میثم محجوبی - گروه ورزش
درست است که نفس تیم داری در ورزش بانوان، اتفاق خوب و مطلوبی به شمار می‌رود و به ترویج سلامت در جامعه، به خصوص اقشار آسیب پذیری همچون زنان و دختران، کمک می‌کند، اما آیا «هر نوع تیم داری» و فارغ بودن از ثبت هر نتیجه‌ای، مطلوب است؟
در سال‌های اخیر، شاهد ظهور و حضور تیم‌های مختلفی از شیراز در لیگ‌های فوتبال و فوتسال بانوان بوده‌ایم که بیش از هر چیز دیگری، نتایج ضعیف و شکست‌های سنگین آن‌ها را در برابر تیم‌های بزرگ و کوچک از شهرهای کوچک و بزرگ مشاهده کرده‌ایم.
همواره تیم‌های شیرازی برای تیم‌ داری دست به دامان مسئولان بوده‌اند و از بی‌پولی و حتی انحلال گفته‌اند. حتی برخی بازیکنان در سال‌های گذشته درباره مصائب و مشکلات عدیده‌شان به خصوص در سفرهای طولانی با وسایل نقلیه فرسوده و امکانات محدود، سخنانی گفتند که موجب حیرت و نگرانی اهالی ورزش شد.
در کنار‌ این صحبت‌های نگران کننده، کسب نتایج ضعیف و اکثراً تحقیرآمیز است که مخاطب را دچار تردید می‌کند: آیا‌ این نوع تیم داری صحیح است؟ 
بهتر نیست هزینه‌هایی که برای تیم داری در سطح بالای کشور می‌شود، صرف تیم سازی و بازیکن‌پروری در همین شهر و استان شود؟
مورد مشخص اشاره ما در‌ این مطلب، تیم فوتسال بانوان پویندگان صنعت فجر شیراز است، تیمی‌که همین دو روز پیش(جمعه 23 دی) به آبادان رفته بود و با دریافت هفت گل مقابل تیم پالایش نفت، به شیراز برگشت؛ نتیجه‌ای کاملاً عادی برای نماینده قعرنشین شیراز. تیمی‌که در دیدار قبل‌تر خود، تعداد گل‌های خورده‌اش در‌این فصل «سه رقمی» شده بود! بله، صنعت فجر در 15 دیدار گذشته دقیقاً یکصد گل دریافت کرده بود و حالا با 107 گل خورده، یکی از ضعیف‌ترین تیم‌های تاریخ فوتبال و فوتسال ‌ایران در هر دو بخش بانوان و آقایان است.
آن‌ها در 16 بازی تنها 4 امتیاز کسب کرده‌اند. در خانه و بیرون از خانه به یک اندازه ضعیف هستند و به تیمی ‌تبدیل شده‌اند که بازیکنان رقیب برای خانمِ گل شدن، رویش حساب ویژه‌ای باز می‌کنند! فرقی هم ندارد که حریف تیمی ‌مدعی مثل پیکان تهران باشد، تیمی ‌نوپا از شهر کرج باشد یا تیمی‌گمنام از یکی از شهرهای کوچک استان اصفهان.
مسلماً مسائل مالی نقش عمده و اصلی را در‌این ناکامی ‌نماینده شیراز و ‌این تفاوت فاحش با سایر تیم‌ها ‌ایفا کرده است. همان چیزی که آن قدر در طول سال‌های اخیر ذکر شده که دیگر به گلایه‌ای نخ نما از سوی مسئولان و مربیان و بازیکنان تیم‌های مختلف در همه رشته‌ها و همه رده‌ها تبدیل شده است. همین نخ نما بودن، دلیلی است برای‌ اینکه بفهمیم هر کسی وارد ورزش در شهر شیراز و استان فارس می‌شود، از قبل می‌داند که با چه معضل بزرگی روبه‌روست. پس یا نباید وارد ‌این گودِ پر از دردسر شود، یا اگر می‌آید از همان ابتدا خود را برای ‌این چالش عظیم آماده کند.
مسئله‌ای که در طول ‌این سال‌ها توسط مسئولان فوتبال و ورزش فارس، مورد توجه قرار نگرفته، خدشه دار شدن «نام شیراز» است. گویی که کسب نتایج تحقیرآمیز توسط تیم‌های مختلف، به خصوص در رده بانوان، هیچ اهمیتی ندارد. ‌این که مدام در اخبار ورزشی بانوان خبر شکست‌های بسیار سنگین نمایندگان شیراز را بشنویم، تبدیل  به عادت شده و کسی از شنیدن خبر شکست 11 بر 2 صنعت فجر شیراز مقابل رایزکو صفادشت، ککش نمی‌گزد! 
همان طور که اشاره شد، نتایج ضعیف و تحقیرآمیز هرگز به ‌این تیم خاص محدود نمی‌شود. سال‌هاست که به شکست‌های سنگین و «ته جدولی» بودن تیم‌های بانوان شیراز در فوتبال و فوتسال عادت داریم و اگر گاهی خبر پیروزی یا حتی تساوی یکی از‌ این تیم‌ها به گوش برسد، جای بسی تعجب و خوشحالی است!
نیازی به گفتن نیست که ‌این نتایج ضعیف و ادامه‌دار، هرگز نشان دهنده «پتانسیل محدود» بازیکنان فوتبال بانوان شیراز نبوده و خیلی از استعدادهای خوب شیراز و استان فارس، همین حالا در تیم‌های مختلف لیگ برتری در سایر استان‌ها خوش می‌درخشند. حتی همین بازیکنانی که در تیم‌های شیرازی حضور دارند هم با مدیریت درست و البته بهبود وضعیت اقتصادی، عملکردی به مراتب بهتر از خود ارائه خواهند داد. اما با توجه به‌ اینکه سال‌ها گذشته و هیچ تغییری در نحوه عملکرد تیم‌ها به وجود نیامده، لزوم تغییر نگرش به ‌این مسئله کاملاً ضروری به نظر می‌رسد. نگاه کارشناسانه و بررسی ‌این مسئله که ‌این نوع تیم داری و ثبت چنین نتایجی با نام شیراز و استان فارس، در نهایت به سود ‌این شهر و استان است یا خیر؟
در شماره‌های آینده ‌این مسئله را در گفت‌وگو با کارشناسان و دست اندرکاران، بررسی خواهیم کرد.