میثم محجوبی - شیرازنوین 
هر چه به پایان لیگ یک نزدیک‌تر می‌شویم، حواشی لیگ یک زیادتر و عجیب‌تر می‌شود. از آبدارچی و تدارکات گرفته تا مربی و بازیکن و حتی مدیرعامل تیم‌ها، خود را وارد درگیری‌های لفظی و فیزیکی کرده تا به هر قیمتی شده، از دیگری عقب نمانند. از مباحث مربوط به تبانی‌های آشکار که بگذریم، هوچی‌گری و خشونت هم در این مسابقات پایانی به اوج خود رسیده و مانع از انجام یک مسابقه سالم می‌شود.
مشکل اصلی اینجاست که هیچ مسئولی دردسرهای اجرای قانون را به جان نمی‌خرد. حتی اگر یک نفر هم پیدا شود که کار درست را انجام دهد، از سوی دیگران به ترسو بودن متهم شده و ناکام می‌ماند! همین می‌شود که در تک تک مسابقات، کنترل از دست برگزار کنندگان خارج شده و در کمتر دیداری و کمتر ورزشگاهی می‌توان اجرای صحیح و دقیق قانون را پیدا کرد.
این‌ها چیزهایی است که ما در شهر شیراز مشاهده کرده‌ایم و از سایر شهرها هم شنیده‌ایم. در شیراز، هیچ گاه قانون منع حضور تماشاگران به طور دقیق رعایت نشده. نه تنها در هر مسابقه افراد غیرمسئول زیادی در استادیوم حضور دارند، بلکه اکثر آن‌ها فاصله فیزیکی و زدن ماسک را هم رعایت نمی‌کنند. یعنی پس از نزدیک به یک سال و نیم از آغاز کرونا، هنوز فرهنگ مقابله با آن از سوی بخش زیادی از مردم، آن هم قشر ورزشکار و ورزش دوست، رعایت نمی‌شود.  
اما وقتی می‌بینیم فرهنگ تا این میزان پایین است و کسی به صورت خودخواسته آن را رعایت نمی‌کند، باید شاهد برخورد‌های سفت و سخت‌تری از سوی مسئولان باشیم. وقتی مسئولان شدت عمل به خرج نمی‌دهند و حتی برخی از آن‌ها در همان دسته بی‌فرهنگ‌ها قرار می‌گیرند، دیگر چه توقعی از افراد غیرمسئول می‌توان داشت؟ وقتی برای ممانعت از ورود آن‌ها به استادیوم، سخت‌گیری صورت نمی‌گیرد، مشخص است که همان فرد با ورود به جایگاه ویژه، خود را برای هر رفتاری آزاد می‌بیند. وقتی مسئول ورزشگاه پارس، بوفه ورزشگاه را در مجاورت جایگاه ویژه راه‌اندازی می‌کند، یعنی تمام پروتکل‌ها و هشدارهای بهداشتی، کشک! مسئول ورزشگاه می‌گوید: خوردن و آشامیدن در مکانی که ازدحام جمعیت وجود دارد، نه تنها آزاد است، بلکه ما شما را به این کار تشویق می‌کنیم، چه توقعی می‌توان از آن پدر و بچه‌ای داشت که مشخص نیست بر اساس آشنایی و پارتی بازی با چه شخصی وارد ورزشگاه شده‌اند!
تا وقتی این تعارفات، آشنا نوازی‌ها و سهل‌انگاری‌هایی از این دست مرسوم است، نمی‌توان امیدی به بهبود وضعیت داشت. در زمینه‌های دیگر مانند تبانی هم شاهد چنین برخوردهایی هستیم. در یکی از مسابقات لیگ یک، تبانی به حدی آشکار بوده که هرگز کسی نمی‌تواند آن را تکذیب کند؛ اما کمیته انضباطی هنوز هم برای صدور رأی قطعی تعلل کرده و شدت عمل به خرج نمی‌دهد. کافیست یک بار برای هر خشونت، فساد یا حتی فحاشی، مجازاتی سنگین در نظر گرفته شود. تجربه ثابت کرده که در کشور ما، جریمه‌های سنگین و شدت عمل، بیش از فرهنگ‌سازی تأثیرگذار است. 
مماشات و سهل‌انگاری مسئولان تا حدی پیش رفته که هر کسی خود را از لحاظ وجدانی آماده هر خطایی کرده است. حتی برخی اعتقاد دارند که تیم‌ها برای موفقیت «باید» به روش‌های کثیف و تبانی با داور و بازیکن حریف روی بیاورند؛ چون سایر تیم‌ها همین کار را می‌کنند و کسی هم کاری به کارشان ندارد.
باید دید قانون درباره تبانی چه می‌گوید، اما اگر تیم‌های تبانی‌کننده در مسابقه اخیر، با یک یا دو دسته سقوط مواجه شوند، دیگر کسی به این راحتی جرئت حتی فکر کردن به  زدوبند را به خود و تیمش نخواهد داد. این روش به مراتب کارآمدتر از این است که صدها سال بنشینیم و نصیحت کنیم که تبانی کردن کار بدی است و تبانی کننده به جهنم خواهد رفت!