سعیدرضا امیرآبادی - روزنامه نگار

amirabadi_shznvn@yahoo.com

اکنون هزارمین شماره روزنامه شیرازنوین منتشر می‌شود و بزرگ‌ترین افتخار ما عملکرد فراجناحی است. با همه کاستی‌ها و نقص‌هایی که داریم کمر همت به نقد عملکرد افراطی‌های راست و چپ می‌بندیم و تیتر یک به اهمیت مردم‌سالاری اختصاص دارد. جناح‌ها می‌آیند و می‌روند و آن چه همیشه می‌ماند، مردم است.
آخر همیشه همین طور بوده است. عده انگشت‌شماری هم طاقت عملکرد فراجناحی را نداشتند و از این ماجرا به تنگ می‌آمدند؛ ولی ماهیت رسانه بر بنیان استقلال‌طلبی و مردم‌مداری بنا شده و شأن جریده‌های مستقل از آنهایی که به کار جناحی آلوده شده‌اند شاید به مراتب بیشتر باشد...

چرا که رسانه جناحی به فراخور آبشخوری که از آن بهره‌مند می‌گردند باید روزه سکوت در مقابل نابسامانی‌ها اختیار کرده و جناح متبوع خود را در همه حال حمد و ستایش کنند. ولی اقلیت فراجناحی از این وادی سنگلاخ در امان هست و در پیشگاه مردم سربلند. هر چند که رسانه ما، روزنامه شیرازنوین هنوز تا مرزهای ایده‌آل فاصله دارد و نتوانسته آن چنان که شایسته است به میهن و مردم و شهرش خدمت کند، ولی با نگاهی سرفرازانه ادبیات و اندیشه فراجناحی خود را به رخ می‌کشیم و تیفوسی‌های‌ راست و چپ را بی‌تاب می‌کنیم.
روزنامه شیرازنوین با مشقت‌های‌فراوان به باشگاه جراید هزارتایی قدم می‌گذارد و تیغ نابسامانی‌های‌اقتصادی و تنش‌های‌مالی را بر پیکره نحیف خود حس می‌کند. ما قدیمی‌های عرصه رسانه در روزگاری به این روزنامه نوپا آمدیم که بخش خصوصی آن‌قدر نحیف و رنجور شده بود که دیگر رمقی برای تبلیغات رسانه‌ای ‌نداشت و سرگرم تعدیل نیرو و پایین کشیدن کرکره‌هایش هست. ما در شرایطی پای کار رسانه‌ای‌آمدیم که بخش دولتی هم یکی پس از دیگری برای روزنامه‌ها نامه قطع اشتراک و آگهی می‌زند و خرده حمایت‌هایش را از رسانه‌های‌مکتوب دریغ می‌کند. گاهی رفتاری که با رسانه‌های‌این شهر می‌شود چندان بی‌شباهت با شبکه‌های‌معاند آن سوی مرزها نیست و گواه این ادعا سیل نزولی اشتراک‌ها و آگهی‌هایی هست که که هر روز کمتر و حقیرتر می‌شوند. از ما که می‌گذرد، ولی شماری از مدیران و میزنشین‌های‌پرطمطراق کوچکترین ارزشی برای زندگی و معشیت چاپچی‌های‌شریف چاپخانه و مردان توزیع روزنامه که قبل از طلوع آفتاب در خیابان می‌چرخند هم قایل نیستند و خود را به نادانی می‌زنند که قطع حمایت به معنای حقیرتر شدن سفره‌هایی است که از این مجرای تنگ معیشت نصفه و نیمه‌ای‌عایدشان می‌شود. 
هزارمین شماره روزنامه شیرازنوین در حالی منتشر می‌شود که بسیاری از جامعه مدیران از هر خرده انتقادی بی‌تاب می‌شوند. اتاق فکر روزنامه با همان اندیشه مردم سالاری در تلاش نقد منصفانه دستگاه‌ها و نهاد‌ها است و تیتر و عکس‌ها در بسیاری از روزها به این مهم اختصاص می‌یابد. اما متأسفانه بنیه انتقادپذیری شمار انگشت شماری از صاحب منصبان ما آن چنان نحیف است که با خواندن یک تیتر برآشفته شده و در صدد تلافی بر می‌آیند. شاید رسانه مطلوب از نگاه آنان همان جریده‌ای‌ متملقی باشد که جز مدح و ستایش چیزی نمی‌داند. همه اهالی رسانه به خوبی می‌دانند که تاوان مردم سالاری، شکست