مصرف‌گرایی در فرهنگ ما کاری ناشایست محسوب می‌شود. پدیده‌ای که این روزها عادت بعضی‌ها شده، آن‌ها با توجه به نیاز لباس نمی پوشند بلکه براساس مد روز رخت و لباس انتخاب می‌کنند و این در حالی است که هستند افراد و خانواده هایی که شاید در طول سال تنها یک بار توان خرید لباس برای فرزندشون رو داشته باشند، تب مدگرایی متأسفانه در بین بانوان بیشتر دیده می‌شود و دیگر تنها شامل اقشار مرفه جامعه هم نمی‌شود؛ بلکه در این خصلت تقریباً دارا و ندار مشترک‌اند، مثلاً به محض اینکه در فامیل مجلس عقد و عروسی پیش بیاید همه جمعیت نسوان قبیله به تکاپو می‌افتند و از مدت ها قبل دست به‌کار خرید پارچه، انتخاب مدل و تعیین خیاط می‌شوند و در این مسیر چه سختی ها که به خودشون نمی دهند تا بالاخره روز یا شب موعود برسد و نمایش مد آغاز شود و چند ساعتی بیشتر هم به طول نمی کشد و تمام.  بعد از آن لباس مربوطه هم که با چه خون دلی آماده شد، میهمان کمک البسه می‌شود و مجلس بعد و همین سیکل تکراری و هزینه برای لباس های آنچنانی یک بار مصرف که به جرم دیده شدن در یک مجلس قابل پوشیدن در مجالس دیگر نیستند. با یک حساب و کتاب سرانگشتی و ضرب و جمع می‌بینیم که چه سرمایه هنگفتی در کشور در کمدها خاک می‌خورد و بدون استفاده می‌ماند عدد و رقم اینگونه اسراف ها هیچ کجا محاسبه نمی‌شود و اصولاً از دیده‌ها پنهان می‌مانند. اما آثار انکارناپذیری در اقتصاد خانواده و بالطبع کشور می‌گذارد. قدیم‌ترها قناعت فرهنگ غالب بر خانواده ها بود، مردم در معابر اگر خرده نانی می‌دیدند برمی‌داشتند، می‌بوسیدند و در گوشه‌ای می‌گذاشتند. کفشی تا روزی که بلااستفاده شود چند بار تخت و پاشنه عوض می‌کرد. اسباب منزل وقتی عوض می‌شد که دیگر یا کارایی خود را از دست می‌داد یا نخ نما می‌شد. فقیر و غنی در یک محل زندگی می‌کردند و مرزبندی کمتر بین محلات به شکل بالاشهر و پایین شهر به گونه‌ای که امروز است دیده نمی شد. حتی در طبقات پایین تر لباس ها هم چند بار وصله می‌خورد، اما این روزها فقط در گنجه قدیمی بعضی خانه ها، شلوار وصله دار رسول پرویزی را می‌توان یافت. البته اینکه مردم در رفاه زندگی کنند بسیار آرمانی و زیباست و هر جامعه‌ای باید به این سو حرکت کند، اما در هر صورت افراط و تفریط در هر کاری مذموم است.

Mahmood.shaban39@gmail.com