سعیدرضا امیرآبادی - روزنامه نگار

amirabadi_shznvn@yahoo.com

زنجیره کنش‌های‌سیاسی در همه ارکان زندگی ما رخنه کرده است. در سده اخیر اقتصاد ایران همیشه تابعی از رویدادهای سیاسی بوده به فراز و فرودهای بین‌المللی، واکنش‌های‌لحظه‌ای نشان می‌دهد. وزیر امور خارجه که استعفا می‌کند نرخ دلار دچار جهش آنی می‌شود و سلطان عمان که به ایران می‌آید، بازار یورو آرامش می‌یابد. ناوهای هواپیمابر که عزم خلیج می‌کنند شاهد نجومی شدن تمام بهارها هستیم و ریاست‌جمهور که وعده ثبات و گشایش می‌دهد، ریال اندکی باپرتگاه سقوط فاصله می‌گیرد...

البته سایه سیاه سیاست فقط بر سر اقتصاد نیست و در ایران تمامی مؤلفه‌های‌مدنی و فرهنگی و هنری و حتی ورزشی هم از کنش‌های‌سیاسی متأثر هستند و در پی تنش‌های‌آن دچارآسیب می‌شوند. شاید قطع زنجیره تأثیرگذاری سیاست بر همه ارکان جامعه بتواند برای تمامی زوایای پیدا و پنهان جامعه آرامش به ارمغان آورده و ما را به سوی ساحل آرامش هدایت کند.
برای انقطاع این زنجیره ناخوشایند نیازمند فرهنگسازی هستیم. کلیت جامعه ایران باید به این درک مشترک برسد که در پی هر تلاطم سیاسی واکنش‌های‌هیجانی و لحظه‌ای نشان نداده و با تدبر و خرمندی بیشتری به رصد شرایط بپردازد. بسیاری از اقداماتی که در مرزهای خارجی ایران صورت می‌گیرد هدفی جز تزریق آدرنالین‌های‌سمی بر پیکره جامعه ایران ندارد. برای مثال روانه شدن بمب‌افکن‌های‌غول‌پیکر و اعزام چندصد سرباز و ساختن چند کمپ کوچک در کشورهای همسایه ایران نمی‌تواند هیچ تهدیدی برای ایران بزرگ با همه توانمندی‌ها و سلحشوری‌هایش به حساب آید و همه این‌ها در جهت اشاعه آشفتگی در افکار عمومی است. چنان که از شواهد بر می‌آید، اتاق‌های‌فکر داخلی هم آنچنان که انتظار می‌رود نتوانسته‌اند این توطئه را خنثی کرده و زنجیر انتقال آشفتگی از تهدیدهای واهی به افکار عمومی را با سلاح روشنگری منفصل سازند. به همین دلیل باید در این زمینه تغییرات اساسی را در حوزه عملکردی در دستور کار قرار داد  و به شیوه‌های‌نوین متوسل شد. این تفکر باید در افکار عمومی نهادینه شود که کشور ایران به همان اندازه که در زمینه قدرت دفاعی دارای توانمندی و اقتدار است، به میزان بیشتری خواستار آرامش و ثبات در منطقه و جهان می‌باشد. به همین دلیل صلح دوستی و تمدن ایرانی باید با بلندگوهای قوی‌تری در مرزهای داخلی و خارجی منعکس شود و  از همه ابزارهای ممکن برای تحقق آن بهره برد.
انفصال زنجیره سیاست از همه آوردگاه‌های‌اجتماعی، اقتصادی، ورزشی، فرهنگی و هنری عملیات پیچیده‌ای است که یک شبه امکان‌پذیر نیست؛ بلکه باید با شالوده این بدعت بزرگ را آجر به آجر بر روی هم گذاشت و به نتیجه دلخواه رسید. در صورت تحقق این آرزوی بزرگ دیگر شاهد تقاضای بی‌رویه در برهه تنش‌های‌سیاسی نیستیم و مردم به سوی بازار پول‌های‌خارجی و تمام بهارها و اقلام اساسی معیشتی هجوم نمی‌برند و محتکران از آب‌های گل‌آلود ماهی نمی‌گیرند. برای آن که جامعه ایران به این درک مشترک برسد که زنجیره تأثیرگذاری سیاست بر سایر مؤلفه‌های‌جاری در جامعه را قطع کند، نیازمند پدید آوردن منطقه سبزی از سوی دولتمردان هستیم. آنها موظفند تا با راهکارهای روانی و تدابیر پیشگیرانه از تأثیرگذاری تنش‌های‌سیاسی به متن جامعه ایران جلوگیری کرده و افکار عمومی را به انحا مختلف به سوی ثبات سوق دهند. هر چند که این امر نیازمند پشتوانه محکمی از تمکن مالی است و در روزهایی که دولت از کمبود بودجه در عذاب است نمی‌تواند این منطقه سبز اقتصادی را برای مردم ایجاد کند. بلکه باید در روزهایی که بشکه‌های‌نفت به مرز روانی یکصد دلاری نزدیک شده بود به فکر جداسازی سیاست از اقتصاد می‌افتادیم و با نگاهی به افق‌های‌دور، در صدد ایجاد آرامش در جامعه بودیم. جامعه ایران این روزها آنقدر که متأثر از اخبار بد و آدرنالین‌های‌سمی است، نسبت به اخبار امیدوار کننده و قول‌های‌خوش‌بینانه دولتمردان روی خوش نشان نمی‌دهد. به همین دلیل باید کار را از جایی شروع کرد و به دنبال تزریق آرامش به جامعه برآمد. عملیاتی که غیر ممکن نیست و با گسترش افق‌های‌فکری و همسو شدن با جامعه می‌توان به آنها دست یافت. این مأموریتی بزرگ برای اندیشمندان، خردمندان، اتاق‌های‌فکر و سرآمدان جامعه ایران است که دیر یا زود در این مسیر قدم خواهند برداشت. فقط باید دید که با متحمل شدن چه میزانی از آسیب‌ها اقدامات راهگشایی را برای تزریق آرامش در جامعه بر می‌داریم و تأثیر سیاست بر مؤلفه‌های‌افتصادی، اجتماعی، فرهنگی، هنری و ورزشی در چه زمانی منقطع می‌شود. اینک زنجیره کنش‌ها و واکنش‌های‌سیاسی در همه ارکان زندگی ما رخنه کرده و با پدید آوردن منطقه‌ای سبز و تزریق آرامش و امیدواری به جامعه می‌توان این دومینوی نامطلوب را از حرکت بازداشت. اعتماد، احترام و گسترش افق‌های‌فکری شاه کلید عبور از شرایط بحرانی می‌تواند باشد.