در عرصه‌های‌مادی است. البته در این مسیر همه تلاش خود را کردیم تا انصاف پیشه کرده و شخصیت حقوقی و حقیقی افراد را به سان آبروی خود بدانیم و عملکرد مدیران را به نقد گذاریم وگرنه حریم خصوصی هیچ مدیر و هیچ کارمند و هیچ روابط عمومی ‌به ما ربطی ندارد که بخواهیم عکس‌های‌خانوادگیش را در جبهه آلوده تسویه حساب رسانه‌ای‌کرده و روانه ناکجاآباد شویم. شاید آبرو و شرف هر رسانه‌ای‌به عملکردش در حوزه اخلاق‌مداری و نقد منصفانه باز گردد. 
روزنامه شیرازنوین به باشگاه هزارتایی قدم می‌گذارد و ما هنوز در اول راه هستیم. تیترهای یک کشوری نیستند چرا که استان فارس و شهر رازش هنوز هزار عقده و بغض ناگفته دارد که رسانه باید آنها را فریاد بزند. با همین بضاعت خرد، در عرصه‌های‌سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی و ورزشی حرف‌هایی برای گفتن داریم. از بازگویی نابسامانی‌های‌شهر در حوزه اجتماعی گرفته تا کنسرت‌ها و فیلم‌هایی که در حوزه فرهنگ سلیقه‌ای ‌توقیف می‌شوند. از نقش پررنگ منتخبان مردم در تعالی شیراز تا برق و فجر و ارژن که روزهای مبادایشان رسیده است. همه این‌ها در حالی اتفاق می‌افتد که کمتر رسانه‌ای‌نیرویی به حوزه‌های‌سیاست و فرهنگ و ورزش اختصاص می‌دهد. آخر این‌ها پول‌ساز نیستند و استخدام دبیران و خبرنگاران در این حوزه‌ها دیگر محلی از اعراب ندارد. رسانه‌های‌ایران و فارس و شیراز از سر ناچاری و با شتاب فراوان به سوی اقتصادی شدن رادیکالی گام بر می‌دارند و جای خالی سرمقاله و یادداشت و جستار و گزارش و اشاره در بسیاری از آنها مشهود است.
روزنامه شیرازنوین به قلمرو هزارتایی‌ها قدم می‌گذارد. چهار سال سخت و پرفراز و نشیب و دشوار را پشت سرگذاشتیم. روزهایی آن قدر طاقت‌فرسا می‌گذشت که تا آستانه کنار گذاشتن کار رسانه‌ای‌پیش رفتیم و در لحظه آخر وسوسه روزنامه نگاری باز هم رهایمان نکرد. آخر جوانی خود را پای این گار گذاشته‌ایم و از این وسوسه خلاص نمی‌شویم. با تحریریه‌ای‌کوچک، دفتری استیجاری، چاپخانه‌ای‌که از آن ما نیست و با ما راه می‌آید، میانگین سنی اعضایی که در محدوده چهل سالگی می‌چرخد و مهم‌تر از همه با عزمی ‌بلند و با انگیزه به روزهای فردا می‌اندیشیم. روزهایی که شاید ثبات اقتصادی به جامعه زخمی‌ایران باز گردد و رسانه‌های ‌مکتوب در سبد فرهنگی خانوارها قرار گیرند. روزگاری که رسانه‌ها از زیر سلطه تمام عیار روابط عمومی‌ها خارج شوند و با گزارشات مبسوط، حقوق مردم را بستانند. جامعه محتاج نقد منصفانه است و چنانچه از تریبون‌های‌داخلی شکایت‌های‌خود را نشوند به سراغ سرچشمه‌هایی خواهد رفت که تخم کینه و نفرت و تجزیه‌طلبی را می‌کارند.
شماره هزارگان روزنامه شیرازنوین منتشر شد و این موفقیت مدیون تلاش شبانه‌روزی همه کسانی است که دلسوزانه برای زنده ماندن این رسانه از جان و دل مایه می‌گذارند. ورود به باشگاه هزارتایی‌ها برای هر رسانه‌ای‌در این روزهای سخت کار دشواری است و گروه پرتجربه روزنامه شیرازنوین با تیمی‌دلسوز و توانمند و در کنار همه ناملایمات و کارشکنی‌ها و سنگ‌پراکنی‌ها و تهدیدها موفق به انجام شدند. رسانه فراجناحی که سمت مردم بایستد، بهترین رسانه‌هاست.