گرفت تا خط اول بازیکنان شکل بگیرد. در این شرایط، دو‌ مدافع کناری با قرار گرفتن در خط استقرار فرشید باقری، خط دوم سه نفره را تشکیل می‌دادند. پس از آرایش مناسب بازیکنان استقلال در زمین خودی، داریوش شجاعیان به عنوان بازیکن آزاد نقش محوری داشت و با جایگیری فرشید اسماعیلی و مهدی قائدی در کنار دیاباته و قرار گرفتن در کانال‌های بین مدافعان مرکزی و‌کناری استقلال به راحتی تمام عرض و طول زمین را پوشش می‌داد و به سه-سه-یک-سه تغییر می‌کرد. اصل اول حمله بازشدن در عرض و طول و پوشش تمامی ‌ابعاد زمین است که استقلال آن را در این بازی به خوبی به نمایش می‌گذاشت. دومین نکته مثبت استقلال، پرس و تحت فشار گذاشتن حریف به محض از دست دادن توپ بود. پرس به بازیکن و همین‌طور فضایی که این بازیکن می‌توانست پاس بدهد، موجب شده بود که بازیکنان فولاد به هیچ عنوان نتوانند جریان بازی را کنترل کنند. با حرکت هوشمندانه اسماعیلی و فرار به پشت مدافعان فولاد و با پاس دیدنی شجاعیان استقلال به گل رسید. فولاد به هیچ عنوان توان حمله به دروازه استقلال را نداشت و بازیکنان استقلال نیز به خوبی جریان بازی را در اختیار داشتند. در شرایطی که بازی کاملاً در اختیار استقلال بود، استراماچونی مربی این تیم با تعویض اسماعیلی، باقری و قائدی سعی داشت به بازیکنان ذخیره نشین این تیم بازی دهد و همین موضوع موجب شد تا در ریتم و آهنگ بازی استقلال نوعی آشفتگی به وجود بیاید. در حالی که صالح حردانی مدافع راست جوان و‌ انرژیک فولاد در بیشتر دقایق بازی درگیر خنثی کردن مهدی قائدی بود، با تعویض قائدی این بازیکن آزادی عمل بیشتری پیدا کرد و در نهایت نیز زهر خود را ریخت. طبق قانون زمان فوتبال نود دقیقه به اضافه وقت‌های تلف شده است که به نظر می‌رسد کادرفنی و بازیکنان استقلال این اصل مهم در فوتبال را فراموش کرده بودند. صرف‌نظر از نتیجه بازی، استقلال نمایش مناسبی داشت که نمی‌توان آن را به هیچ عنوان نادیده گرفت.