سعیدرضا امیرآبادی- روزنامه‌نگار: 

جلگه حاصلخیز فارس دردمند است. در دهه‌های گذشته مزارع پربار این سرزمین را بی‌رحمانه شخم زدیم و شخم زدیم تا پایتخت غله ایران لقب گیریم. غافل از آنکه دیو خشک‌سالی در کمین است و قریه‌ها را قربانی خواهد کرد. با قهر زمین و آسمان، عمق چاه‌ها بیشتر و بیشتر شد و کیفیت آب‌های فسیلی دیگر رفع عطش نمی‌کرد. با تصمیمی دیرهنگام، کشت برنج و محصولات غیراقتصادی در بسیاری از مزارع و شالیزارهای فارس ممنوع شد و کشاورزان با بحران‌های اقتصادی و اجتماعی روزافزونی 
روبه‌رو شدند...

اما حکمرانی گسترده خشک‌سالی در فارس به معنای تعطیلی صنعت کاشت، داشت و برداشت نیست؛ چراکه در بحبوحه خشک‌سالی هم می‌توان به کشت و زرع اقلام استراتژیک متوسل شد و با نگاهی نو به سود و رونق دوچندانی دست یافت.
متأسفانه بنیان کشاورزی فارس بر محور اصول سنتی و باور پیشینیان بنا شده و شمار اندکی از کشاورزان بنا را بر خلاقیت و علم و دانش می‌گذارند. این در حالی است که باید به موازات دگرگونی‌های جغرافیایی انعطاف پذیر بود و با توسل به دانش‌های نوین کشت و زرع به پرورش محصولات استراتژیک روی آورد.
بر خلاف تصور عموم، سهم صنایع فارس از مصرف آب بسیار اندک است و چیزی در حدود 2 درصد از ابن عنصر حیات‌بخش به سوی چرخ‌های صنعت روانه می‌شود. به گواه آمار، 92 درصد باقی‌مانده صرف امور کشاورزی خواهد شد. همان ‌گونه که از تحلیل آمارها بر می‌آید، با اصلاح روش‌های منسوخ غرقابی می‌توان استان فارس را از مهلکه خشک‌سالی و کویری شدن در امان داشت. اما اتخاذ این سیاست نباید به سرگردانی کشاورزان و خالی شدن قریه‌های استان بینجامد. این روزها حدود نیمی از روستاهای فارس به دلیل خشک‌سالی و تبعات شوم آن خالی از سکنه شده و بسیاری از روستاییان شریف در مسیر مهاجرت به شیراز به حاشیه نشینی و زندگی‌های حداقلی 
روی آورده‌اند.
به همین دلیل تعطیلی و برهوتی شدن کشتزارهای فارس می‌تواند مولد آسیب‌های فراوانی باشد و تعطیلی ناگهانی و شتاب زده صنعت کشاورزی هم به‌سان خشک‌سالی تبعات دوچندانی در پی خواهد داشت. به همین دلیل باید با توسل به دانش مهندسان کشاورزی، کارشناسان محیط زیست و اقتصاددانان راه‌حل‌های علمی و عملی پیش روی کشاورزان قرار داد و صنعت کشاورزی فارس را به عنوان صنعتی مادر جان دوباره بخشید. در همین زمینه کشت محصولات استراتژیک که منفعت‌های چندجانبه‌ای به همراه داشته باشد می‌تواند راهکار خروج از بحران 
ارزیابی شود.
در بازارهای جهانی هر گرم زعفران به قیمت‌های نجومی داد و ستد می‌شود و این در حالی است که نزدیک به 90 درصد از طلای سرخ جهانی در ایران به ثمر می‌نشیند. بررسی‌های کارشناسانه بیانگر این موضوع است که بنیه دشت‌های فارس برای کشت این محصول استراتژیک قدرتمند است و در صورت حمایت از سرمایه گذاری بخش خصوصی و نگاه مثبت دولت، می‌توان به قطب اول تولید این محصول در جهان تبدیل شد. یکی دیگر از محصولات ارزآور که پتانسیل زیادی برای سرمایه‌گذاری و پرورش دارد، خاویار است. در سال‌های گذشته نزدیک به 60 تن گوشت و 200 کیلو خاویار از این سرزمین به بازارهای جهانی صادر شد و این در حالی است که مناطق سردسیری فارس استعداد بالقوه ای در پرورش این محصول استراتژیک دارند. در کنار محصولات مهمی نظیر زعفران و خاویار کارنامه کشاورزان در پرورش باغ‌های پسته نیز روشن است و می‌توان با توسل به آن بازارهای جهانی را تخت سیطره ایران و فارس درآورد.
همه این مثال‌ها بیانگر این موضوع است که صنعت کشاورزی فارس با همه زیرمجموعه‌های درآمدزا و اشتغال‌آفرینش نباید به بهانه بحران‌های خشک‌سالی تعطیل شود و تبعات شوم آن بر مشکلات بی شمار مردم و منطقه بیفزاید. بلکه باید با سیاست‌های هوشمندانه از ثمرات همه جانبه آن بهره برداری کرد. در برهه معاصر، ایران به شدت نیازمند افزایش صادرات غیرنفتی، پیشگیری از مهاجرت‌های کورکورانه، فرایندهای ارزآوری، تغییر سنت‌های کشاورزی، کنترل آسیب‌های اجتماعی، اتخاذ شیوه‌های درست مصرف آب و به طور کلی شیوه مدیریت بحران است و استان فارس به عنوان یکی از استراتژیک‌ترین مناطق کشور می‌تواند در این زمینه کارنامه موفقی بر جای بگذارد. جلگه حاصلخیز فارس دردمند است.