سعیدرضا امیرآبادی- روزنامه نگار

amirabadi_shznvn@yahoo.com

شاید روزه سکوت رسانه‌ها یک خیانت بزرگ باشد. به طور حتم روزنامه‌نگاران و اندیشمندان در رشد شاخص فلاکت و حقیرتر شدن سفره‌ها  و شیوع فساد بی‌تقصیر نیستند و منفعل عمل کردن آنها تاوان سنگینی برای جامعه به دنبال خواهد داشت. سکوت آنها مجالی را برای مفسدان و اقلیت‌های ویژه فراهم می‌کند تا به دور از افشاگری‌های رسانه‌ای به چپاول پرداخته و از فشار افکار عمومی‌در امان بمانند. این درحالیست که نقد منصفانه و دلسوزانه برای مردم در زمره بنیادی‌ترین وظایف رسانه‌ها قرار می‌گیرد و آنها زبان صدیق جامعه برشمرده می‌شوند. مدیوم‌های مکتوب و تارنماهای مجازی موظفند با نگاهی عمیق و تیزبینانه عملکرد همه نهادها و دستگاه‌ها را زیر نظر گرفته و در مقام مدعی‌العمومی‌منصف به احقاق حقوق مردم بیندیشند... 

اما به نظر می‌رسد این روزها رسالت ذاتی آنها تا حدودی در حاشیه قرار گرفته و بسیاری از اصحاب رسانه خصلت پرسشگری و شجاعت خود را فروباخته‌اند.
شاید ما روزنامه نگاران بسان اقشار فرودست مردم آن‌چنان در مهلکه‌های‌اقتصادی و نرخ ناجوانمردانه تورم با دستمزدهای حداقلی گرفتار آمده‌ایم که دیگر حوصله‌ کنکاش برایمان باقی نمانده است. 
شاید خصلت پرسشگری در مواردی برای ما بهای گزافی در پی داشته و ترجیح می‌دهیم از این پس با لبخندهایی تلخ، به آنها خیره شویم و سکوت پیشه کنیم. شاید بعضی از آمار و ارقامی‌که ارایه می‌شوند گاه آن قدر از حقیقت به دور است که دیگر مجالی برای پرسش و پاسخ باقی نمی‌گذارد. شاید تعامل با برخی روابط‌عمومی‌ها‌ پرمنفعت‌تر از نقدهای مصلحانه باشد.
اما این پایان ماجرا نیست. گاهی آن‌چنان در بازی‌ها، سیاه‌نمایی‌ها‌ و تسویه‌حساب‌های‌جناحی غرقه می‌شویم که مطالبات عمومی‌جامعه به حاشیه رانده می‌شود. گاهی ما با تکنیک‌های‌ رسانه‌ای هر خرده اشکالی را به فاجعه‌ای مهیب تبدیل می‌کنیم و ناخواسته آبی به آسیاب جریان‌های‌معاند می‌ریزیم تا ما را رادیکال و افراطی نشان دهند. گاهی پرداختن به حاشیه‌ها‌ سبب می‌شود از مسایل اصلی و دغدغه‌های‌ مردمی‌غافل بمانیم و جامعه هر روز به گرفتاری‌ها‌ و بحران‌های‌ تازه‌ای دچار شود. شاید به همین دلایل باشد که بسیاری از مردم از مرور اخبار بیزار شده‌اند و اعتماد خود را به گروهی از رسانه‌ها ‌از دست داده‌اند.
 نتیجه گسترش این بی‌اعتمادی چیست؟ مسلماً جامعه کنجکاو امروزی از مرور اخبار و مطالعه تحلیل‌ها ‌بی‌نیاز نیست و با رویگردانی از منابع معتبر داخلی به دام جریان‌های‌معاندی می‌افتد که دسیسه‌های‌شومی ‌را در سر می‌پرورانند. آنها در پناه اطلاع‌رسانی به پردازش فتنه‌هایی می‌پردازند که هدفی جز تجزیه کشور، گسترش ناامنی، جنگ‌های‌داخلی و حکم‌فرمایی استعمار ندارد. البته راهکار عبور از این بحران هم چندان دشوار نیست. 
همیشه بازگشت به سوی مردم و مطالبه حقوق بر حق آنها با استقبال عمومی مواجه می‌شود. چنانچه آحاد جامعه دل‌مشغولی‌های‌خود را از تریبون رسانه‌های ‌داخلی بشنوند، دیگر آن مدیوم متبوع برای زنده ماندن نیازی به حمایت‌های‌دستگاه‌های‌متمول و پرقدرت نخواهد داشت و به پشتوانه مردم می‌تواند از روزهای مبادا با آرامش عبور کند. 
به همین دلیل باید با نگاهی منصفانه و دلسوزانه جامعه مسئولان را به نقد کشید و هیچ حاشیه امنی برای صاحبان میزهای مدیریتی باقی نگذاشت. نشست‌های‌خبری فرصت مناسبی برای پرسشگری است. شمار اندکی از مدیران با دلهره، اضطراب و ساخت و پاخت‌های ‌رسانه‌ای پشت تریبون می‌نشینند و گروهی دیگر از مدیران لایق با اطمینان از عملکرد خود و دستگاه متبوع‌شان در مقابل آحاد خبرنگاران موافق و مخالف پاسخگو هستند و در برابر همه هجمه‌‌های ‌منصفانه و تلافی‌جویانه با ارایه پاسخ‌های‌مستدل ایستادگی می‌کنند. 
مدیری که تن به نشست خبری می‌‌دهد، به خوبی از شرایط بحرانی مؤاخذه توسط ژورنالیست‌های‌متبحر آگاه است و می‌کوشد تا با جمع‌آوری همه نقطه‌نظر‌های سازنده در عملکرد آتی خویش، روند اصلاح و بهبود امور را پیش گیرد. 
پیشنهادهایی که با داشتن سعه صدر می‌تواند نامی‌ماندگار از او یادگار گذاشته و مسیر موفقیتش را هموار سازد. اما در برهه‌ای که جلسه از روند نقد منصفانه و پیشنهادهای سازنده خارج شده و به وادی تخریب و سیاه‌نمایی وارد می‌شود، دیگر شأن روزنامه‌نگاری و خبرنگاری لکه‌دار شده و از کوله‌بار مشکلاتی که مردم به دوش می‌کشند، چیزی کاسته نخواهدشد.  تسویه‌حساب‌های‌کورکورانه هیچ اثری جز به تشنج کشیدن افکار عمومی‌نخواهد داشت و زمینه‌های ‌دلزدگی روزافزون مردم را از تریبون‌های‌داخلی فراهم می‌آورد. 
به طورحتم، روزنامه نگاران و اندیشمندان در رشد شاخص فلاکت و حقیرتر شدن سفره‌ها ‌و شیوع فساد بی‌تقصیر نیستند.