فرزاد وثوقی - روزنامه نگار

farzad_vossoghi@yahoo.com

جنگ اقتصادی، برجام، گرانی، گران‌فروشی، احتکار، فساد سیستماتیک، اختلاس، کارگر، مطالبات، انرژی هسته‌ای، بیکاری، دستگیری اختلاسگران، تأمین اجتماعی، رانت، دستبرد به صندوق کارگران، دولت‌های نهم و دهم، اصلاحات، اصلاح‌طلب و اصول‌گرا، نمایش سیاست‌بازی با دو سانس ویژه، انتخابات، مشروعیت و مطالبات مردم که باید همچنان موردتأکید قرار گیرد. راه و راه‌آهن، هواپیماهای فرسوده، آزادراه‌هایی که از کودکی بزرگ نشده‌اند و نارس مانده‌اند و ماجرای حق‌الناس و بازدید قضائی از آزادراه دچار اطاله اجراشده؛ آزادراهی که مردم را پیر کرد...

انگار که اطاله اجرا در این مسیر برای بعضی گنج است و برای مردم رنج و تحمیل هزینه عمرانی به نرخ تورمی روز. باید دید اگر آزادراه ده سال پیش خاتمه یافته بود، چه میزان هزینه می‌داشت و امروز چه میزان هزینه دارد؟ 
طرف دیگر ماجرا آب است و داستان انتقال آب دریا به فارس؛ هرچند گفته می‌شود کشور‌های حاشیه خلیج فارس سال‌های سال است از این سیستم استفاده می‌کنند و آب شیرین کن نصب کرده‌اند اما ما همچنان از روی صندلی ریاست در اتاق‌های امن درمورد انتقال آب به فارس سخن می‌گوییم و باقی قضایا. ایجاد زیرساخت‌های لازم توسعه در تمامی ابعاد وظیفه دولت است نه ملت؛ چرا که هرآنچه نامش ثروت ملی است در دست دولت است و حالا اختلاس در تمامی دوره‌های دوازده گانه ریشه توسعه را خشکانده و ما همچنان شعار فسادستیزی سر می‌دهیم.
با فساد چگونه می‌توان ستیز کرد وقتی تنها راه سعادت و خوشبختی و دستیابی به ثروت همان است که باید. در پایین ترین رده اقتصادی سیاسی با گران‌فروشی مواجه شدیم؛ گران‌فروشی‌ای که از زمین تا آسمان با گرانی متفاوت است و ریشه فرهنگی دارد.
گران‌فروشی همان اجحاف است، همان حرام خوری است؛ حرامی که روی کسب حلال سایه انداخته و شاید دیگر کسبه حبیب الله نیستند؛ چراکه آن شروط لازم را ندارند. 
اکنون فساد و اطاله اجرا پیامی خاص به ملت مخابره می‌کند که نیازمند اصلاح و بازنگری است. شعار کفایت نمی‌کند و نیاز به اقدام عملی تا پیش از سه ماهه اول 1400است. 
حکمرانی خوب ثابت می‌کند که باید سهم مردم پرداخت شود. در کشوری مانند عراق و تحقیق و تفحص در حوزه سیاسی آن کشور در بازگشت دختر صدام حسین به صحنه، باید به واکاوی میزان رضایتمندی مردم این کشور از تحولات اخیر پرداخت و دید در سنوات گذشته مردم این کشور چه سهمی از ثروت پس از دیکتاتور موصوف داشته اند. در افغانستان بحران زده نیز باید دید پس از چهار دهه از کودتای روسی علیه دولت مرکزی، مردم افغانستان چه سهمی از قدرت و ثروت را در اختیار گرفته اند. در دو کره شمالی و جنوبی نیز باید به واکاوی توسعه و توزیع ثروت و مقایسه آن دو پرداخت.
در آلمان شرقی و غربی نیز همین مطالعه باید انجام شود. در همسایگی خود ما در کشور ترکیه باید ابعاد توسعه در بخش‌های مختلف جغرافیایی آن مورد سنجش قرار گیرد؛ ابعاد توسعه ای که باعث تأثیرگذاری بر ابعاد سیاسی می‌شود. 
ما در سیاست بازی توفیق داریم اما در سیاست‌مداری ناموفق هستیم. مردم را سیاسی می‌کنیم اما سیاستی برای بهبود شرایط اقتصادی و معیشتی نداریم. نداشتن برنامه در این حوزه به خودی خود ظلم بزرگی است.
نبود برنامه اقتصادی و ارائه شعار، فرض بر توسعه خسته کننده شده است و نسخه‌ای نیست که جواب اعتماد مردم را بدهد. اگر به زودی راهکاری برای بازگرداندن اعتماد مردم پیدا نشود، به طور حتم دچار خسران بزرگی خواهیم شد. پیشنهاد‌ها همان خروج از انزوای سیاسی و قطع دستان ویژه خواران است؛ البته برای این کار نیاز به اراده است که وجود ندارد. به امید روزی که شاهد پایان فساد در جهان باشیم.