شیرازنوین: قاسم رزمی کاپیتان همان تیمی است که در فصلی که گذشت، یک تنه آبروی شهر شیراز را خرید. در فصلی که تمامی تیم‌های این شهر یا در آستانه سقوط بودند یا سقوط کردند، فقط کادر فنی و بازیکنان تیم برق جدید بودند که با یک تلاش مداوم و با وجود مشکلات فراوان، تیمشان را راهی لیگ یک کردند تا امید در دل فوتبال‌دوستان شیرازی زنده شود. اما با گذشت حدود یک ماه از این صعود، هنوز مشکلات مالی این بازیکنان پابرجاست. بازیکنانی که مبلغ قراردادشان حتی از سایر تیم‌های لیگ دو هم پایین‌تر بود، اما همان مقدار هم هنوز پرداخت نشده و موجب دلسردی شدید آنها شده است. کاپیتان این تیم، حالا کاسه صبرش لبریز شده و می‌خواهد حرکت مؤثری را آغاز کند؛ نه فقط برای خودش و سایر همبازیانش، بلکه برای تمامی فوتبالیست‌ها و ورزشکاران شهر شیراز.

به قدری به همه بچه‌ها فشار وارد شده که من گفتم از طرف همه آنها یک حرکتی بکنم. کلاً از طرف تمام فوتبالیست‌های شیراز می‌خواهم یک اقدام مؤثر انجام دهم. می‌خواهم در بین تمام فوتبالیست‌های شیراز، یک نفر باشد که کمک کند، شاید به حقشان برسند. در طول این چند سال، هیچکس و حتی خود فوتبالیست‌ها هم یک تکانی به خودشان نمی‌دهند. اما من گفتم استارت این کار باید از یک جایی زده شود. صحبت زیاد است و می‌خواهم حرکتی کنم که بقیه هم حرکت کنند. اصلاً کل ورزشکارها و نه فقط فوتبالیست‌ها. می‌دانید، در شیراز هنوز برخورد با بازیکن و ورزشکار را بلد نیستند. همه ورزشکارها را مثل برده می‌دانند. از آنها کار می‌کشند، کار می‌کشند، کار می‌کشند و نمی‌گویند این فوتبالیست زندگی و خانواده هم دارد. اصلاً کسی این چیزها برایش مهم نیست. متأسفانه در طول این سال‌ها در شیراز اوضاع همین بوده. امیدوارم همه یک حرکتی بکنند تا شرایط را تغییر دهیم. چون از قدیم انگار جا افتاده بین مدیران ورزشی که ورزشکار شیرازی بدون پول هم بازی می‌کند. یکی از بزرگ‌ترین مشکلات فوتبالیست شیرازی هم این است که روابط عمومی ضعیفی دارد. مدیر برنامه درست و حسابی هم در این شهر پیدا نمی‌شود. از طرفی ورزشکاران شیرازی یک وابستگی خاصی هم به شیراز دارند و اکثر آنها دوست ندارند به شهر دیگری بروند. این می‌شود که اینجا هم پولی نصیبشان نمی‌شود و چندسال می‌گذرد و نه کاری بلدند و نه شغلی دارند و من حالا می‌شنوم که یکی از آنها دارد کارگری می‌کند و دیگری مسافرکشی. آینده همه آنها همین است. از یک جا باید استارت تغییر این اوضاع زده شود و مسئولان را به فکر وا دارد اما نمی‌دانم این صحبت‌ها تأثیری روی آنها دارد یا نه. می‌خواهم همه مسئولان و مدیران بفهمند که مهم‌ترین اولویت یک انسان، مسئله مادی است و گرفتن پول برای کاری که برایش زحمت کشیده. وقتی منِ ورزشکار پولم را به موقع بگیرم، خوب تمرکز می‌کنم، خوب تمرین می‌کنم، خوب تغذیه می‌کنم و طبیعی است که راندمان کاری‌ام در مسابقات بالا می‌رود. چرا همیشه فوتبال ما رو به سقوط است؟ چون ارزشی برای زحمت ورزشکار قائل نیستند. ما آخرین فکرمان فوتبال است. در حالی که مثلاً ورزشکار حرفه‌ای هستیم و باید اولین فکرمان فوتبال باشد. ولی انقدر دغدغه مالی داریم که آخرین فکرمان می‌شود فوتبال. همه فوتبالیست‌های شیراز، دغدغه اول و آخرشان همین است که امسال پولی به آنها می‌رسد یا نه. وضعیت زندگی و آینده ما چه می‌شود؟ افراد خانواده ما باید چکار کنند؟ ما کاری به جز فوتبال بلد نیستیم. از بچگی تمام زندگی‌مان را گذاشته‌ایم روی فوتبال و بعدش نه درسی خواندیم و نه شغلی داریم. همه بیکار باید برویم به سمت یک آینده مبهم. می‌خواهم بگویم فوتبالیست هم زندگی دارد. خانواده دارد، آینده دارد. شما را به خدا اینطوری به ما نگاه نکنید. 
ما تیم را به لیگ یک آوردیم، یک مسئول پیدا نشد که یک تشکر بکند و بگوید دستتان درد نکند که دلمان به همان تشکر خوش باشد؛ هیچکس. آقای بردبار هم فقط بعد از بازی آمدند کنار زمین و یک تشکر کردند و تمام شد و رفت. از روزی که لیگ تمام شده، فقط وعده برای ده روز و یک هفته آینده می‌دهند و هیچ خبری هم نیست. حداقل بخشی از پول ما را بدهند. کادر فنی ما شکایت کرده اند و ما بازیکنان هم همه با هم هستیم و یک هفته دیگر مهلت می‌دهیم. با این شرایط احتمال اینکه از اینجا بروم خیلی زیاد است چون با این شرایط، ماندن فایده‌ای ندارد. فقط می‌خواهم تلاشی بشود که در شیراز، ورزشکاران را درک کنند. فقط دارند سوء استفاده می‌کنند. خدا شاهد است، چیزهایی که می‌گویم برای خودم نیست. من نهایتاً چندسال دیگر می‌خواهم فوتبال بازی کنم و تمام می‌شود. برای آینده حرف می‌زنم. برای جوان‌هایی که دلم برای آینده‌شان می‌سوزد. خودم این سختی‌ها را کشیده‌ام و می‌بینم هیچ اتفاقی نمی‌افتد. امیدوارم با شروع این حرکت، در آینده یک تغییراتی به وجود بیاید.
دوستان من در سایر شهرها مشغول بازی هستند. همه آنها می‌گویند اگر می‌خواهید پیشرفت کنید از شیراز بروید. هر جا بروید، پول و احترام بیشتری می‌بینید. هر کسی که رفته این حرف را می‌زند. هر کسی را که می‌شناسم می‌گوید از شیراز بروید تا معنی تیم‌داری و احترام را بفهمید. من می‌خواهم شرایط در این شهر تغییر کند و اینجا هم به ورزشکار و کاری که برایش زحمت می‌کشد، احترام بگذارند. امیدوارم شما هم کمک کنید تا کاری که ما شروع کرده ایم به ثمر بنشیند.