«نماینده مجلس اعلام کرد: پرداخت دو میلیون دلار برای جلب رضایت مربی ایتالیایی سابق استقلال.» تیتری که احتمالاً منجربه شادی جمعی از هموطنان ما میشود.
 شادی از پرداخت مبلغ هنگفت و تکان‌دهنده «یکصد میلیارد تومان» به کسی که کمتر از شش ماه در ایران بود و فقط 15 بار روی نیمکت آبی‌ها نشست! کسی که پیش از حضور در استقلال، در هر تیمی که بود، بیشتر از نیمی از بازی‌ها را بدون کسب پیروزی پشت سر گذاشته بود و روی نیمکت استقلال نیز فقط یک مقطعِ موفق را پشت سر گذاشت.
پرداخت غرامت‌های سنگین به بازیکنان و مربیان خارجی، به داستانی تکراری برای فوتبال دوستان ایرانی تبدیل شده اما همچنان عجیب است که چرا این داستان‌ها دائماً تکرار می‌شوند و پایانی بر آنها نیست؟
هوادارانی که از پرداخت این مبلغ هنگفت به چنان شخصی خوشحال هستند و آن را یک پیروزی در مقطع حساس کنونی قلمداد می‌کنند، با چه منطقی این مسائل را توجیه می‌کنند؟ البته قصد نداریم توپ را به زمین هواداران بیاندازیم و بی‌شک نقش مدیران و دلالان در رخ دادن این‌گونه موارد، نقش اصلی و اساسی است، اما هوشیاری هواداران و بازی نکردن در زمین این افراد سودجو، می‌تواند مانع از تکرار این موارد تلخ شود. فسادی که باشگاه خودشان را تا مرز نابودی پیش برده و در نهایت هم با پرداخت مبلغی سرسام‌آور، از لبه پرتگاه نجات داده است.
یک بار دیگر، نگاهی به مبلغ پرداخت شده به آندره آ استراماچونی بیاندازیم : 100,000,000,000 تومان! 
یعنی با تصمیمات به ظاهر اشتباه، اما احتمالاً تعمدیِ عده‌ای سودجو، مبلغی که می‌توانست صرف تجهیز دست کم 200 ورزشگاه فرسوده در کشورمان شود، به‌پای یک شخص خارجی هدر رفته و عده‌ای دلال نیز از قِبَل آن پول خوبی به‌جیب زده‌اند!
خبر، تکان‌دهنده است و سهمگین؛ اگر هواداران فوتبال کمی با خود روراست‌تر باشند! آیا پیروزی در کُری‌های فوتبالی یا حتی موفقیت تیمشان در بالاترین رده‌ها، ارزش بروز چنین اتفاقاتی را دارد؟ پرداخت این همه پول به یک مربی خارجی(حتی اگر در سطح اول فوتبال جهان بوده باشد) مهم‌تر است یا هزینه همان پول در بخش‌های عمرانی یا دست کم استفاده از آن در جهت خرید بازیکنان داخلی و یا سر و سامان دادن به اوضاع نابسامان فوتبال در رده‌های پایه؟
و حتی اگر بگوییم -بر فرض محال- پرداخت چنین مبالغی برای مربیان خارجی کار درستی است و توجیه عقلانی دارد(!) باید این نکته را هم اضافه کنیم که «پس چرا باشگاهی مثل برق شیراز پس از گذشت سال‌های زیاد، هنوز در پرداخت یکی، دو میلیارد تومان بدهی به بازیکنان خارجی خود مشکل دارد و دولت هیچ اقدامی برای نجات و احیای آن نمی‌کند؟»
از هر سو که به این مسئله نگاه کنیم، بی‌عدالتی و تناقض می‌بینیم و تنها راه جلوگیری از تکرار این اتفاقات، فرهنگ‌سازی و هوشیاری بیشتر هواداران و به‌طور کلی «مردم» ایران است.