به گزارش خبرآنلاین، در میلیاردها سالی که از عمر زمین می‌گذرد، میلیاردها گونه جانوری در آن به وجود آمده و بیش از ۹۹ درصد این گونه‌ها از میان رفته‌اند. حالا دانشمندان امیدوارند که برخی از این جانوران را به زمین برگردانند.
کمپانی بیوتکنولوژی کولوسال بایوساینس قصد دارد ماموت غول‌پیکر پشمالو را که هزاران سال از انقراضش می‌گذرد، به زمین برگرداند.
جرج چرچ دانشمند برجسته حوزه ژنتیک در همکاری با بن لام کارآفرین نامی حوزه فناوری، در پی انجام کاری هستند که غیرممکن به نظر می‌رسد.
آن‌ها در کمپانی کولوسال بایوساینس قصد دارند با فناوری نوین ویرایش ژن، فیل‌هایی خلق کنند که توانایی زندگی در سرما و ظاهری شبیه به ماموت‌های پشمالو داشته باشند.
چطور ماموت‌ها را به زندگی برگردانیم؟
آخرین ماموت‌های پشمالو حدود ۳هزار و ۷۰۰ سال پیش از میان رفتند و نسل این موجود باشکوه برای همیشه منقرض شد. البته خویشاوندان نزدیک آن‌ها، فیل‌ها هنوز در جنگل‌های بارانی آسیا و دشت‌های آفریقا به حیات خود ادامه می‌دهند.
چرچ می‌گوید: «خویشاوندی نزدیک فیل‌های امروز و ماموت‌ها در نگاه اول کاملاً مشخص است؛ حتی می‌توان گفت که فیل‌های آسیایی و آفریقایی تفاوت بیشتری با هم دارند تا با ماموت‌های منقرض شده.»
در حقیقت آن‌طور که لام می‌گوید، فیل‌های آسیایی با ماموت‌های پشمالو تا حدود ۹۹.۶ درصد اشتراک ژنتیکی دارند و تلاش دانشمندان برای بازگرداندن ماموت‌های پشمالو روی کار بر این چهار دهم درصد اختلاف متمرکز شده است.
به بیان دیگر، آن‌ها امیدوارند با مهندسی ژنتیک فیل‌های آسیایی، آن‌ها را از نظر ظاهری و تحمل سرما شبیه ماموت‌های پشمالو سازند.
ماموت‌های پشمالو جانورانی عظیم‌الجثه بودند که با ۴ متر قد و بین ۶ تا ۸ تن وزن در مناطق سردسیر قاره‌های آمریکا، آسیا و اروپا از ۳۰۰هزار سال پیش زندگی می‌کردند. تقریباً اکثر جمعیت این جانوران با پایان عصر یخبندان و ظهور شکارچی قدرتمندی به نام انسان حدود ۱۰هزار سال پیش از میان رفت. البته تا حدود ۳هزار و ۷۰۰ سال پیش گروهی از آن‌ها هنوز در جزیره ورانگل سیبری وجود داشتند.
این علف‌خواران بزرگ نقش مهمی در چرخه طبیعی محیط‌های سرد شمالی داشتند و با از میان رفتنشان چهره این مناطق نیز به مرور تغییر کرده است.
حالا دانشمندان کولوسال بایوساینس امیدوارند با احیای این گونه از طریق ویرایش ژن فیل‌های آسیایی تنوع زیستی را به مناطق سردسیر شمالی زمین برگردانند.
هم اکنون یک گروه ۴۰ نفره از دانشمندان در ۳ آزمایشگاه روی این پروژه کار می‌کنند و امیدوارند که تا سال ۲۰۲۷ یعنی حدود ۵ سال دیگر بتوانند به نتیجه برسند.