کودکان ما درک مناسبی از مفهوم مصیبت ندارند، اما معنای دشمن را از همان بازی‌های کودکانه می‌شناسند. بذر نفرت از دشمن در نهاد بچه شیعه‌ها از کودکی جوانه می‌زند؛ از «یا علی(ع)» گفتن هنگام برخاستن، «یا حسین(ع)» گفتن زمان نوشیدن آب، از محرم‌هایی که می‌گذرند، فاطمیه‌هایی که می‌آیند و می‌روند، از راهپیمایی‌ها و بیانیه‌ها و تهدیدها و تحریم‌ها... تاریخ ما به قدمت ماجرای فدک تولا و تبرا می‌آموزد. ما امت رسول مهربانی هستیم، اما تا قابیل منشان بر زمین حاکم‌اند، ناگزیر باید خط کشی هایمان را پررنگ کنیم.
اصلاً عشق و محبت انسان، برای او مرز و خط قرمز می‌آفریند. شیخ طوسی ذیل آیه 73 سوره انفال، تولا و تبرا را نتیجه ایمان دانسته و فرموده است: «اگر ایمان سبب دوستی بین مؤمنان و بیزاری از کجی‌ها و گمراهی‌ها نشود، خود مایه گمراهی است.»
کودکی نسل ما با نفرت از صدام گذشت؛ با واهمه خرابکاری‌های منافقین، با نگرانی از جنگ و بلوا، بمب گذاری و ترور! ما به قدمت تاریخ آرمان‌خواهی مان شهید داده ایم و آماده شهادتیم. به قول سید‌مرتضی: «محکمه خون شهدا محکمه عدلی است که ما را در آن به محاکمه می‌کشند.»
برای ما مفهوم دشمن با جنایات شیطان بزرگ پیوند خورده است. کودکانمان باید تاریخ این حوادث را بارها بشنوند و بخوانند و هرگز فراموش نکنند کسانی را که باعث شدند زمین در تصرف حجم کوته فکری «جنتلمن‌های پشت میز مذاکره» درجا بزند و جوان مردی از قنات مَلِک تا عرش، بر بال‌های فرشتگان سفر کند.
یک سال از ترند شدن هشتگ‌های انتقام و سردار دل‌ها گذشته، از لباس‌های مشکی که دلمان نمی‌آمد بیرون آوریم، از هیئت‌هایی که در فاطمیه، محرم را به شهر برگرداندند، از روضه‌های علمدار... 
تولا و تبرا با خون شیعه آمیخته است و استکبار باید این را خوب بفهمد. از لسان حضرت حق بخوانیم: «براى شما سرمشق خوبى در زندگى ابراهیم و کسانى که با او بودند وجود داشت. در آن هنگامى که به قوم (مشرک) خود گفتند: «ما از شما و آنچه غیر از خدا مى‌‏پرستید، بیزاریم. ما نسبت به شما کافریم و میان ما و شما عداوت و دشمنى همیشگى آشکار شده است.»» 
به کمتر از همان بیست و پنج سالی که وعده کرده ایم زمان انتقام خواهد رسید و جز به نابودی همه عاملان ظلم و جنایت در زمین رضایت نخواهیم داد؛ هرچند دور هرچند دیر؛ أَلَیسَ الصُّبحُ بِقَریب؟!